Τα Τέμπη "μαράζωσαν" το κύρος της ελληνικής Δικαιοσύνης

Του Νίκου Σηφάκη

Όσα αφορούν στην περιβόητη ανεξαρτησία της ελληνικής Δικαιοσύνης μπορεί το τελευταίο διάστημα να έχουν καταντήσει (διότι περί κατάντιας πρόκειται) χοντροκομμένο… καλαμπούρι· ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόκειται για ένα τεράστιο ζήτημα, το οποίο έχει να κάνει με τις θεμελιώδεις αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος που καυχόμαστε ότι διαθέτουμε.
Επειδή ο σεβασμός είναι κάτι που κατακτάται με κόπο και δεν χαρίζεται, πάμε να δούμε εάν η Δικαιοσύνη στον τόπο μας διαθέτει όλα τα εχέγγυα και τις προϋποθέσεις που χρειάζονται, προκειμένου οι πολίτες που επιβάλλεται να την έχουν ως το αποκούμπι τους,  αντί να νιώθουν ότι θίγονται από κάθε άποψη.

Με αφορμή λοιπόν την τραγωδία στα Τέμπη (το γεγονός που έχει συνταράξει όσο τίποτε άλλο την ελληνική κοινωνία) οι πάντες συμφωνούν ότι η Δικαιοσύνη πάντοτε υπερασπίζεται το Δίκαιο με έναν αδιαπραγμάτευτο όρο: να πράττει  ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, όπως επιβάλλεται από τον όρκο που δίνουν οι λειτουργοί της.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα λοιπόν, για την περιφρούρηση της δικαστικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας, είναι ανάγκη να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν, δεν γίνεται διαφορετικά.
Εν προκειμένω όμως, ΔΕΝ συμβαίνει τίποτε απ’ όλα αυτά, η ατμόσφαιρα πάνω από τη Δικαιοσύνη έχει πολλά γκρίζα σύννεφα, και τα Τέμπη "μαράζωσαν" το κύρος της.
Η μη λειτουργία των συστημάτων ασφαλείας, η μη υλοποίηση της σύμβασης 717 και τα (πολλά) χρήματα που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν πού ξοδεύτηκαν, ο σταθμάρχης που δεν διέθετε ούτε ψήγμα υποψίας των απαραίτητων προσόντων από τον Νόμο προσόντων, η αλαζονεία και το κούνημα του δαχτύλου από τον αρμόδιο υπουργό λίγες ώρες πριν, η επί δυο ολόκληρα χρόνια αναζήτηση στοιχείων από τους ίδιους τους γονείς και συγγενείς και όχι από τη Δικαιοσύνη, τα περίφημα video που ειπώθηκε ότι υπάρχουν τρεις ημέρες πιο νωρίς, παίχτηκαν μια ημέρα νωρίτερα και υποτίθεται ότι βρέθηκαν μια ημέρα… αργότερα, το μπάζωμα που επί δέκα μήνες αρνούνταν να παραδεχθούν και ξαφνικά το… παραδέχθηκαν, οι επικλήσεις απίθανων δικαιολογιών οι οποίες δεν συμφωνούν μεταξύ τους (!), η τρομερή μυρωδιά των ρούχων στις βαλίτσες των παιδιών που κανείς δεν έχει ασχοληθεί καν προκειμένου να δώσει μια σοβαρή εξήγηση, η χωρίς λόγο άρνηση για άρση των τηλεφωνικών συνομιλιών (γεγονός αστείο από τα στιγμή που αίρονται ακόμη και για το πιο μικρό πλημμέλημα), η μη απάντηση  στο ερώτημα πώς γίνεται να δημιουργήθηκε «μανιτάρι» σε σύγκρουση με τραίνο που όπως ισχυρίζονται δεν μετέφερε παράνομα φορτίο (σε αντίθεση με την επίσημη έκθεση που κατέληξε στο εντελώς αντίθετο πόρισμα), η μη περίφραξη του χώρου, η «εύρεση» video έπειτα από δυο ολόκληρα χρόνια, η μη συμπερίληψη περίπου 170.000 (!) δικαστικών αρχείων και εγγράφων και τόσα άλλα ακόμη, ΝΑΙ, ΚΛΟΝΙΖΟΥΝ την εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δικαιοσύνη, τι να κάνουμε τώρα;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα από τα… άπειρα που έχουν αναδειχθεί στον αφρό της κοινής γνώμης, είναι και η κακουργηματικού χαρακτήρα ποινική δίωξη σε ένα 15χρονο παιδί που συνελήφθη να κρατά μολότοφ, σε αντίθεση με την δίωξη πλημμεληματικού χαρακτήρα τόσο για τον Τριαντόπουλο, όσο και για τον Αγοραστό, που όπως καταγγέλλουν οι γονείς των άτυχων παιδιών, «πιάστηκαν να κουβαλάνε τα απομεινάρια των παιδιών μας και να τα πετάνε στα χωράφια, ενώ κατά το πόρισμα του ΕΔΟΑΣΑΑΜ πλημμέλημα και σε όλους τους πολιτικούς παρευρισκόμενους που βρέθηκαν εκεί την τραγική νύχτα για την εποπτεία και μεταφορά των πραγμάτων των ανθρώπων μας, όπως και σημαντικών στοιχείων»…
Παραλλήλως, θα πρέπει ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης να εξηγήσει γιατί, και στη βάση ποιων στοιχείων τον Απρίλιο του 2024 υπέγραψε Ο ΙΔΙΟΣ τη μετάθεση της Αντεισαγγελέως Εφετών Λάρισας Αικατερίνης Μάτση από το Εφετείο Λάρισας στο Εφετείο Θεσσαλονίκης, ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ αφ’ ότου η δικαστική λειτουργός διέταξε (προφανώς με την έγκριση της προϊσταμένης της Σοφίας Καλογήρου, μητέρας του 39χρονου δολοφονηθέντος Βασίλη Καλογήρου…) την ποινική δίωξη όσων μηδενός εξαιρουμένου είχαν υποχρέωση να φυλάσσουν τον χώρο της τραγωδίας επί 24ώρου βάσεως.
Αλήθεια, ακόμη και εάν υποθετικά και κατά διαβολική συγκυρία (λέμε τώρα…) ο κ. υπουργός σκόπευε εκείνες τις ημέρες να προχωρήσει σε μεταθέσεις, θεωρείται πολιτικά, κοινωνικά και νομικά ορθό να προχωρήσει στη μετάθεση της κυρίας Μάτση το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα; Και γιατί η μόνη μετάθεση που υπέγραψε ήταν αυτή της συγκεκριμένης Αντεισαγγελέως; Τέτοια σύμπτωση;
Τόση πρεμούρα πια για την απομάκρυνση της συγκεκριμένης λειτουργού (που ήδη είχε αναλάβει στο πλαίσιο των καθηκόντων της τις έννομες διαδικασίες και προφανώς αποτελούσε πρόσωπο ζωτικού χαρακτήρα για την περαιτέρω διερεύνηση μιας τραγωδίας) σε μια υπόθεση που δυο χρόνια μετά, εξακολουθεί να στοιχειώνει όσο τίποτ’ άλλο το ενοχικό πλέγμα της κοινωνίας;
Πλέον, κανείς δεν μπορεί να γαντζωθεί στους συμβιβασμούς και τα ψέματα…