Της Μαίρης Αδαμοπούλου*
Ήταν το τρίτο θέμα στο πρωτοσέλιδο των Νέων της Πέμπτης, αλλά σε προσέλκυε, ιδιαίτερα αν σε ενδιαφέρουν το παρελθόν και οι σπουδαίες προσωπικότητες που έχεις γνωρίσει μέσα από βιβλία, μουσικές, πίνακες. Η προβολή στην πρώτη σελίδα με τίτλο «Τα στέκια της Πανεπιστημίου» παρέπεμπε σε αυτό το πλούσιο από πνευματική ποιότητα παρελθόν. Και σε οδηγούσε στο περίπτερο... Δεν εύρισκες, βέβαια, στο εσωτερικό δισέλιδο απολύτως αυτό που περίμενες, αλλά και πάλι εκείνο που διάβαζες σε αποζημίωνε. Δεν ήταν, δηλαδή, απαραιτήτως, μόνο τα «στέκια» που συναντιόντουσαν εκείνες οι μορφές. Δεν ήταν κυρίως οι παρέες, οι φιλίες, τα φιλολογικά καφέ. Ήταν η πλούσια αναφορά στη ζωή της Πανεπιστημίου «εκείνα» τα χρόνια:
- Στα δυο καζίνα της (στους αριθμούς 54 και 65),
-στα κοσμικά ζαχαροπλαστεία Ντορέ (στο 2) και Γιαννάκη (στο 5),
-στο Οφθαλμιατρείο που λεγόταν Τυφλοκομείο,
-στην Αθηναϊκή Τριλογία (Ακαδημία, Πανεπιστήμιο, Βιβλιοθήκη),
-στη διώροφη κατοικία του Ιωάννη και της Καλλιρρόης Παρρέν (στον αριθμό 27) που λειτουργούσε και ως φιλολογικό σαλόνι (με Παλαμά, Μαλακάση, Καρκαβίτσα και πολλούς άλλους),
-στις... κακίες που αντάλλαξαν Ξενόπουλος και Ψυχάρης για ένα περιστατικό στις λάσπες της λεωφόρου,
-στο μαγαζί του Ζωναρά για το οποίο ο Σεφέρης έγραψε ότι είναι «ελεεινό κέντρο, άσχημα φωτισμένο, επιπλωμένο πρόστυχα»,
-στον γραφικό αμαξά με την περίεργη εκφορά των λέξεων (έλεγε «νάπται» τους ναύτες, «Δεπτέρα» τη Δευτέρα), καθώς επίσης στη σχέση του Παπαδιαμάντη με τους αμαξάδες και άλλα πολλά.
Γενικά, είναι ένα ενδιαφέρον θέμα της Μαίρης Αδαμοπούλου, με αφορμή την έκδοση από την «Εστία» της μελέτης του Θανάση Γιοχάλα και της Ζωής Βαΐου, 816 σελίδων, με τίτλο «Οδός Πανεπιστημίου (19ος-21ος αιώνας». Ένα θέμα που μας υπενθυμίζει ότι η έντυπη δημοσιογραφία στον άνισο ανταγωνισμό της με τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης διαθέτει ένα δυνατό όπλο που μπορεί να σε στείλει στο περίπτερο. Διαθέτει, δηλαδή, την άνεση να προσφέρει θεματολογία που στηρίζεται στην απλότητα και στην ποιότητα.
Το αφιέρωμα των Νέων έχει γενικό τίτλο από μια αναφορά αποδοκιμασίας του Γεώργιου Θεοτοκά για την κυκλοφορία των οχημάτων στην πολυσύχναστη οδική αρτηρία. Έγραψε: «Στη λεωφόρο Πανεπιστημίου, η ζωή κυλούσε γοργή, παλαβή θορυβώδης. Τα αυτοκίνητα φλυαρούσαν στη γλώσσα τους, κουτσομπολεύανε το ένα το άλλο, κοροϊδευόντανε, βριζόντανε, χαχανίζανε χωρίς συστολή, αυτά τα επιπόλαια αυτοκίνητα της Μεσημβρίας που δεν μπορούνε να κλείσουνε το στόμα».
Τι καλά να είχαμε και σήμερα έναν Θεοτοκά που θα περιέγραφε τόσο γλαφυρά, αλλά και δηκτικά μαζί, το κυκλοφοριακό χάλι στους αθηναϊκούς δρόμους.