Του Τάσου Παπαδόπουλου
Η μίζερη αντιπολίτευση δεν είδε ούτε καν ως κατ’ αρχήν θετικό το βήμα της κυβέρνησης προς την ομαλοποίηση των εργασιακών σχέσεων, με την επανέναρξη του θεσμού των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Ο γ.γ. του ΚΚΕ, ο κατ’ αποκλειστικότητα προστάτης των εργατικών δικαιωμάτων και διεκδικήσεων, χαρακτήρισε την επάνοδο των ΣΣΕ ως μούφα, λέξη σικ για έναν κομμουνιστή, με αρχές της εποχής του Στάλιν.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι οι διαπραγματεύσεις εργοδοτικών οργανώσεων και ΓΣΕΕ με την μεσολάβηση του υπουργείου Εργασίας, διήρκεσαν επτά μήνες και έγιναν υπό καθεστώς άκρας μυστικότητας, προκειμένου να οδηγηθούν σε ένα αίσιο αποτέλεσμα.
Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι μέσω των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων θα πετυχαίνουν, υψηλότερες αμοιβές από αυτές που επιβάλουν τα κατώτατα όρια, που ορίζονται κατά καιρούς από την κυβέρνηση. Και ο κάθε κλάδος, ανάλογα με το πως πηγαίνει, θα μοιράζει στους εργαζόμενους και ένα μερίδιο της επιτυχούς του δραστηριότητας.
Αν είχαν διαρρεύσει οι συνομιλίες, το πιθανότερο θα ήταν οι κομματικοί εργατοπατέρες να είχαν παρεισφρήσει, με σκοπό να τις μποϋκοτάρουν, προκειμένου να υπηρετήσουν τον στόχο τους, που δεν είναι άλλος από αυτόν την εδώ και τώρα να φύγει ο Μητσοτάκης.
Και σε κανέναν από όσους μηρυκάζουν αυτό το σύνθημα, δεν περνάει από το μυαλό τους, η επόμενη μέρα. Δηλαδή ποιος, ή μάλλον ποια πολιτική δύναμη, θα τον αντικαταστήσει, προκειμένου να αναλάβει το τιμόνι της χώρας, σε αυτές τις ταραγμένες εποχές που ζούμε.
Φυσικά οι κάθε λογής πολιτικάντηδες της Αριστεράς και της ακραίας δεξιάς, δεν ενδιαφέρονται για το τι θα συμβεί αύριο. Εξάλλου στο πολιτικό προσκήνιο υπάρχουν και στα δύο άκρα πολλά Ι.Χ. κόμματα, όπου ο αρχηγός είναι κάτι σαν τον φύλαρχο της εποχής των ζουλού, που καταχειροκροτείται από την άβουλη αγέλη.
Στο δημοκρατικό σύστημα δυτικού τύπου, οι κομματικοί σχηματισμοί είναι οντότητες, που λειτουργούν με εσωτερικές δημοκρατικές διαδικασίες. Ο επικεφαλής τους, εκλέγεται με ψηφοφορία για ορισμένης διάρκειας θητείας, και έχουν επεξεργασμένα προγράμματα, που παρουσιάζονται στους πολίτες ως εναλλακτική λύση, απέναντι στην εκάστοτε εξουσία.
Εδώ έχουμε αγέλες, που τις καθοδηγεί ο αρχηγός. Είναι περίπου άλαλα πρόσωπα, που η επιβίωση τους στο πολιτικό σκηνικό εξαρτάται από τα κέφια του ενός, που αποφασίζει και διατάσσει για το κάθε τι που λέγεται εντός του Κοινοβουλίου. Ενός χώρου, που από ναός της δημοκρατίας, κάποιοι αλαζόνες που λαϊκιστές, που έχουν ψυχικές διαταραχές, τον έχουν μετατρέψει σε τσίρκο. Αποτέλεσμα να έχουμε ανάλογες αγέλες και στον χώρο των πολιτών, που στο προβοκατόρικο ερώτημα αν προτιμούν τον Μητσοτάκη ή το χάος, κατά το 42% να απαντούν το χάος.
Το ερώτημα πλέον που τίθεται, είναι αν αυτός ο λαός έχει πάθει παράκρουση, ή αν είναι απόλυτα αυτοκαταστροφικός. Θα αντιπαραβάλει βεβαίως κανείς τα μύρια όσα λάθη κάνει η κυβέρνηση και η αδυναμία της να μαζέψει συχνά πυκνά τα ασυμμάζευτα.
Καμία αντίρρηση. Όμως στις δημοκρατικές κοινωνίες, η απάντηση είναι μια σοβαρή δομημένη και συγκροτημένη αντιπολίτευση, με λόγο που αντί να περιέχει μόνο κραυγές και τσιτάτα για τα δελτία ειδήσεων, να ασκεί κριτική στις πράξεις της εξουσίας, με προτάσεις ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες, που να καλύπτουν τις ανάγκες της κοινωνίας και να απαντούν στα προβλήματα των πολιτών.
Αυτοί οι μονοπρόσωποι θίασοι κομματιδίων, που τους ακούνε μόνο οι πέντε-δέκα βουλευτές τους και τους χειροκροτούν, σε μια άδεια αίθουσα συνεδριάσεων του Κοινοβουλίου, είναι κατάντια του θεσμού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Έχουμε και στο παρελθόν αναφερθεί στο θέμα. Οι κοινοβουλευτικοί μας, γυναίκες και άνδρες χρειάζεται να περάσουν από σεμινάρια και να παρακολουθήσουν τις συνεδριάσεις του αγγλικού Κοινοβουλίου, που είναι άλλωστε και ο εφευρέτης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, για να δουν την λειτουργία του συλλογικού αυτού σώματος, μήπως και καταφέρουν να αλλάξουν συμπεριφορά.
Τώρα θα πει κανείς ότι εδώ δεν μας φτάνει η πληθώρα των Ι.Χ. αρχηγικών κομμάτων, έχουμε και ένα 68%, κατά τους δημοσκόπους, που ζητούν την δημιουργία νέων κομμάτων. Άντε βρες άκρη. Ποιος άραγε θα είναι ο ιδεολογικός προσανατολισμός που λείπει σήμερα από τα κόμματα του Κοινοβουλίου, και από τα πολλά περισσότερα που κατεβαίνουν στις εκλογές;
Έχουμε ήδη πολλές εκφάνσεις της ακροδεξιάς, πάρα πολλές της πολυποίκιλης Αριστεράς, ενώ δεν λείπουν και οι περιθωριακές σέχτες των κομμουνιστών. Αν δει κανείς την πληθώρα των ψηφοδελτίων, που μας δίνονται στα εκλογικά τμήματα και επιχειρήσει να τους κατηγοριοποιήσει όλους αυτούς, θα διαπιστώσει του λόγου το αληθές.
Σε όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα η δημοκρατία οφείλει να θωρακιστεί, μιας και το ζητούμενο για κάποιους από αυτούς είναι ο εκφυλισμός των θεσμών και η ροπή προς την αναρχία, που θα έχει ως συνέπεια να αναρριχηθούν την εξουσία αυταρχικά καθεστώτα.
Κι επειδή η δημοκρατία είναι ένα ευπαθές σύστημα διακυβέρνησης, καλό και χρήσιμο είναι οι νουνεχείς και οι έχοντες σώας τας φρένας τους, να την περιφρουρήσουν και να την προστατεύσουν ως κόρην οφθαλμού…