Τέμπη: Ο θυμός ξεχείλισε…

Το site δεν είναι ειδησεογραφικό, για να δώσει πανοραμικές εικόνες από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, αλλά και από τα επεισόδια που προκάλεσαν οι «γνωστοί άγνωστοι» για να τις αμαυρώσουν. Η φωτογραφία, στο ύψος της  Ρηγίλλης, δείχνει ποιοι άνθρωποι κατευθύνονταν στο Σύνταγμα για να δώσουν οξυγόνο στα 57 θύματα.

Λαοθάλασσα πλημύρισε το κέντρο της Αθήνας, όπου συνέρρευσαν άνθρωποι κάθε ηλικίας. Οι διαδηλωτές, νέοι, μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι, ένωσαν τις φωνές τους με τις οικογένειες των θυμάτων, οι οποίοι ζητούν δικαίωση για τους ανθρώπους τους, που χάθηκαν στη μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία της Ελλάδας.

Άνθρωποι όλων των ηλικιών κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας, ενώνοντας τις φωνές τους με τις οικογένειες των θυμάτων - Κοσμοπλημμύρα και στη Θεσσαλονίκη, ενώ «βούλιαξαν» από κόσμο όλες οι μεγάλες πόλεις· ο θυμός ξεχείλισε.

Κρατώντας ένα πλακάτ με μήνυμα “ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ”, η πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων, Μαρία Καρυστιανού αναφέρθηκε στον αγώνα των οικογενειών για Δικαιοσύνη λέγοντας: «Ανακαλύψαμε δυνάμεις που αγνοούσαμε ότι υπάρχουν». Και απευθυνόμενη στο συγκεντρωμένο πλήθος, τόνισε αναφερόμενη στους ανευθυνοϋπέθυνους: «Φοβούνται μη τυφλωθούν από το φως που εκπέμπουμε». Ταυτόχρονα, απευθύνθηκε στην 20χρονη κόρη της που έχασε τη ζωή της στο σιδηροδρομικό δυστύχημα, λέγοντας: «Αγαπημένο μου παιδί, δυο χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μαύρη νύχτα. Καρδούλα μου, όλοι σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για σένα. Για σένα κορίτσι μου και για όσους δεν φτάσατε ποτέ. Σαν σήμερα νιώσαμε ότι πεθάναμε μαζί σας. Στις 28 Φλεβάρη του ’23 ξημέρωσε για 57 οικογένειες αλλά και για τις οικογένειες σε όλη την Ελλάδα η μέρα που συγκλόνισε και πάγωσε την ύπαρξή μας. Για όσους από εμάς είχαμε τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας στο τρένο ένα μέρος της ψυχής μας παραμένει μαζί τους και δεν θα επιστρέψει ποτέ. Μέσα στον αλόγιστο πόνο και την ασύλληπτη πραγματικότητα. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι αρχίζει από την πρώτη στιγμή.
Δίπλα μας, σε αυτόν τον Γολγοθά στέκονται μόνιμοι φύλακες βοηθοί οι 57 ψυχές. Αυτές μας καθοδηγούν. Με ό, τι μας έχει απομείνει προχωράμε μπροστά με ευλαβική προσήλωση μόνο στην αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Φαίνεται, πως περνώντας ο καιρός, η οργή μας αρχίζει να παίρνει το μέγεθος που αρμόζει στην κατάσταση».

Και υπό τις επευφημίες των συγκεντρωμένων  συνέχισε: «Ανακαλύψαμε δυνάμεις που πρωτύτερα αγνοούσαμε πως υπάρχουν. Τις μητέρες μας ευλόγησε η φύση και ο Θεός να θρέφουμε, να θεραπεύουμε και να προστατεύουμε τα παιδιά μας. Ως μανάδες οφείλουμε να διαφυλάξουμε ό,τι απέμεινε από τα παιδιά μας, τη μνήμη τους. Ως μανάδες έχουμε χρέος να επιφέρουμε την ασφάλεια για τα παιδιά που είναι στη ζωή και αυτά που θα έρθουν στη ζωή. Η αγάπη της οικογένειας δεν κατάφερε να δώσει το πολύτιμο οξυγόνο εκείνη τη φονική στιγμή στους ανθρώπους της. Όμως, στο σήμερα η αγάπη μας δημιούργησε μια πελώρια ένωση και αγκαλιά στην οποία ανήκουμε όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ, όσοι συναντήθηκαν απανταχού στη γη με ιερό σκοπό την κάθαρση ενός ολόκληρου λαού. Μια ένωση πολυπόθητη για την κάθαρση της ελληνικής ψυχής. Μπορούμε και θα φέρουμε το θαύμα της Δικαιοσύνης στη χώρα μας και πάλι, μέσα από την αληθινή και όχι την κατ’ επίφαση εξιχνίαση του εγκλήματος στα Τέμπη».

Του Δημήτρη Κουμπιά