Αμερικάνικες ιστορίες και δολοφονίες

Του δημοσιογράφου και συγγραφέα Νίκου Γερακάρη 
αντιπροέδρου του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ

Την ώρα που έγραφα το άρθρο που διαβάζετε, χτύπησε το τηλέφωνο. Διέκοψα γιατί είδα ποιος μου τηλεφωνούσε. Ήταν ο Αριστείδης Καμάρας, πασίγνωστος ως παλιός διεθνής ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και ως εξαιρετικός δικηγόρος στη συνέχεια. Έκπληξη ιδιαιτέρως ευχάριστη, καθώς είχαν περάσει αρκετοί μήνες από την τελευταία επικοινωνία μας.

Γνωριστήκαμε με τον Αριστείδη πριν από 65,5 χρόνια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Αριστείδης ήταν δευτεροετής φοιτητής και ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα, της θρυλικής «Eλαφράς Tαξιαρχίας», και εγώ πρωτοετής φοιτητής και εργαζόμενος ήδη ως αθλητικός συντάκτης. Στη μοναδική ημερήσια αθλητική εφημερίδα της χώρας, ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ (αργότερα εκδόθηκε και το ΦΩΣ των Σπορ). Αρχικά μιλήσαμε για τις απώλειες προσώπων αγαπημένων και μετά για τα δικά μας προβλήματα (λόγω… προχωρημένης ηλικίας). Ευθύς αμέσως ο Αριστείδης… αγόρευσε:
«Νίκο, διαβάζω τα σαββατιάτικα άρθρα σου στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ. Ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα για μένα είναι τα τελευταία για τους φόνους Ρόμπερτ Κένεντι και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ένα ταξίδι στην Αμερική, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ήταν όνειρο μη πραγματοποιήσιμο για όσους δεν διέθεταν χρήματα αρκετά. Ήμουν 23 ετών όταν φτάσαμε στη Νέα Υόρκη με την ομάδα του Παναθηναϊκού, το καλοκαίρι του 1962. Μείναμε έκθαμβοι όταν αντικρίσαμε το Εμπάιερ Στέιτ Μπίλντινγκ και τους άλλους ουρανοξύστες, όταν περπατήσαμε στην 5η Λεωφόρο».
Βιαζόμουν να τελειώσω το άρθρο, αλλά επιθυμούσα και να συνεχίσω να ακούω τον Αριστείδη:
«Από την ημέρα που επιστρέψαμε στην Ελλάδα, παρακολουθούσα καθημερινά όλες τις σχετικές με την Αμερική ειδήσεις, με μεγάλο ενδιαφέρον, που κορυφώθηκε τον Νοέμβριο του 1963, όταν δολοφονήθηκε ο πρόεδρος Τζον Κένεντι και την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1968, όταν δολοφονήθηκαν οι ηγέτες μαύρων και λευκών, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Ρόμπερτ Κένεντι. Επισκέφθηκα πάλι την Αμερική στις αρχές Ιουλίου του 1971, με την Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου. Μαζί μας δύο δημοσιογράφοι, εσύ και ο αείμνηστος Νικήτας Γαβαλάς».
Στο σημείο αυτό τον διέκοψα: «Αριστείδη, πρέπει να συνεχίσω το άρθρο. Θα ξαναμιλήσουμε για το ταξίδι αυτό, που κράτησε τρεις ολόκληρες εβδομάδες. Δεν πήγαμε μόνο στη Νέα Υόρκη. Επισκεφθήκαμε και το Σικάγο και μετά τον Καναδά. Αγωνιστήκατε στο Μόντρεαλ και στο Τορόντο. Από εκεί πετάξαμε για το Μέξικο Σίτι. Ήταν ο πέμπτος και τελευταίος αγώνας της Eθνικής. Ακολούθησε και ένα τουριστικό, μαγευτικό, τριήμερο στο πασίγνωστο τότε Ακαπούλκο».
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ΚΑΙ… ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ
Επανέρχομαι στη συγκλονιστική ιστορία της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και των όσων ακολούθησαν.
Ιανουάριος ήδη, με ελπίδες ότι τον πρώτο μήνα του νέου έτους δεν θα γίνουν… δολοφονίες. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε σε άλλες χώρες.
Συμφωνείτε να προσπαθήσουμε να ευθυμήσουμε λίγο, λέγοντας μερικά για τον Ιανουάριο, που είναι η καρδιά του χειμώνα; Ο μήνας με το λαμπρότερο φεγγάρι («του Γενάρη το φεγγάρι ήλιος της ημέρας μοιάζει»). Ευκαιρία να θυμηθούμε μια από τις ωραιότερες δημώδεις ελληνικές παροιμίες:
Να ’μουν τον Μάη γάιδαρος
Τον Αύγουστο κριάρι
Όλο τον χρόνο κόκορας
Και γάτος τον Γενάρη.
Ο ψυχρότερος ίσως μήνας του έτους είναι ο Ιανουάριος, αλλά κατά κανόνα μεσολαβούν μερικές ημέρες ηλιοφάνειας και ήπιων καιρικών συνθηκών. Την εξήγηση δίνει η ελληνική μυθολογία, σύμφωνα με την οποία, πριν γίνει πουλί ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα, κόρη της Εναρέτης και του θεού των ανέμων Αιόλου. Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κύηκα και ζούσαν ευτυχισμένοι, τόσο που και οι ίδιοι πίστεψαν ότι δεν είναι κοινοί θνητοί, αλλά ισάξιοι με τους 12 θεούς του Ολύμπου. Το πληροφορήθηκε ο Δίας, θύμωσε πολύ και έριξε έναν κεραυνό στο καράβι του Κύηκα, ο οποίος πνίγηκε. Ματαίως τον περίμενε η Αλκυόνη στο ακρογιάλι. Περνούσαν οι ώρες και τα ημερόνυχτα και η Αλκυόνη έκλαιγε απαρηγόρητα. Ο Δίας τη λυπήθηκε, τη μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο πουλί, την αλκυόνα, με λαμπερά γαλάζια φτερά. Η αλκυόνα γεννούσε τα αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά, αλλά τα τεράστια κύματα κατέστρεφαν τη φωλιά της και τα αυγά της. Την ξαναλυπήθηκε ο Δίας … και διέταξε να λάμπει τις ημέρες εκείνες ο ήλιος και η θερμοκρασία να ανεβαίνει, μέχρι να κλωσήσει η αλκυόνα τα αυγά της.
Αν ευθυμήσατε, να επανέλθουμε στο τελευταίο για τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

 Ο γιος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, μπροστά στο άγαλμα του πατέρα του σε κεντρική τράπεζα της Ατλάντα*, μιλάει στους Έλληνες δημοσιογράφους που είχαν συνοδεύσει τον αείμνηστο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο σε επίσημο ταξίδι στις ΗΠΑ. Δεξιά, πίσω από τον Κινγκ, ο γράφων.

Η οικογένεια Κινγκ είχε καταθέσει αγωγή το 1998 εναντίον «αγνώστων συνωμοτών» για τον άδικο θάνατο του Μάρτιν Λούθερ, ζητώντας συμβολική αποζημίωση 100 δολαρίων. Κατέθεσαν 70 μάρτυρες. Το δικαστήριο έκρινε έναν μόνο ως ένοχο, τον Τζόουερς για συνωμοσία, με άλλους, αγνώστους πάντως, για τη δολοφονία του Κινγκ. Τον επόμενο χρόνο όμως ο Τζόουερς πέθανε. Το υπουργείο Δικαιοσύνης επανεξέτασε την υπόθεση.
Η δικαστική έρευνα συνεχίστηκε επί σειρά ετών. Όταν περατώθηκε, οι δικαστικοί λειτουργοί είχαν βγάλει τα συμπεράσματά τους:
• Ο Τζόουερς υπερέβαλε, μάλλον ψευδόταν. Είχε δημιουργήσει, με μαεστρία, μια κατάσταση ελκυστική για τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς της εποχής, αλλά και για τα μέσα ενημέρωσης, με προφανή στόχο την απόκτηση δημοσιότητας. Ίσως «τα έπαιρνε κάτω από το τραπέζι», ενώ ήλπιζε, βασίμως κατά τον ίδιο, ότι θα εξασφάλιζε πλουσιότερες απολαβές αν εξέδιδε ένα βιβλίο και αν μάλιστα γυριζόταν μια ταινία με σενάριο βασισμένο στο βιβλίο του. Έτσι, ουδείς λόγος υπήρχε για τη διενέργεια νέων ερευνών σχετικών με τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και την συνωμοσία που υποστηριζόταν ότι είχε προηγηθεί για την οργάνωσή της.
*Η Ατλάντα, η πόλη στην οποία γεννήθηκε ο δολοφονηθείς πάστορας, ήταν ο πρώτος σταθμός ενός άλλου, καθαρά δημοσιογραφικού, ταξιδιού, μαζί με άλλους συναδέλφους, οι μισοί από τους οποίους έχουν ήδη δυστυχώς εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Συνοδεύαμε τον αείμνηστο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, σε επίσημο ταξίδι του στις ΗΠΑ. Από την Ατλάντα πήγαμε στην Ουάσινγκτον, στο Σικάγο και μετά στο Λος Άντζελες, το Σακραμέντο κ.α.