Του Δημήτρη Γ. Κουμπιά

Εβδομήντα χρόνια ζωής συμπλήρωσε στις 11 Απριλίου 2025  Το “Φως των Σπορ”, η παλαιότερη από τις εν ζωή ελληνικές αθλητικές εφημερίδες.  Στις 11 Απριλίου 1955 ο Θεόδωρος Νικολαΐδης εκδίδει το πρώτο φύλλο της εφημερίδας “Αθλητικόν Φως”, με 8 σελίδες και τιμή πώλησης 1,5 δραχμή, που έμελλε να γράψει Ιστορία στον αθλητικό -και όχι μόνο- Τύπο.

Η Πλατεία Καρύτση, όταν ήταν η καρδιά της ελληνικής Fleet Street 

Του Δημήτρη Γ. Κουμπιά

Μερικές προσθήκες και μια διόρθωση στην ενδιαφέρουσα –  και νοσταλγική για κάποιους –, ανάρτηση  του  Harddog με τίτλο  «Αλλάζει πάλι η πλατεία του ΔΟΛ, η πλατεία του Τύπου». Εννοώντας βέβαια την πλατεία Καρύτση, που μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα ήταν η καρδιά της ελληνικής Fleet Street. Στη βρετανική Fleet Street, από τις αρχές του 16ου και έως τον 20ο αιώνα, ήταν εγκατεστημένες οι περισσότερες εφημερίδες της χώρας. Εγκαταλείφθηκε τη δεκαετία του 1980, αλλά ορισμένα πρώην κτίρια εφημερίδων έχουν διατηρηθεί και το όνομα του δρόμου παραμένει συνδεδεμένο με τον βρετανικό Τύπο. Ακόμη και οι παμπ στο δρόμο όπου κάποτε σύχναζαν δημοσιογράφοι, παραμένουν δημοφιλείς.

Από δεξιά, ο πρόεδρος του “Μπάϊρον” Πάνος Τριγάζης, η σύζυγος του τιμωμένου Λία Καρζή, ο δήμαρχος Βύρωνα Αλέξης Σωτηρόπουλος και η γεν. γραμματέας του Συνδέσμου συγγραφέας Δήμητρα Νούση.

 «Το να μπορείς να πεις ότι η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα, που δεν το λέμε συχνά, το οφείλουμε σε δημοσιογράφους σαν τον Θόδωρο Καρζή. Που έλαμψε με το κύρος του και με το πνευματικό έργο που μας άφησε, όπως μας άφησε και τον διάδοχό του, τον γιο του Φοίβο, επίσης σπουδαίο  δημοσιογράφο». Η φράση αυτή αποτελεί σύνοψη των χαιρετισμών των πρώην υπουργών Δημήτρη Ρέππα και Τηλέμαχου Χυτήρη στην εκδήλωση στη μνήμη του δημοσιογράφου, ιστορικού και λογοτέχνη Θόδωρου Καρζή, που έγινε την Τετάρτη 2/4/2025 στο Βύρωνα με συνδιοργανωτές τον Σύνδεσμο “Μπάιρον” για τον Φιλελληνισμό και τον Πολιτισμό και τον Δήμο της πόλης. Χαιρετισμό απεύθυνε δήμαρχος Βύρωνα Αλέξης Σωτηρόπουλος και αναγνώστηκε μήνυμα του δημοσιογράφου – πρώην υπουργού Νίκου Φίλη. Κατά την έναρξη της εκδήλωσης – την οποία επιμελήθηκε και παρουσίασε η δημοτική σύμβουλος Βύρωνα Ελένη Βιδάλη – προβλήθηκε βίντεο για τη ζωή και το έργο του Θόδωρου Καρζή.

Πριν από τον γράφοντα, που ήταν ο ομιλητής, τον λόγο πήρε  ο πρόεδρος  του “Μπάιρον” Πάνος Τριγάζης τονίζοντας ότι «ένα τέταρτο του αιώνα από την ίδρυσή του, ο Σύνδεσμος τιμά  τον αείμνηστο ιδρυτικό του πρόεδρο Θεόδωρο Καρζή, δημοσιογράφο και πολυγραφότατο συγγραφέα».

Μετά τον επετειακό τόμο για τα 100 χρόνια της «Ναυτεμπορικής», που παρουσιάστηκε στο 3ο Οικονομικό της Συνέδριό της*, από τον εκ των δημιουργών του Μιχάλη Ψαλιδόπουλο, Καθηγητή στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών ΕΚΠΑ και Σύμβουλο στο Ινστιτούτο Ελληνικής Ανάπτυξης και Ευημερίας**, η εφημερίδα με τη συμπλήρωση 101 ετών από την έκδοσή της, στις 8 Μαρτίου, κυκλοφόρησε πολυσέλιδη επετειακή έκδοση με τα πρωτοσέλιδα της συγκεκριμένης ημερομηνίας. Στην έκδοση *** συμμετείχαν και τρεις προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών: ο Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Μιχάλης Τιβέριος, η πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης-Βυζαντινολόγος Ελένη Αρβελέρ και ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος.

Με τη δημοσιοποίηση της προκήρυξης των  Δημοσιογραφικών Βραβείων & Τιμητικών διακρίσεων έτους 2024 -  για 39η  χρονιά –, από το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Βασ. Μπότση, άρχισε η διαδικασία για την απονομή τους, τον  Μάϊο του  2025. Θα βραβευθούν δημοσιογράφοι «με  σημαντικές επιτυχίες, σε εφημερίδα, ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο, φωτορεπορτάζ και οι οποίοι διακρίθηκαν για το σεβασμό τους στους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας». 
Πόσοι όμως  γνωρίζουν ή θυμούνται ότι τα πρώτα δημοσιογραφικά βραβεία στην Ελλάδα θεσπίστηκαν πριν από 62 χρόνια, από το μηνιαίο περιοδικό “Ελευθεροτυπία” που εξέδιδε ο Αλέκος Φιλιππόπουλος;

Εκδήλωση στη μνήμη του δημοσιογράφου, ιστορικού και λογοτέχνη Θόδωρου Καρζή, που «έφυγε»  το καλοκαίρι του 2022, πραγματοποιείται την προσεχή Τετάρτη στον τόπο της διαμονής του, τον Βύρωνα. Στην πρόσκληση, που υπογράφουν ο πρόεδρος  του Συνδέσμου “Μπάϊρον” Πάνος Τριγάζης και ο Δήμαρχος Βύρωνα Αλέξης Σωτηρόπουλος, αναφέρεται:

«Ένα τέταρτο του αιώνα από την ίδρυσή του, ο Σύνδεσμος “Μπάϊρον” για τον Φιλελληνισμό και τον Πολιτισμό τιμά  τον αείμνηστο ιδρυτικό του πρόεδρο Θεόδωρο Καρζή, δημοσιογράφο και πολυγραφότατο συγγραφέα, την Τετάρτη, 2 Απριλίου 2025 και ώρα 19.00 στον  δημοτικό κινηματογράφο “Νέα Ελβετία” του Βύρωνα (οδός Νέας Ελβετίας 34).

Η εκδήλωση συνδιοργανώνεται από τον Δήμο Βύρωνα και τελεί υπό την αιγίδα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ.  Ομιλητής: Δημήτρης Κουμπιάς, δημοσιογράφος. Θα προηγηθούν βίντεο και χαιρετισμοί των διοργανωτών».

Του Δημήτρη Κουμπιά

11 Μαρτίου: Οι δημοσιογράφοι απεργούν για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις

Ο δημοσιογραφικός κόσμος μετέχει στον  ετήσιο εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, αγωνιζόμενος «για την ενδυνάμωση της θέσης των γυναικών στα ΜΜΕ και την ισότητα των φύλων στις αίθουσες σύνταξης των Μέσων Ενημέρωσης». Το  διατρανώνει το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, δημοσιοποιώντας  ανακοίνωση της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων στην οποία αναφέρεται: «Φέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από τη Διακήρυξη του Πεκίνου, του ιστορικού ψηφίσματος που εγκρίθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη, στο τέλος της Τέταρτης Παγκόσμιας Διάσκεψης για τις Γυναίκες, στις 15 Σεπτεμβρίου 1995. Ωστόσο, τριάντα χρόνια μετά, οι γυναίκες ανά τον κόσμο συνεχίζουν να υφίστανται τις συνέπειες διαφόρων κραυγαλέων μορφών έμφυλης ανισότητας και κοινωνικών διακρίσεων τόσο  στην προσωπική τους ζωή όσο και στον εργασιακό τους βίο».

Την Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2025 όλες οι βρετανικές εφημερίδες κυκλοφόρησαν με πανομοιότυπη πρώτη και δεύτερη σελίδα – όπως οι εικονιζόμενες της “Daily Expess” – και με κεντρικό τίτλο MAKE IT FAIR, Κάντε το Δίκαιο, παίζοντας ευρηματικά με το Al της Τεχνητής Νοημοσύνης. Στοχος «να σταματήσει η δωρεάν εκμετάλλευση του περιχομένου τους από εταιρείες τεχνητής νοημοσύνης, καθώς η κυβέρνηση προτείνει την αποδυνάμωση της νομοθεσίας περί πνευματικών δικαιωμάτων».

Το site δεν είναι ειδησεογραφικό, για να δώσει πανοραμικές εικόνες από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, αλλά και από τα επεισόδια που προκάλεσαν οι «γνωστοί άγνωστοι» για να τις αμαυρώσουν. Η φωτογραφία, στο ύψος της  Ρηγίλλης, δείχνει ποιοι άνθρωποι κατευθύνονταν στο Σύνταγμα για να δώσουν οξυγόνο στα 57 θύματα.

Λαοθάλασσα πλημύρισε το κέντρο της Αθήνας, όπου συνέρρευσαν άνθρωποι κάθε ηλικίας. Οι διαδηλωτές, νέοι, μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι, ένωσαν τις φωνές τους με τις οικογένειες των θυμάτων, οι οποίοι ζητούν δικαίωση για τους ανθρώπους τους, που χάθηκαν στη μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία της Ελλάδας.

Στις 28 Φεβρουαρίου 2025, ημέρα που συμπληρώνονται δύο χρόνια από την τραγωδία των Τεμπών, η ελληνική κοινωνία υψώνει το ανάστημά της για να σταθεί σύσσωμη, για άλλη μια φορά, στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων.
Οι δημοσιογράφοι της χώρας, θα είμαστε εκεί, συμπαραστεκόμενοι και αλληλέγγυοι, αλλά και για να καλύψουμε από την πρώτη στιγμή τα γεγονότα της 28ης Φεβρουαρίου, να δώσουμε το ρεπορτάζ από κάθε γωνιά των κινητοποιήσεων, να αποτυπώσουμε το φως, τον ήχο και τον παλμό αυτής της μέρας, της μαύρης επετείου της τραγωδίας. Το ίδιο θα πράξουμε και στην ανακοίνωση του πορίσματος στις 27 Φεβρουαρίου.

“Κώδικα Δεοντολογίας Παραγωγικής AI για Δημοσιογράφους” θέσπισαν η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) και οι Ενώσεις μέλη της.
Ο Κώδικας παρουσιάστηκε το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2025, σε συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας, από τον καθηγητή Δημοσίου και Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Σπύρο Βλαχόπουλο, επικεφαλής της Επιτροπής που ασχολήθηκε με την κατάρτισή του.

 
Δυο βιβλία του Βαγγέλη Κ. Νικολακάκη

“Κάτι… σαν παραμύθι” και “Ο χορός του φεγγαριού”. Δυο τίτλοι ισάριθμων βιβλίων ηθογραφικού περιεχομένου, του συναδέλφου Βαγγέλη Κ. Νικολακάκη. «Το βιωματικό», όπως το αποκαλεί ο συγγραφέας  «Παραμύθι είναι βασισμένο σε πραγματικό γεγονός όπως το διηγήθηκε φίλος πού το έζησε ο παππούς του». Το δεύτερο βιβλίο, είναι αφιερωμένο «στη μνήμη όλων όσοι αφήσαν πατρίδα και αγαπημένους για μια καλύτερη ζωή στην ξενιτιά και γύρισαν πίσω ή έφυγαν στα ξένα με τον καημό της πατρίδας».

Την Τετάρτη 18/2 έγινε μια ακόμη απεργία των δημοσιογράφων της χώρας, με βασικό στόχο την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων. Μια απεργία που είχε απόλυτη επιτυχία ως προς τη συμμετοχή. Ωστόσο, δεν ισχύει το ίδιο όσον αφορά στην ικανοποίηση των αιτημάτων.
Η τελευταία, υπογραφείσα στις 15 Ιουλίου 2008, ΣΣΕ κατέληγε: «Η παρούσα ισχύει από 1ης Ιανουαρίου 2008 μέχρι 31 6εκεμβρίου 2009. Αθήνα, 15 Ιουλίου 2008». Έκτοτε, εδώ και 15 χρόνια, παίζεται το ίδιο έργο. Μετά τη λήξη της Σύμβασης, άρχισαν ατέρμονες διαπραγματεύσεις της ΕΣΗΕΑ με την Ένωση των ιδιοκτητών εφημερίδων, την ΕΙΗΕΑ, που τότε κινούσε τα νήματα. Στις αρχές του επόμενου χρόνου, του 2011, έγινε η συνάντηση των δυο πλευρών που επισφράγισε το χάσμα.

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου ξανανοίγει ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον κλάδο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με την εμφάνιση της Alter Ego Media στον πίνακα του Χρηματιστηρίου. Και γράφω «ξανανοίγει», γιατί από τις 11εισηγμένες  επιχειρήσεις ΜΜΕ το 2008, μόνον οι Αττικές Εκδόσεις συνέχιζαν και συνεχίζουν αδιαλειπτα την παρουσία τους. Οι άλλες, εκούσια ή ακούσια, εγκατέλειψαν. Εκούσια η “Καθημερινή” – που συνεχίζει την επιτυχή πορεία της εκτός ΧΑΑ –, η ΙΜΑΚΟ και ο ΔΟΛ· ο τελευταίος ωστόσο ακολούθησε τη μοίρα αυτών που «σβήστηκαν απ’ το χάρτη» και οι οποίες είναι: Εκδόσεις Λυμπέρη, Τεχνικές Εκδόσεις, Τηλέτυπος (το παλιό Mega), Τεγόπουλος Εκδόσεις (“Ελευθεροτυπία”), Ελεύθερη Τηλεόραση (Alter), Ναυτεμπορική (συνεχίζει εκτός ΧΑΑ, με άλλη ιδιοκτησία), Πήγασος (“Έθνος” και άλλα Μέσα του ομίλου Μπόμπολα). Στην αναλυτική παρουσίαση των ανωτέρω εταιρειών, το Συμφωνητικό ίδρυσης του Τηλέτυπου, με τις υπογραφές των πέντε εκδοτών.

Ο Κ. Σημίτης όπως δεν τον είχαμε συνηθίσει: Γελαστός, μια ηλιόλουστη μέρα, φορά γυαλιά ηλίου και φωτογραφίζεται έχοντας πίσω του τη θάλασσα. Η εικόνα είναι από το εξώφυλλο του πιο προσωπικού βιβλίου του, με τίτλο “Δρόμοι ζωής” (εκδ. Πόλις, 2015), που ήταν η πολιτική του αυτοβιογραφία. Λίγο πριν συμπληρώσει τα 80 του, είχε αποφασίσει να μιλήσει ο ίδιος για τον εαυτό του.

Ο θάνατος του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη, ανέδειξε για μια ακόμη φορά την πλήρη αδυναμία μας να κάνουμε μια αντικειμενική αποτίμηση προσώπων και πραγμάτων ή, έστω, να προσπαθήσουμε να τα δούμε και να τα κρίνουμε με κάποια απόσταση. Καθένας – ιδιαίτερα στα social media, που δίνουν αυτήν τη δυνατότητα – διατύπωσε την άποψή του· για κάποιους ήταν ο χειρότερος όλων των εποχών και για κάποιους άλλους ο καλύτερος.
Προσπαθώντας να  αποφύγω τον πειρασμό του ιστορικού αναχρονισμού και να… πέσω στην παγίδα του, γράφω αυτές τις αράδες που αναρτώνται μετά την ταφή του πρώην πρωθυπουργού.

Ενημέρωση του συναλλακτικού κοινού για νέα τυπολογία απάτης γνωστής ως Caller ID Spoofing (αλλαγή ταυτότητας του αριθμού κλήσης και υποκλοπή πραγματικού αριθμού), από τον συνάδελφο Γιώργο Νικολόπουλο*. Δεν πρόκειται για ΑΠΟΨΗ, γι’ αυτό δεν αναρτάται στην οικεία ενότητα
Η Ελληνική Ένωση Τραπεζών, στο πλαίσιο των συστηματικών δράσεων των μελών της και της ίδιας, ενημερώνει το συναλλακτικό κοινό ότι διεθνώς παρατηρείται αύξηση της τυπολογίας απάτης Caller ID Spoofing (αλλαγή ταυτότητας του αριθμού κλήσης και υποκλοπή πραγματικού αριθμού).

Βαρύς ο φόρος του αίματος το 2024 για τους ανθρώπους της Ενημέρωσης στα πολεμικά πεδία ανά τον κόσμο. Σύμφωνα με στοιχεία που κατέγραψε η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων 122 δημοσιογράφοι και άλλοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ σκοτώθηκαν σε κάθε γωνιά της γης το χρόνο που έφυγε.
Η ΕΣΗΕΑ, δημοσιοποίησε τη σχετική ανακοίνωση της Ομοσπονδίας, τονίζοντας ταυτόχρονα: Η ελληνική δημοσιογραφική οικογένεια θρηνεί για τις απώλειες των συναδέλφων και στέκεται αρωγός της Διεθνούς Ομοσπονδίας και του αιτήματός της να υιοθετηθεί επειγόντως από τα Ηνωμένα Έθνη μια Διεθνής Σύμβαση για την Ασφάλεια των Δημοσιογράφων.

Η ΑΥΓΗ της 18ης και της 19ης Απριλίου 1967 για τη «Δίκη του Μνημονίου».
Δυο μέρες μετά, ενέσκηψαν τα τανκς της Χούντας…

Το πώς είδε η Αριστερά το Μνημόνιο,  το κατέγραψε ο καθηγητής Παιδαγωγικής του ΑΠΘ  Γιώργος Τσιάκαλος*  σε ανάρτησή του στις 10 Μαρτίου 2015:  

Το ρεπορτάζ για την – τελευταία, όπως αποδείχτηκε - κλήρωση του Λαχείου Συντακτών, δεν ήταν το μοναδικό πόνημά μου που δημοσιεύτηκε στην πρωτοχρονιάτικη “Ελευθερία” του 1967, έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση. Υπήρξε και άλλο, που κάλυψε ολόκληρη την πρώτη σελίδα· σπεύδω ωστόσο να διευκρινίσω ότι επρόκειτο για δημοσιογραφική – και όχι μόνον – επιτυχία, αλλά όχι δική μου και αφορούσε στο  «Μνημόνιον της Συνωμοσίας», που αποκάλυψε η εφημερίδα.

Με αφορμή το χιονιά των τελευταίων ημερών και τις περιπέτειες των οδηγών οι οποίοι επιχείρησαν να κυκλοφορήσουν χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες - που άλλοι δεν είχαν και άλλοι δεν ήξεραν πώς να τις τοποθετήσουν -, αναδημοσιεύω κείμενο μου στη Ναυτεμπορική, το Φεβρουάριο του 2022, γραμμένο πάλι με αφορμή περιπέτειες οδηγών εξ αιτίας του χιονιά . ειδικότερα τότε στην Αττική Οδό. Έγραφα μεταξύ άλλων:
… ανέτρεξα σε μια περσινή δήλωση του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών Κ. Καραμανλή, στις 16 Φεβρουαρίου 2021, που έλεγε: «Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που ακόμα έχουμε το σύστημα των αντιολισθητικών αλυσίδων. Όταν πάμε σε έναν αυτοκινητόδρομο και πρέπει να βάλουμε αλυσίδες, πρέπει να σταματήσουμε, να τις βάλουμε, να τις βγάλουμε και πολλές φορές δεν μπορούμε να τις βάλουμε και να τις βγάλουμε. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι ότι άλλες χώρες της Ευρώπης και άλλες χώρες των βαλκανικών χωρών με κατά κεφαλήν εισόδημα χαμηλότερο της Ελλάδος έχουν νομοθετήσει τα χιονολάστιχα για συγκεκριμένο διάστημα».  

“Κύπρος 1974: μισός αιώνας προδοσίας”, είναι ο τίτλος του βιβλίου του δημοσιογράφου Αντώνη Αντωνόπουλου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων. Η αφήγηση αρχίζει με την ιστορία  «τεσσάρων πληγωμένων παλληκαριών» που έζησαν την ανείπωτη τραγωδία της Κύπρου αποθήκευσαν στη φαρέτρα της μνήμης τους όλες τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησαν. Τις έζησαν από την πρώτη γραμμή της μάχης, πολέμησαν με νύχια και με δόντια και με απαράμιλλο ηρωισμό απέτρεψαν τα χειρότερα για τον Ελληνισμό.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1963, μού ανατέθηκε το ρεπορτάζ της κλήρωσης του Λαχείου Συντακτών που γινόταν στην αίθουσα του Παρνασσού· εκεί  συνάντησα για πρώτη φορά τον Πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ  Αλέξανδρο Θεοδοσόπουλο και τον Γενικό Γραμματέα Λεωνίδα Πετρομανιάτη, έγραφα στην ανάρτηση https://www.syntaktisylis.gr/index.php/selides/sto-katophli-tes-eleutherias. Ήρθε η ώρα να γράψω και την τελευταία κλήρωση του Λαχείου, που κάλυψα στις 31 Δεκεμβρίου 1966. Τελευταία όχι μόνο για ‘μένα, αλλά και για το Λαχείο Συντακτών, αφού λίγους μήνες μετά ενέσκηψε η Χούντα η οποία το κατάργησε.

Λειτουργούν ανακαινισμένοι,  οι νέοι δικτυακοί τόποι του Μουσείου Τύπου και του Μορφωτικού Ιδρύματος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας (ΕΣΗΕΘΣτΕ-Ε). Ειδικότερα, στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://www.mouseiotypouvolou.gr οι επισκέπτες μπορούν να πληροφορηθούν για την ιστορία του Μουσείου Τύπου της ΕΣΗΕΘΣΤΕ-Ε, τα νέα και τις δράσεις του, αλλά και την σημαντική συλλογή εντύπων που υπάρχουν στο χώρο, τον οποίο δημιούργησε και επιμελείται ο δημοσιογράφος Μάκης Μπαλλής.

Για δεύτερη συνεχόμενη φορά γράφω στις ΣΕΛΙΔΕΣ για συναδέλφους που έφυγαν από τη ζωή και που είχαμε δουλέψει μαζί. Επαχθές προνόμιο της ηλικίας, επαγγελματικής – 65 χρόνια στη δημοσιογραφία –, αλλά και βιολογικής… Και αυτήν τη φορά δεν πρόκειται για επέτειο θανάτου όπως η προηγούμενη ανάρτηση, αλλά για το χαμό του Κώστα Χαρδαβέλλα και της Σοφίας Ταράντου, που έφυγαν σχεδόν ταυτόχρονα την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2024. Με τον Κώστα πρωτοσυναντηθήκα στις αρχές της δεκαετίας του 1970· με τη Σοφία το 1982, στο “Έθνος”.

«Οι δημοσιογράφοι δεν… αποστρατεύονται. ούτε… παροπλίζονται. Παραμένουν δημοσιογράφοι ισοβίως. Ισόβια δεσμά στην υπηρεσία ενός δύσκολου, κοπιαστικού, ανθρωποβόρου θα έλεγα, λειτουργήματος. Ναι λειτουργήματος Η “απελευθέρωση” τους έρχεται μαζί με την τελευταία τους ανάσα, όταν αρχίζουν το, χωρίς επιστροφή, μεγάλο ταξίδι».

Αυτά έγραφε το Μάρτιο του 1988, όταν συνταξιοδοτήθηκε, ο Γιώργος Ν. Τσιούνης, ένας από τους – μετρημένους στα δάχτυλα – πραγματικούς μου  φίλους στο επάγγελμα, που σήμερα συμπληρώνονται 11 χρόνια από τις 8 Δεκεμβρίου 2013, από το «χωρίς επιστροφή, μεγάλο ταξίδι», ύστερα από ολιγόμηνη .μάχη με τον καρκίνο.

Ταλαντεύθηκα αν τα κείμενά του που ακολουθούν έπρεπε να αναρτηθούν στις ΣΕΛΙΔΕΣ ή στις ΑΠΟΨΕΙΣ. Ωστόσο, τιμώντας τη μνήμη του, προτίμησα την πρώτη λύση.

Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου άρχισε εορτασμός, που θα διαρκέσει έως το 2027, για τη δημιουργία της Νέας Φιλαδέλφειας. Συγκεκριμένα, ο Δήμος Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την υπογραφή του Διατάγματος απαλλοτρίωσης της έκτασης για την ανέγερση του προσφυγικού οικισμού στις 14 Νοεμβρίου 2024, διοργάνωσε επετειακές εκδηλώσεις,  που η πραγματοποίησή τους έχει προγραμματιστεί σε βάθος τριετίας, με επιστέγασμα το έτος 2027, που συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την εγκατάσταση των προσφύγων.
Στην εναρκτήρια εκδήλωση, που έγινε στο Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ελληνισμού της Διασποράς, το οποίο βρίσκεται στο Άλσος της πόλης, χαιρετισμό απηύθυνε και ο γράφων, λέγοντας:

Όπως αναμενόταν, τα φληναφήματα σε βάρος του ΕΔΟΕΑΠ και της Διοίκησής του δεν βρήκαν ευήκοα ώτα. Και οι ασφαλισμένοι στον Οργανισμό ανανέωσαν την εμπιστοσύνη στο υπό την προεδρία του Σταύρου Καπάκου Διοικητικό Συμβούλιο – ενισχυμένο με τη συμμετοχή της προέδρου της ΕΣΗΕΑ Μαρίας Αντωνιάδου -, με την εκλογή και των 10 προτεινομένων μας.

Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι γνωστό από τα ξημερώματα της Τρίτης 26/11/2024, με την ανάρτηση της ανακοίνωσης της Εφορευτικής Επιτροπής στην ιστοσελίδα του ΕΔΟΕΑΠ. Για την Ιστορία, αναρτάται και στις ΣΕΛΙΔΕΣ του syntaktisylis.gr.

Για να τελειώνουμε με τα φληναφήματα ότι ο ΕΔΟΕΑΠ… ΕΟΠΥΥείται, επειδή αποκτά το προνόμιο επιστροφής δαπανών - clawback - στη φαρμακευτική του δαπάνη, όπως και ο ΕΟΠΥΥ.
Ο ασφαλισμένος του Οργανισμού είχε και θα έχει πρόσβαση σε όλα τα σύγχρονα φάρμακα  (ΦΥΚ), όπου κι εάν βρίσκεται στο σπίτι ή στην νοσηλεία και ο ΕΔΟΕΑΠ θα χρεώνεται στην τιμή  αγοράς μετά την διαπραγμάτευση  και όχι στην, υψηλότερη, τιμή που χρεώνεται μέχρι  σήμερα. Στη συνέχεια θα έχει και επιστροφή κονδυλίων από τις Φαρμακευτικές   Εταιρείες, το  clawback.

Από σήμερα, μετά την ανακήρυξη των υποψηφίων από την Εφορευτική Επιτροπή που θα διεξάγει τις εκλογές στον ΕΔΟΕΑΠ, κυκλοφορεί το φυλλάδιο της νίκης. Της νίκης της ομάδας στην οποία συμμετέχω, με στόχο να συνεχίσουμε το έργο μας στον Οργανισμό.

Tην Πέμπτη 21 Νοεμβρίου, αρχίζει η εκλογική η πενθήμερη εκλογική διαδικασία – που θα διαρκέσει έως και τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου – για την ανάδειξη της νέας Διοίκησης του ΕΔΟΕΑΠ· και το υπό τον Σταύρο Καπάκο Δ.Σ. του Οργανισμού, στο οποίο έχω την τιμή να συμμετέχω ως γενικός γραμματέας, συνεχίζει για να ολοκληρώσει το έργο του: Να εδραιωθεί το κοινό σπίτι των εργαζομένων στην Ενημέρωση, ο ΕΔΟΕΑΠ, ως κοινωνικό κράτος πρότυπο για όλες τις γενιές των ασφαλισμένων.

Άλλωστε η πρώτη θητεία επιβραβεύθηκε στις προηγούμενες εκλογές από τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, με την εκλογή  και των 10 υποψηφίων μας. Το ίδιο είναι βέβαιον ότι θα συμβεί και με την τωρινή δεκάδα μας, που ενισχύεται με την παρουσία της Προέδρου της ΕΣΗΕΑ Μαρίας Αντωνιάδου.

Μέχρι μεθαύριο Παρασκευή 8, Νοεμβρίου 2024 θα λειτουργεί στον εκθεσιακό χώρο του κτιρίου Αρχιτεκτονικής του Δήμου Θεσσαλονίκης (Αγγελάκη 13), η σημαντική έκθεση μυστικών εφημερίδων της Εθνικής Αντίστασης που οργανώθηκε από την Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Μακεδονίας (ΕΔΙΑ) για τον γιορτασμό της 80ης επετείου απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, στις 30 Οκτωβρίου 1944 από τη ναζιστική κατοχή ύστερα από την είσοδο στην πόλη των ανταρτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ, που έσωσαν και τις υποδομές της πόλης από την καταστροφή.

Μια πρωτότυπη και συνάμα νοσταλγική, αλλά και διδακτική έκδοση από φοιτητές της Νομικής του Πανεπιστημίου της Αθήνας την περίοδο 1959 -1963, με τίτλο αυτόν της ανάρτησης. Συγγραφείς επιφανείς νομικοί, μεταξύ των οι συνάδελφοι Τίτος Αθανασιάδης, Νίκος Γερακάρης και Γιάννης Τζαννετάκος.

Με αφορμή την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου αναδημοσιεύω ένα κείμενο του ιστορικού Μενέλαου Χαραλαμπίδη*, που θα ήθελα να περιλαμβάνεται στο αναρτημένο στο   https://www.syntaktisylis.gr/index.php/books/poios-skotose-ti-megali-idea  βιβλίο μου με τίτλο  Ποιος  σκότωσε τη Μεγάλη Ιδέα , φυσικά με αναφορά του συγγραφέα στη βιβλιογραφία. Το άρθρο αφορά τη συμβολή των προσφύγων στην Αντίσταση, χαρακτηρίζοντάς  τους ως «ατμομηχανή» του αντιστασιακού κινήματος.
Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922, γράφει, αποτέλεσαν την «ατμομηχανή» του αντιστασιακού κινήματος σε Αθήνα και Πειραιά. Ζώντας περιθωριοποιημένοι κάτω από άθλιες συνθήκες στις προσφυγικές παραγκουπόλεις, διεκδίκησαν ένα καλύτερο μέλλον μέσα από τη συμμετοχή τους στην Αντίσταση. Η πλειονότητά τους εντάχθηκε στο ΕΑΜ.Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα μεγάλα μπλόκα και μάχες της Κατοχής, πραγματοποιήθηκαν σε προσφυγικούς δήμους. Νίκαια, Καισαριανή, Καλλιθέα, Βύρωνας, Νέα Ιωνία, Νέος Κόσμος, Δραπετσώνα έδωσαν τους περισσότερους νεκρούς αγωνιστές και αγωνίστριες της Αντίστασης.

«Όταν ένα αυτοδιαχειριζόμενο Ταμείο με 26.610 μέλη διαθέτει κλάδους επικούρησης, υγείας και χορήγησης εφάπαξ, κατορθώνει εισπραξιμότητα σε ποσοστά 96%-98%, αύξηση εσόδων για το 2023 στο ύψος των 6,8 εκατ. (88,2 εκατ. με πρόβλεψη 81,4 εκατ. ευρώ) και πλεόνασμα 25,7 εκατ., έναντι στόχου 14,2 εκατ. ευρώ, αναλογιστική μελέτη σε βάθος 50ετίας με δείκτη +2,07% (όταν το ’22 ήταν μόλις +0,63%) και, ταυτοχρόνως, αύξηση 20% των επικουρικών με ταυτόχρονη βελτίωση της ποιότητας των αυξημένων κατά 65% δαπανών υγείας, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε ένα Ταμείο με πολλά θετικά πρόσημα. Για όποιον άκουσε τα βασικά οικονομικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη Γ.Σ. του ΕΔΟΕΑΠ, από τον πρόεδρό του Σταύρο Καπάκο, ο χαρακτηρισμός του Ταμείου ως πρότυπο ούτε υπερβολικός φαντάζει ούτε αποξενωμένος από αυτό που βιώνουν οι ασφαλισμένοι-μέλη του είναι.». Με τις επιγραμματικές  αυτές φράσεις,  αρχίζει το ρεπορτάζ της Γ.Γ. της ΠΟΕΣΥ Χριστίνας Κοψίνη για τη Γενική Συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ, που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 23/10/2024.

Πατήστε εδώ για να δείτε την ομιλία του Προέδρου του ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ στη Γενική Συνέλευση

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε την ομιλία του Προέδρου του ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ στη Γενική Συνέλευση.

Ο πρόλογος της συναδέλφου αντικατοπτρίζει αδρά το τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στον Οργανισμό που έχει ενώσει ασφαλιστικά όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, πανελλαδικά· και στον οποίο έχω την τιμή να είμαι Γ.Γ. του Δ.Σ.

Φωτό: Μαρία Τζαμπούρα

Το Σάββατο 19 Οκτωβρίου έπεσε η αυλαία της έκθεσης με θέμα «Η Μεταπολίτευση των γελοιογράφων», που διοργάνωσε η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων στο Μετρό Συντάγματος. Σε ένα χώρο οικείο  για τη Λέσχη, αφού πριν από την πανδημία είχε διοργανώσει εκεί τέσσερις εκθέσεις, στο διάστημα από το 2016 έως το 2019.
Η έκθεση στηρίχθηκε στη γελοιογραφική παραγωγή των 50 χρόνων και περιλαμβάνει 423 γελοιογραφίες από το πενάκι 67 γελοιογράφων. Και σύμφωνα με το «μια εικόνα χίλιες λέξεις» παρουσιάστηκαν άρθρα 423.000 λέξεων συνολικά, εφ’ όσον μια εύστοχη γελοιογραφία συχνά είναι πιο αποτελεσματική από ένα κύριο άρθρο.

Την Παρασκευή, 11 Οκτωβρίου 2024 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ πραγματοποιήθηκε η κεντρική επετειακή εκδήλωση για τη συμπλήρωση των 30 χρόνων από την ίδρυση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών. Τιμήθηκαν οι Ενώσεις Συντακτών, ο πρώτος πρόεδρος της Ομοσπονδίας Δημήτρης Γκλαβάς (δεξιά) και τα ιδρυτικά μέλη της ΠΟΕΣΥ από την ΕΣΗΕΑ και την ΕΣΠΗΤ. Συγκεκριμένα, τιμητικές διακρίσεις έλαβαν: Νίκος Κιάος, Πάνος Σόμπολος, Νανά Νταουντάκη, Γεώργιος Λεονταρίτης, Νάσος Αθανασίου, Σίλα Αλεξίου, Ριχάρδος Σωμερίτης, Θανάσης Αλατάς και οι οικογένειες των αείμνηστων Νικολάου Καραντηνού, Φανής Πετραλιά, Νικήτα Γαβαλά, Μανώλη Μαθιουδάκη, Δημητρίου Χαλιβελάκη, Νικηφόρου Αντωνόπουλου και Χρήστου Αναγνωστού. Τα αντίστοιχα μέλη των άλλων τριών Ενώσεων είχαν τιμηθεί σε εκδηλώσεις που έγιναν στις έδρες της ΕΣΗΕΜ-Θ, της ΕΣΗΕΘΣτΕ και της ΕΣΗΕΠΗΝ.

“Όταν η Κύπρος εάλω”, το νέο βιβλίο του Τάσου Παπαδόπουλου

Τα καλοκαίρια σε Ελλάδα και Κύπρο έχουν δυο μαύρες κηλίδες, μετά από τα όσα έγιναν το θέρος του 1974 στη Μεγαλόνησο. Αττίλας 1 και Αττίλας 2. Η πρώτη μαύρη επέτειος στις 20 Ιουλίου πέρασε. Μπροστά μας η δεύτερη ,αυτή του Αττίλα 2 που ήταν το μεγάλο και τελειωτικό χτύπημα στην Κύπρο και στον Ελληνισμό… Πέρασαν 50 χρόνια και ο κίνδυνος να «παραγραφούν» τα τουρκικά εγκλήματα είναι μεγάλος… Επίσης μεγάλη είναι η ευθύνη ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων για τη σταδιακή επικράτηση της λήθης. …

Το νέο βιβλίο του Άγγελου Μενδρινού

Μισό  αιώνα μετά τη Μεταπολίτευση, ο συνάδελφος Άγγελος Μενδρινός – δημιουργός, μεταξύ άλλων, του https://pasatempo.wordpress.com  - στο νέο βιβλίο του “ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟΝ, οι μαρτυρίες των πρωταγωνιστών, τα ντοκουμέντα και οι απόρρητες εκθέσεις”  παραθέτει γεγονότα που συνέθεσαν την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα. Ωστόσο,  δεν αρκείται στην αφήγηση της Ιστορίας αλλά την «ακούει», μέσα από τα λόγια την ίδιων των πρωταγωνιστών και τις γραπτές μαρτυρίες τους· και παράλληλα τη «διαβάζει», σε αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα, αλλά και σε πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής.
Και επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα, όπως: Τι ήταν το πραξικόπημα των στρατηγών, που ουσιαστικά καθαίρεσε τον Ιωαννίδη; Προσκλήσεις των πολιτικών με τη βοήθεια της ΚΥΠ. Ποιος είχε την ιδέα να φέρει στα κρυφά  τον βασιλιά; Γιατί δεν έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος; Πώς τον πρόλαβε ο Καραμανλής και ορκίστηκε «μέσα στη μαύρη νύχτα;»

Τον ιατρό-δερματολόγο Μάρκο Μιχελάκη, που αποχώρησε λόγω συνταξιοδότησης, μετά από 26,5 έτη συνεχούς υπηρεσίας στον ΕΔΟΕΑΠ, τίμησε το Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού κατά τη συνεδρίασή του της Τετάρτης 18/9/2024. Στον γιατρό μας απονεμήθηκε πλακέτα και ευχαριστήρια περγαμηνή, με κείμενα στα οποία εξαίρεται  η προσφορά του στους εργαζόμενους της Ενημέρωσης.

Η τιμητική πλακέτα που απονεμήθηκε στον Μάρκο Μιχελάκη - δεξιά

Το ανακάλυψα τυχαία, ψάχνοντας για κάτι άλλο στο διαδίκτυο, μου προκάλεσε το ενδιαφέρον έσπευσα να το προμηθευτώ και… δικαιώθηκα. Πρόκειται για το βιβλίο “Επιχειρείν αλά ελληΝΙΚΑ!”, του Ιωάννη Ν. Πρωτοπαπαδάκη*, που μέσα από πλούσιο αρχειακό φωτογραφικό υλικό αλλά και έρευνα, φέρνει στο φως άγνωστες λεπτομέρειες από τη δραστηριότητα των κορυφαίων ελληνικών επιχειρήσεων του 19ου και 20ού αιώνα. Μια ιστορική αναδρομή που σε πολλούς θα θυμίσει τα παιδικά μας χρόνια, ξυπνώντας αναμνήσεις και εικόνες από το παρελθόν. Ταυτόχρονα, η έκδοση παρουσιάζει  τους επιχειρηματίες που κρύβονται πίσω από αυτές τις μάρκες, φωτίζοντας τις άγνωστες πτυχές της ζωής τους αλλά και της επιχειρηματικής τους πορείας.

Η ανάγκη να επικαιροποιηθεί από το Δήμο Σερρών η ομόφωνη απόφαση την οποία είχε λάβει το πρώτο μετά την απελευθέρωση δημοτικό συμβούλιο Σερρών για την καθιέρωση της 14ης Σεπτεμβρίου 1944 ως εθνική εορτή τοπικής σημασίας για την πόλη των Σερρών, επισημάνθηκε στη διάρκεια εκδήλωσης για την 80η επέτειο απελευθέρωσης από τη βουλγαρική φασιστική κατοχή, που πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα εκδηλώσεων της κεντρικής δημοτικής βιβλιοθήκης της πόλης.
Η εκδήλωση οργανώθηκε από το Δήμο Σερρών, την Εταιρεία Μελέτης και Έρευνας της Ιστορίας των Σερρών (ΕΜΕΙΣ), το Σύλλογο Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Σερρών, τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών και την Εταιρία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Μακεδονίας 1940-1974 (ΕΔΙΑ), με ομιλητή τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Σπύρο Κουζινόπουλο.

«Δυο από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες καλλιτέχνες, συνθέτες και όχι μόνον,  ήταν  οι συμμαθητές μου στη Λεόντειο Λουκιανός Κηλαηδόνης και Βαγγέλης Παπαθανασίου», σημείωνα σε ανάρτηση της 30ής Μαΐου 2024 (https://www.syntaktisylis.gr/index.php/selides/xana-epikairos-o-symmathetes-mou). , προσθέτοντας ότι «θα γράψω εν καιρώ στις ΣΕΛΙΔΕΣ για τους τρεις συμμαθητές μου που διακρίθηκαν στις Τέχνες – ο τρίτος ήταν ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης· και οι τρεις έχουν φύγει».
Επανέρχομαι λοιπόν, συνοδεύοντας το κείμενο με εικόνες από το Souvenir της Λεοντείου, όταν τελειώσαμε το λύκειο το 1961.

«Πιο φτωχός έμεινε ο ελληνικός Τύπος σήμερα Τετάρτη 4/9/2024, καθώς απεβίωσε σε ηλικία 75 ετών ο επίτιμος πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ), Παύλος Γερακάρης», έγραψαν χθες σχεδόν πανομοιότυπα τα αθλητικά – και όχι μόνο – sites, για τον ξαφνικό θάνατο του σπουδαίου δημοσιογράφου και συνδικαλιστή.

Φράση κλισέ για ανάλογες περιπτώσεις το «Πιο φτωχός έμεινε…», μπορεί να πουν κάποιοι και σε άλλη περίπτωση πιθανόν θα συμφωνούσα μαζί τους. Τώρα όμως με εκφράζει πολύ περισσότερο από απόλυτα· με το χαμό του Παύλου πιο φτωχός έμεινε και ο φιλικός αλλά και οικογενειακός μου κύκλος, αφού με τον ίδιο, τη γυναίκα του Εύα, το γιο του Σπύρο, αλλά κυρίως με τον μεγαλύτερο αδελφό του Νίκο, είμαστε συνάδελφοι και αδελφικοί φίλοι πάνω από 65 χρόνια. Άλλωστε οι φίλοι είναι τ’ αδέλφια που διαλέγουμε.

Την Τετάρτη 28 Αυγούστου συμπληρώθηκαν 13 χρόνια από το χαμό του ηγέτη της Αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου. Πέθανε σε ηλικία 86 ετών το 2011και ο θάνατός του προκάλεσε συγκίνηση σ’ όλον τον κόσμο, ανεξάρτητα από κομματικές τοποθετήσεις.
«Ο πολιτικός που έβαζε το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό και που «δίδαξε ευπρέπεια», «εμβληματική φυσιογνωμία», «μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Αριστεράς στην Ελλάδα», ήταν μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που του αποδόθηκαν από φίλους και αντιπάλους• εχθρούς δεν πρέπει να είχε…

Ένας χρόνος από την απώλεια του Δημήτρη Καλαντζή, σημαντικού δημοσιογράφου και προ πάντων αδελφικού φίλου, που έφυγε από τη ζωή στις 6 Αυγούστου 2023, νικημένος από την «επάρατη νόσο», που είχε εκδηλωθεί ακριβώς ένα χρόνο πριν. Το ετήσιο μνημόσυνο του Δημήτρη θα τελεστεί από την οικογένειά του στον τάφο του,  στη Φιλοθέη Φωκίδας, την πατρίδα του.

Σαν φόρο τιμής στη μνήμη του, αναρτώ τον επικήδειο που εκφώνησα κατά την εξόδιο ακολουθία, στον Άγιο Γεώργιο της Κυψέλης, της αγαπημένης του γειτονιάς.

Αρκετοί συνάδελφοι, με αφορμή τη δημοσίευση σελίδων από το βιβλίο του Αμερικανού καθηγητή kenneth E. Olson «Μαθήματα Δημοσιογραφίας», στην ανάρτηση https://www.syntaktisylis.gr/index.php/selides/o-syntaktes-yles-kata-kenneth-e-olson,  με το κεφάλαιο που αφορά στο Συντάκτης Ύλης, μού ζήτησαν να αναδημοσιεύσω κι άλλες σελίδες. Αν είναι δυνατόν και ολόκληρο το βιβλίο.

 Το βιβλίο του  Olson, έκδοση 1953.

Η αναφορά στο βιβλίο του Αμερικανού καθηγητή kenneth E. Olson «Μαθήματα Δημοσιογραφίας» στην ανάρτηση του συναδέλφου Κώστα Κουμπέτσου https://www.syntaktisylis.gr/index.php/apopseis/apo-ten-yle-archize-e-stadiodromia-ton-neon-syntakton,  προκάλεσε τηλεφωνήματα και μηνύματα συναδέλφων, που ρωτούσαν πώς μπορούν να το προμηθευτούν. Η απάντηση είναι: δυστυχώς μόνο σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο. Πρόκειται για έκδοση του 1953, που έχει εξαντληθεί προ πολλού.

  Ο Νίκος Τρυπιάς

Στην ανάρτησή  μου με τίτλο Στο κατώφλι της “Ελευθερίας” έγραφα πως  βρέθηκα στην εφημερίδα το Φθινόπωρο του 1962, με… πολιτικό μέσον. Τότε ήμουν επικεφαλής της τοπικής οργάνωσης της Φιλελεύθερης Νεολαίας, που είχε δημιουργήσει στην περιοχή μου ο δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας Νίκος Τρυπιάς, στέλεχος του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Και είχα υποσχεθεί ότι για τις συνθήκες του θανάτου του, που έχουν και πολιτικό ενδιαφέρον,  θα γράψω σε επόμενη ανάρτηση (Στο κατώφλι της “Ελευθερίας”)
Ήρθε η ώρα να εκπληρώσω την υπόσχεση, με τη συμπλήρωση, την προσεχή Κυριακή 7 Ιουλίου, 59 χρόνων από το θάνατό του, που τον κάλυψα μάλιστα ρεπορταζιακά  για λογαριασμό της “Ελευθερίας”. Παιχνίδια της τύχης…

Ήταν το καυτό πολιτικά καλοκαίρι του 1965, που η σκευωρία της «Υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ» και οι «Επιστολές του Άνακτα», του νεαρού Κωνσταντίνου, προς το «Γέρο της Δημοκρατίας» Γεώργιο Παπανδρέου είχαν προκαλέσει εμφύλιο στο κυβερνών κόμμα, την Ένωση Κέντρου, απειλώντας το με διάσπαση. Που δεν αποφεύχθηκε και στις 15 Ιουλίου 1965 φτάσαμε στην «Αποστασία».

Για δεύτερη φορά στα 72 χρόνια της ζωής της η καθημερινή "Αυγή", η ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς, διακόπτει την έκδοσή της· ελπίζω και πάλι προσωρινά. Την πρώτη φορά την έκλεισε η Χούντα, για 7 χρόνια. Τώρα αυτοί που την έκλεισαν -  άγνωστο για πόσο, μέχρι  να την «εξυγιάνουν» - διατηρούν την κυριακάτικη έκδοση και το site.

Εξαφανίζεται από την καθημερινότητα  ένα φύλλο που σημάδεψε βαθιά την Μεταπολίτευση. Μια εφημερίδα που αποτέλεσε πλατφόρμα έκφρασης και διάδοσης ενός πολύ σημαντικού μέρους του δημόσιου διαλόγου και των ιδεών που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη ελληνική Αριστερά. Η οποία, με τη σειρά της, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού γίγνεσθαι. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να εκτιμάς την ιστορική, αλλά και πραγματική αξία ενός τέτοιου Μέσου.

Στο κανάλι του Συντάκτη Ύλης στο YouTube, (https://youtu.be/YK79utY-A3w) έχει ανέβει το video του τελικού του πρωταθλήματος Τύπου, που έγινε στο γήπεδο της Καλλιθέας μεταξύ των ομάδων της εφημερίδας Κέρδος και της ΕΡΤ.

Την αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα, μου την έδωσε η πιο κάτω φωτογραφία, από το αρχείο του φίλου συναδέλφου Νίκου Γερακάρη. Απεικονίζει μέλη του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ) στην εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου το 1969, ενόψει επικείμενων εκλογών για την ανάδειξη νέας Διοίκησης.

Από αριστερά: Νίκος Γερακάρης, Κλεομένης Γεωργαλάς, Νίκος Μπαβέλας, Χάρης Παπαγεωργίου, Χριστόφορος Κονταξής, Μάκης Παπαζήσης, Αλέκος Σιδηρόπουλος – σε πρώτο πλάνο, Γιώργος Λιβέρης- πίσω του στην τελευταία σειρά μετά τον μη διακρινόμενο, Μανώλης Γαρυφαλλακης, Τόλης Γαρουφαλής, Γιάννης Βανδώρος και -ο μόλις διακρινόμενος Βύρων Λεβαντής.

Με την ευκαιρία του τελικού του Πρωταθλήματος Τύπου που έγινε το Σάββατο 8/6/2024 στο Αθλητικό Κέντρο Βάρης – και πρωταθλήτρια ανεδείχθη η ομάδα της Kingbet, νικώντας αυτήν του Sportime με 2-0 –  ο Πανελλήνιος Σύλλογος Αθλουμένων Εργαζομένων στα ΜΜΕ, μού ζήτησε να γράψω για το site του (https://www.protathlimatypou.gr/) τις εμπειρίες από το συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Εμπειρίες που αφορούν σε πρωταθλήματα που διεξήχθησαν πολλά χρόνια πριν από την ίδρυση του ΠΣΑΕ ΜΜΕ, το 2002.

Δυο από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες καλλιτέχνες, συνθέτες και όχι μόνον,  ήταν – γράφω ήταν, γιατί δυστυχώς και οι δυο έχουν «φύγει» - οι συμμαθητές μου στη Λεόντειο Λουκιανός Κηλαηδονης και Βαγγέλης Παπαθανασίου.
Είχα προγραμματίσει να γράψω εν καιρώ στις ΣΕΛΙΔΕΣ για τους τρεις συμμαθητές μου που διακρίθηκαν στις Τεχνες – ο τρίτος ήταν ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης –, άλλα η επικαιρότητα και συγκεκριμένα η νίκη του Ολυμπιακού επι της Φιορεντίνα με αποτέλεσμα  την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλου, φέρνει στο προσκήνιο το Λουκιανό.
Δείτε λοιπόν και ακούστε το Λουκιανό Κηλαηδόνη, να τραγουδά live τον ύμνο του Ολυμπιακού, σε video που είχα αρχειοθετήσει από:

Στον τίτλο της προηγούμενης ανάρτησης – για την υπόθεση Καμουτσή – έβγαλα, όπως σωστά μού επισημάνθηκε, την πικρία μου γιατί δεν μπόρεσα να υπογράψω το σημαντικότερο ίσως ρεπορτάζ μου. ‘Άλλωστε από τη στιγμή που μπήκα στο μισθολόγιο της “Ελευθερίας”, μου είχε γίνει… έμμονη ιδέα να δω την υπογραφή μου στην εφημερίδα. Δεν μου αρκούσαν πια οι υπογραφές στα αθλητικά έντυπα και στην τοπική  “Φιλαδέλφεια”.
Ώσπου την Τρίτη 13 Αυγούστου 1963 πέτυχα το σημαντικό, για ‘μένα, στόχο. Να υπογράψω  ρεπορτάζ στην  “Ελευθερία”.

22 Μαΐου 2024. Μια επέτειος κι ένας θάνατος. 61^η επέτειος της δολοφονικής επίθεσης στο Γρηγόρη Λαμπράκη και ο θάνατος του γιου του Γιώργου. Ήταν 4 ετών όταν έχασε τον πατέρα του.

Με αφορμή την επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων, στο www.naftemporiki.gr

αναδημοσιεύτηκε το σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου μου Ποιος σκότωσε τη Μεγάλη Ιδέα (https://syntaktisylis.gr/index.php/books/poios-skotose-ti-megali-idea)

Η πρώτη και η τελευταία σελίδα του τελευταίου φύλλου της εφημερίδας, που εκδόθηκε με διευθυντή τον γράφοντα, το 2004.

Στο τρισέλιδο κείμενό μου για τα 100 χρόνια της "Ναυτεμπορικής"  δεν χώρεσαν αναφορές σε συναδέλφους με τους οποίους έζησα στα χρόνια της παραμονής μου στην εφημερίδα· με εξαίρεση κάποια διευθυντικά στελέχη,  τα οποία περιλαμβάνονταν στο λήμμα της Εγκυκλοπαίδειας του Τύπου που αναδημοσίευσα. 

Ρέκβιεμ για το δημοσιογράφο Κώστα Παττακό

Πολλοί θα γράψουν για τον αείμνηστο επι σειρά ετών δήμαρχο Χαλανδρίου Κώστα Παττακό, που έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 26/4/2024.
Προσωπικά, νιώθω χρέος να γράψω για το δημοσιογράφο Κώστα Παττακό.
Τον γνώρισα στην εφημερίδα “Έθνος” στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Και αποχωρήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα το καλοκαίρι του 1987, εγώ για να αναλάβω την έκδοση άλλης εφημερίδας, ενώ ο Κώστας παραιτήθηκε για λόγους αρχής.     

Η αρχαιότερη αλλά και πιο σύγχρονη οικονομική  εφημερίδα καλύπτει όλο το φάσμα της Ενημέρωσης

Θέλοντας να συμμετάσχω στον εορτασμό των 100 χρόνων της Ναυτεμπορικής, ως διευθυντής της από το 1992 μέχρι το 2004 – θητεία για την οποία είμαι υπερήφανος και καμαρώνω την εφημερίδα για τη σημερινή της εικόνα –, αναδημοσιεύω κατ’ αρχάς το λήμμα που έγραψα για την Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, https://helios-eie.ekt.gr/EIE/handle/10442/16636.  Βέβαια από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια, και πολλά έχουν αλλάξει και μάλιστα ριζικά· προς το καλύτερο.

Η προηγούμενη ανάρτηση κατέληγε με τους δυο πυλώνες της “Ελευθερίας”, τον εκδότη - διευθυντή Πάνο Κόκκα και τον αρχισυντάκτη Γιώργη Ανδρουλιδάκη. Και σε άλλη, έγινε αναφορά σε κάποιους συναδέλφους με τους οποίους βρέθηκα κοντά στα πρώτα μου βήματα. Θα ήταν παράλειψη ωστόσο να μη μιλήσω για το σύνολο των ανθρώπων της εφημερίδας που γνώρισα και συνυπήρξα μαζί τους από το 1962 έως το 1967 που εργάστηκα εκεί.

Πριν προχωρήσω σε περιστατικά και σταθμούς της επαγγελματικής μου ζωής, χρέος μου είναι να αναφερθώ στο «σημαντικότερο σταθμό της σταδιοδρομίας μου», όπως έγραψα στην προηγούμενη “Σελίδα”, την ιστορική εφημερίδα “Ελευθερία”, με εκδότη-διευθυντή τον Πάνο Κόκκα. Πρωινή εφημερίδα με καθοριστικό ρόλο κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο, στηρίζοντας πάντοτε τα κόμματα του Κέντρου· από το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου και την ΕΠΕΚ του Νικολάου Πλαστήρα μέχρι τα μικρότερα κόμματα του χώρου, που το 1961 συγκρότησαν την Ένωση Κέντρου.  

Στις προηγούμενες αναρτήσεις αναφέρθηκα στο ξεκίνημά μου από τον τοπικό και τον αθλητικό Τύπο· και ήρθε η στιγμή να μιλήσω για τον επόμενο σταθμό της σταδιοδρομίας μου, τον σημαντικότερο, που ήταν η ιστορική “Ελευθερία”. Εφημερίδα που εκδόθηκε από τον Πάνο Β. Κόκκα ως αντιστασιακή την περίοδο της Κατοχής, συνέχισε ως καθημερινή πρωινή με την απελευθέρωση, στηρίζοντας πολιτικά το χώρο του Κέντρου και το τελευταίο της φύλλο εκδόθηκε αλλά δεν κυκλοφόρησε, στις 21 Απριλίου 1967. Άρχιζε η επταετία της χούντας.
Στην “Ελευθερία” βρέθηκα το Φθινόπωρο του 1962, με… πολιτικό μέσον. Τότε ήμουν επικεφαλής της τοπικής οργάνωσης της Φιλελεύθερης Νεολαίας, που είχε δημιουργήσει στην περιοχή μου ο δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας Νίκος Τρυπιάς, στέλεχος του Κόμματος των Φιλελευθέρων. 

Όλα άρχισαν όταν το 1958 εκδόθηκε στη γειτονιά μου, τη Ν. Φιλαδέλφεια, η 15νθήμερη τοπική εφημερίδα «Φιλαδέλφεια», με εκδότη – διευθυντή τον συντοπίτη μου 22χρονο δημοσιογράφο Κώστα Μπαζαίο που εργαζόταν στην «Αθηναϊκή», φοιτώντας παράλληλα στην Πάντειο. Τότε, επηρεασμένος από το έργο του Ιουλίου Βερν «Από τη Γη στη Σελήνη» - που είχε γραφτεί 93 χρόνια πριν, το 1865 – είχα γράψει ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, που με …. περισσή αφέλεια το πήγα στο Μπαζαίο για να το δημοσιεύσει σε συνέχειες.
Φυσικά αρνήθηκε, λέγοντας ότι «μια 15νθήμερη τοπική εφημερίδα δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους δημοσιεύσεις». Ωστόσο «επειδή είχα έφεση και ευχέρεια στο γράψιμο», μου πρότεινε να συνεργαστώ με την εφημερίδα. Κυρίως να πηγαίνω λίγο πριν από κάθε έκδοση στα ληξιαρχεία των Δήμων Ν. Φιλαδέλφειας και Ν. Χαλκηδόνας για να «παίρνω» γάμους, γέννες, βαφτίσια, θανάτους για να «καθιερώσουμε» στήλη Αλλαγές στη ζωή μας». Η … πρώτη μου στήλη. Ταυτόχρονα θα πήγαινα και στο Αστυνομικό Τμήμα για τυχόν ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου. Εννοείται πως δέχτηκα με ενθουσιασμό , παρά το πρόβλημα που θα είχα με το σχολείο, αλλά και με τους προσκόπους, αφού ήμουν στέλεχος της τοπικής ομάδας. Προφανώς ξυπνούσε το DNA που προανέφερα.