της Ιουλίας - Φανουρίας Χιωτάκη*
«Ένα σημαντικό βήμα προς την παροχή ασφαλούς και προσβάσιμου πόσιμου νερού σε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο - και λειτουργεί οπουδήποτε υπάρχουν υδρατμοί στον αέρα -, αποτελεί η δημιουργία ενός υψηλής τεχνολογίας συλλέκτη, από το Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης (MIT)». Για τον καινοτόμο συλλέκτη νερού διάβασα στο επιστημονικό περιοδικό Nature Water, το αναδημοσιεύω γιατί το βρήκα πολύ ωραίο και ελπίζω να βγει και αληθινό. Το νερό λιγοστεύει δραματικά στον πλανήτη…
Σύμφωνα με άρθρο στο https://www.livescience.com, «ερευνητές του MIT δημιούργησαν έναν υψηλής τεχνολογίας συλλέκτη ικανό να συγκεντρώσει νερό απευθείας από τον αέρα – ακόμη και στην Κοιλάδα του Θανάτου, την πιο ξηρή έρημο της Βόρειας Αμερικής. Ο συλλέκτης είναι κατασκευασμένος από υδρογέλη (ένα υλικό με υψηλή απορροφητικότητα νερού) που είναι κλεισμένο μεταξύ δύο στρώσεων γυαλιού – σαν ένα παράθυρο. Τη νύχτα, η συσκευή απορροφά υδρατμούς από την ατμόσφαιρα. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, το νερό συμπυκνώνεται στο γυαλί χάρη σε μια επίστρωση που διατηρεί το γυαλί δροσερό. Το υγρό νερό στη συνέχεια στάζει από το γυαλί και συλλέγεται σε ένα σύστημα σωλήνων.
Η υδρογέλη έχει διαμορφωθεί σε ένα ειδικό σχήμα, μια σειρά θόλων που μοιάζουν με ένα περιτύλιγμα συσκευασίας με φούσκες (bubble wrap), που φουσκώνει όταν απορροφά υδρατμούς. Οι θόλοι αυξάνουν την επιφάνεια του υλικού, γεγονός που αυξάνει την ποσότητα νερού που μπορεί να συγκρατήσει.
Οι ερευνητές δοκίμασαν τη νέα συσκευή για μια εβδομάδα στην Κοιλάδα του Θανάτου, που εκτείνεται σε τμήματα της Καλιφόρνια και της Νεβάδα στις ΗΠΑ. Είναι το πιο ζεστό μέρος στον κόσμο και το πιο ξηρό μέρος της Βόρειας Αμερικής.
Πώς το νερό από τον αέρα γίνεται πόσιμο
Ο συλλέκτης στην έρημο παρήγαγε περίπου 1/4 με 2/3 ενός φλιτζανιού νερού κάθε μέρα (57 – 161,5 χιλιοστόλιτρα). Σε πιο υγρές περιοχές, η συσκευή θα πρέπει να παράγει αρκετά περισσότερο νερό. Αυτός ο σχεδιασμός είναι πολύ πιο αποτελεσματικός από προηγούμενες προσπάθειες συλλογής πόσιμου νερού από τον αέρα, χωρίς να χρειάζεται ηλεκτρική ενέργεια για τη λειτουργία του, ανέφεραν εκπρόσωποι του MIT.
Οι ερευνητές έλυσαν επίσης ένα άλλο μακροχρόνιο πρόβλημα με την ποιότητα του νερού που συλλέγεται. Τα άλατα λιθίου, που προστίθενται στην υδρογέλη για να αυξήσουν την απορρόφηση του νερού, συνήθως διαρρέουν στο νερό καθιστώντας το μη πόσιμο χωρίς περαιτέρω επεξεργασία. Το σχέδιο του ΜΙΤ περιλαμβάνει έναν σταθεροποιητή αλατιού που ονομάζεται γλυκερόλη, ο οποίος μειώνει τη διαρροή σε κάτω από 0,06 ανά ποσοστιαία μονάδα (αυτή είναι η ανώτερη ποσότητα άλατος λιθίου που σύμφωνα με την αμερικανική Γεωλογική Υπηρεσία μπορεί να υπάρχει στα υπόγεια ύδατα για να θεωρούνται πόσιμα).
Αν και ο συλλέκτης της δοκιμής δεν παράγει αρκετό νερό για να καλύψει τις ανάγκες ενός ολόκληρου νοικοκυριού, οι ερευνητές εκτιμούν ότι η χρήση οκτώ συλλεκτών διαστάσεων 1 x 2 μέτρα θα μπορούσε να είναι αρκετή για να καλύψει τις ανάγκες νοικοκυριών σε περιοχές όπου δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε πόσιμο νερό».
*Η Ιουλία Φανουρία Χιωτάκη είναι δασκάλα γενικής και ειδικής αγωγής, πτυχιούχος του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακά στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία από το Neapolis University Πάφου και στην Ειδική Αγωγή από το Πανεπιστήμιο Frederick της Κύπρου. Έχει συμμετάσχει σε δημοσιευμένη επιστημονική έρευνα, για το επαγγελματικό στρες των εκπαιδευτικών και έχει ειδικευτεί, σε ετήσιο μεταπτυχιακό σεμινάριο του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στη Διοίκηση Σχολικών Μονάδων. Από το 2004 εργάζεται στην εκπαίδευση, ενώ από το 2022 υπηρετεί ως δασκάλα ειδικής αγωγής σε Τμήμα Ένταξης, σε δημόσιο δημοτικό σχολείο.