Του Αλέξανδρου Σπ. Αυλωνίτη*
Πριν από 45 χρόνια, τον Μάιο του 1980, φοιτητής ακόμα της Νομικής, ήλθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον φανταστικό κόσμο και τον “κοφτερό” λόγο του Χόρχε Λουϊς Μπόρχες. Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ ότι ακριβώς 4 χρόνια αργότερα, τον Μάιο του 1984, με την δημοσιογραφική πλέον ιδιότητα, θα είχα την τύχη να συναντήσω τον μεγάλο αυτόν διανοούμενο Αργεντινό συγγραφέα, όταν ήλθε στην χώρα μας για να τιμηθεί από το Πανεπιστήμιο Κρήτης ως επίτιμος Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής στο Ρέθυμνο.
Αν και τελείως τυφλός πλέον (σχεδόν από 30ετίας), ο Μπόρχες (συγγραφέας και του σπουδαίου βιβλίου “Λαβύρινθοι”), “έβλεπε” πάντα πολύ πιο καθαρά και πολύ πιο μπροστά από οποιονδήποτε άλλον…
Βαθύτατα μορφωμένος κι εμπνευσμένος στο έργο του και από την Ελληνική μυθολογία και φιλοσοφία, αφού επισκέφθηκε την Κνωσσό, δεν μπορούσε -κατά την αναγόρευσή του- να μην κάνει μιάν αναφορά και σε μία από τις σταθερές πηγές έμπνευσής του: “Ο μύθος του Λαβύρινθου -είπε- μου προξενεί ιερό τρόμο, αλλά και αγάπη. Εάν ο κόσμος είναι χάος, τότε είμαστε σίγουρα χαμένοι. Εάν, όμως, ο κόσμος είναι Λαβύρινθος, τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα, υπάρχει ένας σκοπός, ένα κρυμμένο ή μυστικό σχέδιο μέσα σε αυτό το φαινομενικό χάος”…
Ακριβώς 41 χρόνια αργότερα, αντηχούν ακόμα τα λόγια του στα αυτιά μου, συνειδητοποιώντας πόσο διαχρονικά και πολύσημα παραμένουν, από όποια πλευρά και αν τα προσεγγίσεις.
Είναι ελπιδοφόρο και ταυτόχρονα ανακουφιστικό να βλέπεις την τραγική πορεία της ανθρωπότητας σήμερα, με όλους αυτούς τους πολέμους και τους “τρελούς” που μας περιβάλλουν και να σκέφτεσαι, να ελπίζεις, ότι μπορεί και να μην είμαστε τελικά μπροστά στο απόλυτο χάος, αλλά σε μία σκοτεινή, δύσκολη στροφή αυτού του Λαβύρινθου και ότι ένα αόρατο νήμα, ίσως μας οδηγήσει προς την έξοδο, στο φως…
Το “ξεσκόνισμα” της βιβλιοθήκης μου και η “επανείσοδός” μου στους “Λαβύρινθους” και στις μαγικές σκέψεις του Χόρχε Λουϊς Μπόρχες, στάθηκαν η αφορμή για να ξαναπιάσω μολύβι και χαρτί στα χέρια μου γι’ αυτό το “πολιτικό” (;) σχόλιο, αλλά και για να συνειδητοποιήσω ότι ίσως πρέπει να ξεφύγω κι εγώ από τον δικό μου Μινώταυρο και να βρω την έξοδο από τον προσωπικό μου Λαβύρινθο. Και αν βρω τελικά την έξοδο, ίσως καταφέρω να συνεχίσω και πάλι να γράφω, έστω και αν αυτό θα γίνεται πλέον -όπως έκανε και ο Μπόρχες- για μένα, για τους φίλους μου και για να απαλύνω την ροή του χρόνου…
* Ο δημοσιογράφος και νομικός Αλέξανδρος Σπ. Αυλωνίτης, παράλληλα με τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών - αποφοίτησε με “λίαν καλώς” -, ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, ακολουθώντας τ’ αχνάρια του πατέρα του Σπύρου. Σε ηλικία 21 ετών εργάστηκε για πρώτη φορά στο “Έθνος”, από την επανέκδοσή του το 1981, καλύπτοντας το ρεπορτάζ του υπουργείου Δικαιοσύνης, τις Γενικές Γραμματείες Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Αντεγκληματικής Πολιτικής, Καταπολέμησης της Διαφθοράς, καθώς και με τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας (Συμβούλιο της Επικρατείας, Άρειο Πάγο, Ελεγκτικό Συνέδριο), με την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και άλλες Ανεξάρτητες Αρχές, όπως και με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με Δικηγορικούς Συλλόγους, Ενώσεις Δικαστών και Εισαγγελέων, κλπ. Τα ίδια ρεπορτάζ κάλυψε επί 21 χρόνια και στην “Ημερησία”.
Κάλυψε επίσης μεγάλες ανακρίσεις και δίκες πολιτικών προσώπων (Ειδικά Δικαστήρια για τους Ν. Αθανασόπουλο, Αν. Παπανδρέου, Α. Κουτσόγιωργα, Δ. Τσοβόλα, Γ. Πέτσο και Γ. Παπακωνσταντίνου) και άλλες σχετικές υποθέσεις (δίκες Γ. Κοσκωτά, Α. Τσοχατζόπουλου, κλπ.) με πολλά αποκλειστικά ρεπορτάζ.
Εκατοντάδες πρωτοσέλιδα θέματά του για σκάνδαλα (κυκλώματα στον χώρο της Δικαιοσύνης και των φυλακών, παράνομες ελληνοποιήσεις, κλπ.), για δικαστικές αποφάσεις σχετικά με εργασιακά θέματα, το περιβάλλον, τα αυθαίρετα, τα δάση, την εκπαίδευση, την φορολογία, τις συντάξεις, κλπ., με αντίστοιχα χιλιάδες αποκλειστικά ρεπορτάζ, αρκετά από τα οποία αναδημοσίευσε και ο διεθνής Τύπος.
Υπήρξε επίσης συνεργάτης της εφημερίδας “Ποντίκι”, με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του τομέα Δικαιοσύνης, αλλά και πολιτικά θέματα, που ήταν δύσκολο να δημοσιευθούν αλλού…
Το 2008 τιμήθηκε με το βραβείο “Παύλος Παλαιολόγος” από τον “Σύνδεσμο για τα Δικαιώματα της Γυναίκας” και προτάθηκε δύο φορές προς βράβευση σε διεθνείς διαγωνισμούς για την αρθρογραφία του σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ άρθρο του για τις κρατικές ευθύνες γύρω από τις δασικές πυρκαγιές αναδημοσίευσε η εφημερίδα “Le Monde”.
Παράλληλα διατηρούσε μουσικές στήλες στο περιοδικό “Εικόνες”, στο “Έθνος” και στον ραδιοφωνικό σταθμό “Seven X”. Σ’ αυτό το πλαίσιο, πήρε αποκλειστικές συνεντεύξεις από σημαντικούς μουσικούς μεταξύ των οποίων οι Dizzy Gillespie, Miles Davis, Leonard Cohen, Peter Gabriel, Herbie Hancock, Wayne Shorter, Art Blakey, Eric Burdon, Iggy Pop, Randy Newman, Alan Parsons, Bob Geldof, Sade, George Benson, Nick Gravenitis, Nina Hagen, Jeff Beck, καθώς και από συγκροτήματα διάσημα, όπως οι Supertramp, Dire Straits, Stranglers, κλπ., αλλά και από σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες (Νίκος Πορτοκάλογλου, Στέφανος Κορκολής, Ελένη Δήμου, Λάκης Παπαδόπουλος, κλπ.).