Το «Κίνημα» των Τριών

Του Κώστα Πάντζιου

Όπως είναι γνωστό, ο πολιτικός προβληματισμός εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Πάντοτε, όμως, έχει ως αφετηρία του υπαρκτά κοινωνικά αιτήματα, τα οποία πλημμελώς γίνονται κατανοητά, συνήθως, από τα κόμματα, που έχουν, κατά κανόνα επίσης, μία εσωστρέφεια, η οποία τα απομακρύνει από την πραγματική κατάσταση της κοινωνίας. Το πρόβλημα έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις τα τελευταία δύο χρόνια στον τόπο μας. Και υπεύθυνοι, σε μεγάλο  βαθμό κατά τη γνώμη μας, είναι οι ηγέτες των μεγάλων και των μικρότερων κομμάτων. Πρόκειται για μέγα πρόβλημα λειτουργίας της Δημοκρατίας.

Η εισαγωγή μας αυτή, έχει να κάνει και με το ιδιότυπο «Κίνημα» του τίτλου του άρθρου. Τι εννοούμε; Εννοούμε ότι οι πρώην Πρόεδροι της Ν.Δ. κ.κ. Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς, που υπήρξαν και πρωθυπουργοί, στην από μήνες τώρα συνεχιζόμενη πολιτική τους παρέμβαση, δείχνουν να ταυτίζονται με την κομματικού χαρακτήρα εσωστρέφεια, ενώ προφανές είναι πως δεν είναι αυτός ο σκοπός και το κίνητρό τους. Το ίδιο ισχύει και για τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κ. Αλέξη Τσίπρα. Διευκρινίζουμε, δηλαδή, πως οι εν λόγω πρώην πρωθυπουργοί σίγουρα ακούνε τα αιτήματα της κοινωνίας και γι’ αυτό αντιδρούν. Όμως, η σύγχυση έχει να κάνει με την εντύπωση που δίνουν εντοπίζοντας το όλο θέμα στη λειτουργία των δύο κομμάτων και τις ασυνέπειές τους, ίσως γιατί θεωρούν ότι όταν τα κόμματα –και δη τα μεγάλα και κυβερνητικά– λειτουργούν προβληματικά, απλώς δεν προσφέρουν λύσεις. Και δεν παράγουν πολιτική. Και όταν τα κόμματα τα κυβερνητικά δεν παράγουν πολιτική, αλλά πρόχειρες φόρμες διαχείρισης, τότε όλο το δημοκρατικό και κοινωνικό οικοδόμημα, έχει μεγάλο πρόβλημα.

Τι ακριβώς συμβαίνει στην πράξη; Οι κ.κ. Κ. Καραμανλής και Αντ. Σαμαράς βλέπουν ότι με διαχειριστικές πρακτικές, μόνο, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του λαού –όπως και τα εθνικά θέματα– πιστεύουν, κατ’ αρχάς, ότι η Ν.Δ. πρέπει να αλλάξει την ηγετική της ομάδα, να επανέλθει η Ν.Δ. στις δυναμικές αρχές του Καραμανλισμού, διευρύνοντας έτσι την κοινωνική της εμβέλεια. Και άρα, και την κομματική της βάση, η οποία αυτή τη στιγμή, δημοσκοπικά, καταγράφεται με μέσο όρο δημοτικότητας στο 24%, κατά τον τελευταίο ενάμιση περίπου χρόνο. Προφανώς, οι δύο πρώην Πρόεδροι της Ν.Δ. και πρωθυπουργοί, θεωρούν πως η προαναφερθεί-σα κομματική διεύρυνση θα φέρει και την βελτιωμένη κοινωνική διεύρυνση, που αυτό με τη σειρά του -πιστεύουν– θα βελτιώσει και την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Άλλωστε, ο κ. Αντ. Σαμαράς π.χ. συχνά δηλώνει, πως η κυβερνητική ομάδα του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη έμπλεξε την διεύρυνση του κόμματος με την μετάλλαξή του, πράγμα που οδήγησε σε απώλεια περίπου ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων, που δεν το ψήφισαν στις Ευρωεκλογές και δεν το ψηφίζουν και στις δημοσκοπήσεις.

Ίδια περίπτωση, μάλλον, είναι και ο κ. Αλ. Τσίπρας, παρ’ ότι δεν φαίνεται, σε πρώτη προσέγγιση. Είναι, όμως, εμφανές πως ο πρώην Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και πρωθυπουργός, επιθυμεί να καταστεί ο επικεφαλής ενός ευρύτερου σχήματος της Κεντροαριστεράς στη χώρα, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, κατά βάση, έτσι ώστε να αποκτήσουν πολιτική αναφορά περίπου ένα εκατομμύριο πολίτες-ψηφοφόροι, που στις Ευρωεκλογές δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για τους γνωστούς λόγους, ενώ στις δημοσκοπήσεις, στη μεγάλη τους μάζα, είναι «μετέωροι» πολιτικά. Προφανώς, κάτι περιμένουν!!! Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα. Δεν είναι όμως και ακατόρθωτο, για έναν πολιτικό που πήγε την Αριστερά στην εξουσία και που πρόσφατα είχε την ικανοποίηση να ακούσει επαίνους από την πρώην Καγκελάριο κ. Άνγκελα Μέρκελ, για τις σημαντικές επιτυχίες που είχε ο κ. Αλ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός της Ελλάδας!!!

Το «Κίνημα των τριών», λοιπόν, μπορεί να χαρακτηριστεί εξυγιαντικό για τον δημόσιο βίο της χώρας μας; Σε έναν βαθμό, ναι. Η κοινωνία ζητά πολύ περισσότερα. Όμως, η μεγάλη εξυγιαντική προσπάθεια, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει!!!

Να διευκρινίσουμε πως η συγκρότηση του μετώπου της Κεντροαριστεράς, δεν θα είναι μόνο έργο αποκλειστικά του κ. Αλέξη Τσίπρα, ούτε φυσικά και η επίτευξη της εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης της χώρας.