Του Τάσου Παπαδόπουλου
Δεν χρειάζεται το DNA για να αποδείξει του λόγου το αληθές, ούτε ο Παπαρρηγόπουλος να αντιπαρατεθεί με τον Φαλμεράιερ. Μιλάει η ιστορία δυόμισι χιλιάδων ετών αυτού του τόπου και οι κατά καιρούς φονικές συγκρούσεις των Ελλήνων, από την εποχή που υπήρχαν οι πόλεις – κράτη. Ο τριακονταετής πόλεμος Αθήνας – Σπάρτης και των συν αυτώ συνασπισθέντων από την μια ή την άλλη πλευρά ελληνικών πόλεων, ξεκίνησε το 431 και τελείωσε το 404 π.Χ. με την νίκη της δεύτερης, σε βάρος της πρώτης με την συνδρομή στον κατά θάλασσα αγώνα, των Περσών!!!
Τις παραμονές της πτώσης της Κωνσταντινουπόλεως, σε μια κατ’ επίφαση αυτοκρατορία, που είχε χάσει την αίγλη του παρελθόντος και είχε περιοριστεί η επικράτειά της, εντός των τειχών της Πόλης, οι Παλαιολόγοι αντιμάχονταν τους Κατακουζηνούς, με επίδικο την ένωση των εκκλησιών.
Οι πρώτοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν την παπική βοήθεια, έσπευσαν να υπογράψουν την ένωση των δύο εκκλησιών, και οι δεύτεροι είχαν εξεγερθεί με το σύνθημα, καλύτερα το φέσι του σουλτάνου παρά η τιάρα του Πάπα.
Όταν ήρθε ο χρόνος και ωρίμασαν οι συνθήκες και μετά πολλών κόπων και βασάνων εκδηλώθηκε η επανάσταση του 1821, που συγκλόνισε τον κόσμο, στον τρίτο της χρόνο ξέσπασε εμφύλιος ανάμεσα στους στρατιωτικούς και τους πολιτικούς.
Ένα χρόνο μετά το 1826, κατέβηκε ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο με σκοπό να καταστείλει τους εξεγερμένους και μόνο χάρη στους ξένους και στη ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827 περισώθηκε η καταρρέουσα Ελληνική Επανάσταση.
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια ελεύθερου βίου του νέου Ελληνικού κράτους και ο διχασμός εμφανίστηκε και πάλι το 1915 τα πρόσωπα του Ελευθερίου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου με επίδικο την συμμετοχή στον επικείμενο Α’ παγκόσμιο πόλεμο.
Τότε η Ελλάδα χωρίστηκε στα δύο, με μια κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη, υπό τον Ε. Βενιζέλο και μια στην Αθήνα υπό τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Ο Βενιζέλος επικράτησε μετά από έντονες πιέσεις των συμμάχων της Αντάντ, με αποτέλεσμα νέα σημαντικά εδάφη να περιέλθουν στην κυριαρχία της Ελλάδας.
Όμως ο διχασμός με τα ίδια πρόσωπα να πρωταγωνιστούν, επανήλθε στις εκλογές του 1920 με το σύνθημα των αντιπάλων του Βενιζέλου ‘οίκαδε’, που σημαίνει αποχώρηση των στρατευμάτων που είχαν εγκατασταθεί από το 1919 στην Μικρά Ασία και επιστροφή τους στην ελληνική επικράτεια.
Αντ’ αυτού οι νικητές των εκλογών του 1920 έπραξαν το αντίθετο οδηγώντας τις ένοπλες δυνάμεις σε έναν εξαντλητικό πόλεμο στις στέπες με στόχο την Άγκυρα, που είχε σαν αποτέλεσμα την Μικρασιατική καταστροφή και τον εκριζωμό από τις πατρογονικές τους εστίες, εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.
Βεβαίως μυαλό και μετά από αυτήν την καταστροφή, δεν έβαλαν οι απανταχού της Ελληνικής γης πολίτες αυτής της χώρας. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και η αντίσταση έδωσε μεγάλη δύναμη στο ΚΚΕ, που επιχείρησε το 1946 να καταλάβει δια των όπλων την εξουσία.
Ένας ακόμη διχασμός προέκυψε μετά τον εμφύλιο ανάμεσα σε νικητές και ηττημένους. Η άνοδος το 1965 στην εξουσία του Γ. Παπανδρέου, που ήταν αποτέλεσμα του ανένδοτου που κήρυξε απέναντι στην δεξιά της εποχής, έδωσε λαβή σε κάποιους επίορκους στρατιωτικούς να επιβάλλουν την δικτατορία του 1967.
Η επάνοδος στην δημοκρατία το 1974 μετά το πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο για την ανατροπή του Μακαρίου, οδήγησε στην εισβολή και σε μια νέα καταστροφή του ελληνισμού της Μεγαλονήσου, που θύμιζε εν πολλοίς αυτήν της Μικρασιατικής καταστροφής.
Ο ομαλός πολιτικός βίου που επετεύχθη μετά το 1974 για μισό αιώνα, μοιάζει να μην αρέσει σε κάποιους και στις μέρες μας. Σε εξέλιξη βρίσκεται μια ιδιότυπη διαμάχη, που έχει ξεπεράσει κατά πολύ την μάχη των ιδεών και των προγραμμάτων, προς επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας των πολιτών.
Οι ύβρεις είναι στο καθημερινό λεξιλόγιο τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτών, που από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης λένε ανεύθυνα, το κοντό τους και το μακρύ τους. Παρουσιάζουν εικασίες ως γεγονότα και χτίζουν πάνω σε αυτές το υβριστικό τους αφήγημα. Κι όλα αυτά υπό την κάλυψη πολλές φορές της ανωνυμίας.
Τα μηνύματα που εκπέμπουν, εκφράζουν μίσος και εχθροπάθεια. Δεν επιχειρηματολογούν. Απλά βρίζουν λες και απευθύνονται σε εχθρούς, που θέλουν να αν είναι δυνατόν να τους στήσουν στα έξι μέτρα.
Την ίδια ώρα το διεθνές περιβάλλον είναι όχι απλά εύθραυστο, αλλά θα έλεγε κανείς εκρηκτικό. Και δεν είναι οι αιματηροί και μακράς διάρκειας πόλεμοι στην γειτονιά μας, είναι και το καθεστώς Ερντογάν που καιροφυλακτεί, περιμένοντας το πρώτο στραβοπάτημα των Ελλήνων για να επιτεθεί.
Ήδη, όπως έχουμε επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο, έχει καταφέρει να περικυκλώσει την Ελλάδα, έχοντας επιβάλει σε όμορες χώρες να παίζουν το παιχνίδι του και να ευθυγραμμίζονται με τις απόψεις της Άγκυρας, στις εκτός νομιμότητας περί Διεθνούς Δικαίου, κορώνες της.
Με δεδομένο ότι η χώρα μας βρίσκεται σε πληθυσμιακή παρακμή και με την Τουρκία να έχει δεκαπλασιάσει τον πληθυσμό της σε σχέση με αυτόν της Ελλάδας, με την άρνηση των νέων να ακολουθήσουν σπουδές στις στρατιωτικές σχολές και με ένα περιβάλλον αναθεωρητισμού, που κυριαρχεί το μόνο που μας έλειπε είναι ένας νέος διχασμός.
Ας το σκεφθούν οι ενασχολούμενοι με τα κοινά, αν διαθέτουν ένα δράμι μυαλό. Εκτός αν το πάθος τους για εξουσία, τους έχει οδηγήσει σε μια πολιτική σχιζοφρένεια, οπότε δεν μένει παρά να καταφύγουμε στις προσευχές και στο “Tη Yπερμάχω” των Βυζαντινών, μπας και σωθούμε από του χάρου τα δόντια…