«Έζησα το δικό μου θαύμα με τον καρκίνο»

Στην αρχή όταν το μαθαίνεις, χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου. Περνά όλη σου η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Θέλεις να ουρλιάξεις και αναρωτιέσαι “Γιατί σε εμένα”. Ξαφνικά, βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Ακόμα, και η δύση του ηλίου αποκτά άλλο νόημα για εσένα. Δίνεις σημασία ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Ακόμα και στην ανάσα σου. Γιατί τα πάντα μπορούν να αλλάξουν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Και πριν αυτό συνέβαινε, αλλά τώρα το αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά. «Πόσο χρόνο θα ζήσω ακόμα; Πόσο ζωή μου έχει μείνει;», αυτές ήταν οι πρώτες ερωτήσεις που έκανα στην ογκολόγο μου την κα  Δανάη Δαλιάνη στην Ευρωκλινική Αθηνών, όπου νοσηλευόμουν.
Είμαι τριάντα τριών ετών* και τον περασμένο Απρίλιο διαγνώστηκα με καρκίνο του παχέος εντέρου και ηπατικές μεταστάσεις, μία μορφή καρκίνου όχι και τόσο συνηθισμένη για ένα άτομο της ηλικίας μου.

Έναν καρκίνο που κουβαλούσα ήδη δύο χρόνια περίπου πριν διαγνωστώ, γιατί ένας ανεύθυνος ιδιώτης γιατρός τα προηγούμενα χρόνια κοστολογούσε τη ζωή μου με τις επισκέψεις στο ιατρείο του, χωρίς να μου συνταγογραφεί περαιτέρω εξετάσεις, γιατί «είμαι γυναίκα και οι γυναίκες έχουν απώλεια στον αιματοκρίτη τους, λόγω του έμμηνου κύκλου». Ώσπου τον περασμένο Απρίλιο, είχα την τύχη να μην επισκεφτώ αυτόν τον γιατρό και ο γιατρός του ΕΔΟΕΑΠ να με παραπέμψει στην Ευρωκλινική και να γνωρίσω όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, που μου έδειξαν τι θα πει να έχεις ήθος στον κλάδο της υγείας.
Καρκίνος. Μία λέξη οκτώ γραμμάτων, που μόνο το άκουσμά της σου προκαλεί φόβο. Μία λέξη που ο κόσμος γύρω σου φοβάται να προφέρει και τρόπον τινά αποτελεί ένα ταμπού, με αποτέλεσμα να δαιμονοποιείται αδίκως. Οι ραγδαίες εξελίξεις στην ιατρική έχουν καταφέρει ο καρκίνος πλέον να μη θεωρείται ως η επάρατη νόσος, μέσω των προηγμένων πρωτοκόλλων θεραπείας, που οδηγούν στην ίαση της νόσου.

Έγκαιρη διάγνωση
Ωστόσο, ένα από τα σοβαρά προβλήματα γύρω από τα νεοπλάσματα, όπως ονομάζεται επιστημονικά ο καρκίνος, είναι ότι δε γίνονται οι απαραίτητες προληπτικές εξετάσεις που να οδηγούν στην έγκαιρη διάγνωση της νόσου. Έτσι, για παράδειγμα βλέπουμε να σημειώνεται άνοδος στον αριθμό των ασθενών που βάλλονται από μορφές καρκίνου, που υπό φυσιολογικές συνθήκες συναντάμε σε μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους, όπως ο καρκίνος του παχέος εντέρου που παρουσιάζει αύξηση σε νεότερες ηλικίες. Επομένως, η κουλτούρα των πολιτών πρέπει να στραφεί προς την κατεύθυνση της πρόληψης. Βέβαια, την ίδια ώρα εξίσου σημαντικό ρόλο παίζουν και οι διατροφικές συνήθειες.
 Παράλληλα, σημείο κλειδί στην ίαση του ασθενούς που θα διαγνωστεί με καρκίνο είναι η παρακολούθησή του από μία ομάδα γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων, οι οποίοι θα συσκέφτονται και θα συζητούν τα επόμενα βήματα στη θεραπεία του. Και έπειτα, σαφώς ακολουθεί και η εφαρμογή της κατάλληλης θεραπείας.

Απουσία εθνικής στρατηγικής
Να σημειωθεί δε, ότι στην Ελλάδα εκλείπει μέχρι στιγμής ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εθνικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση του καρκίνου, γεγονός που μας φέρνει προ τετελεσμένων γεγονότων, όσον αφορά στην περίθαλψη, τη χρηματοδότηση ερευνών, την ανίχνευση, την πρόληψη, έχοντας ως αποτέλεσμα η χώρα μας να είναι πίσω σε αυτόν τον τομέα.
Ειδικότερα, όπως αναφέρει έρευνα του ΟΟΣΑ, που δημοσιεύτηκε το 2024 και βασίζεται σε στατιστικά στοιχεία του 2023, υπάρχουν σημαντικές ανισότητες αναφορικά με τα ποσοστά προσυμπτωματικού ελέγχου μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και κυρίως μεταξύ των ομάδων χαμηλότερου και υψηλότερου εισοδήματος, όπως επίσης και μεταξύ γεωγραφικών περιοχών. Τρανταχτό παράδειγμα είναι και το γεγονός του υψηλού κόστους του γονιδιακού ελέγχου για τον καρκίνο, μίας εξέτασης που δεν παρέχεται δωρεάν είτε με την καταβολή μικρής συμμετοχής σε όλους τους ασθενείς ανεξαρτήτως ηλικίας με οικογενειακό ιστορικό της νόσου.
Συν τοις άλλοις, τόσο η απουσία εθνικού μητρώου καρκίνου, όσο και η έλλειψη υποδομών, αποτελούν τροχοπέδη  στη βελτίωση προγραμμάτων προσυμπτωματικού ελέγχου με ομάδες-στόχους που ανήκουν σε πληθυσμούς υψηλού κινδύνου.
Η λίστα με τα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πάσχοντες είναι ατέρμονη, ας ελπίσουμε προς το παρόν. Η Πολιτεία οφείλει να λάβει δραστικά μέτρα και να εντάξει στον εθνικό σχεδιασμό των επόμενων χρόνων, όσο το δυνατόν πιο άμεσα, ένα σχέδιο που να ενισχύει ουσιαστικά το ΕΣΥ, με την πρόσληψη νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού με όσο το δυνατόν καλύτερες απολαβές και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας (σ.σ. ας μην ξεχνάμε τις αντιδράσεις του προσωπικού στο Νοσοκομείο Άγιος Σάββας κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του υπουργού Υγείας πριν από λίγες ημέρες), όπως και τη χρηματοδότηση ερευνών.
Την ίδια ώρα, η Πολιτεία οφείλει να παρέχει στους Έλληνες φορολογούμενους πολίτες επιδόματα που θα μπορούν να τους υποστηρίξουν κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους, δεδομένης της ακρίβειας του κόστους ζωής. Ένας καρκινοπαθής δεν παύει να είναι λειτουργικός κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών, όμως ας μην ξεχνάμε ότι δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία απλή γρίπη, καθώς μιλάμε για ανοσοκατασταλμένους. Βέβαια, στόχος του κράτους θα έπρεπε να είναι και η απλοποίηση των διαδικασιών για τη λήψη του όποιου επιδόματος και παροχών, αποφεύγοντας τη γραφειοκρατία, αλλά και την αναμονή σε ουρές εν μέσω καύσωνα ή παγετού.

Μετά το σκοτάδι έρχεται πάντα το φως
4 Φεβρουαρίου 2025: Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου. Μετά από 8 μήνες, που περιλάμβαναν κύκλους χημειοθεραπειών με τις παρενέργειές τους, άπειρες εξετάσεις, χειρουργεία, απογοητεύσεις, μικρές χαρές και έναν συνεχόμενο αγώνα επιβίωσης, χάρη στην επιστήμη, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τον Θεό, έζησα το δικό μου θαύμα. Πλέον με τα τρέχοντα δεδομένα έχω θεραπευτεί και μπορώ να γράφω για όσους βρίσκονται ή έχουν βρεθεί στην ίδια θέση με εμένα.
Η διαδρομή ενός καρκινοπαθή δεν σταματά ποτέ, καθώς στο πίσω μέρος του μυαλού του ενυπάρχει το βίωμα της ασθένειας και προβαίνει σε προληπτικές εξετάσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Πάντα σε επετείους όπως η σημερινή θα ανατρέχει στην δική του ιστορία. Μία ιστορία που θα τον ακολουθεί για μια ζωή. Γιατί, ο άνθρωπος από τη φύση του δεν ξεχνά τα σημάδια που θα του αφήσει μία τόσο σοβαρή ασθένεια, είτε πρόκειται για σημάδια ψυχής είτε για τα σημάδια ενός χειρουργείου. Ωστόσο, αυτό που θα πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι αυτή η ίδια η διαδρομή είναι ένα προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό σου και τα όριά σου. Πολλοί καρκινοπαθείς δεν αντέχουν αυτή τη διαδρομή. Άλλοι ελπίζουν σε καλύτερες μέρες. Το ζήτημα είναι ότι τα όρια του κάθε ανθρώπου είναι άγνωστα. Και σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει το ποιον έχεις δίπλα σου. Σε αυτή την πορεία ξεχωρίζεις τους ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για εσένα και αυτούς που θα πρέπει να διώξεις από τη ζωή σου.
Ένα μήνα μετά τη διάγνωση της ασθένειας, αποφάσισα να αφήσω πίσω το σκοτάδι, που σου δημιουργεί ο φόβος για το άγνωστο μονοπάτι στο οποίο σε βάζει ο καρκίνος και να αναζητήσω το φως της ζωής, λέγοντας στην ογκολόγο μου: «Δε θα είμαι μία αποτυχία στην καριέρα σας» κι εκείνη μου απάντησε: «Ούτε και στη δική σου».
Είμαι στη θέση να μπορώ να γράφω αυτές τις λέξεις για τόσους άλλους ανθρώπους που διαγνώστηκαν με καρκίνο και κάθε μέρα δίνουν ή έδωσαν τον προσωπικό τους αγώνα. Από τα μικρά παιδιά στην ογκολογική κλινική στο Νοσοκομείο Παίδων μέχρι τον ηλικιωμένο κύριο που συνάντησα πριν από λίγες ημέρες στο ODC της Ευρωκλινικής που περίμενε το ασανσέρ για να φύγει μετά τη χημειοθεραπεία του και όταν του είπα ότι θεραπεύτηκα, είδα την ελπίδα στα μάτια του.
Όποιος επισκεφτεί τη σελίδα www.worldcancerday.org, σήμερα θα διαβάσει ιστορίες ανθρώπων από όλον τον κόσμο. Μπορεί ο καρκίνος στο άκουσμά του να δημιουργεί φόβο, αλλά δεν παύει να είναι σαν τον μπαμπούλα, που φοβόμασταν ότι κρύβεται κάτω από τα κρεβάτια μας, όταν ήμαστε παιδιά. Είναι αόρατος, αλλά όχι άτρωτος!

* Κείμενο συναδέλφου στο  https://debater.gr   που αναδημοσιεύεται ανώνυμα, για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων,