ΠΑΣΟΚ: Ο Άγνωστος Χ

*του Κώστα Πάντζιου

Το πολιτισμένο και ενδιαφέρον πολιτικά debate μεταξύ των έξι υποψηφίων Προέδρων για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο την απάντηση στο μέγα ερώτημα, για το τι ακριβώς κόμμα είναι αυτό, στα 50 χρόνια από την ίδρυσή του και για το πώς ακριβώς είναι δυνατόν να ξαναμπεί σε τροχιά δημοσκοπικής ανόδου, η οποία να καθιστά εφικτή την προσέγγισή του στην εξουσία. Ούτε καν στάθηκε δυνατό να διερευνηθεί πόσες τάσεις –και ποιες– υπάρχουν σε αυτό το κόμμα και πώς κάτω από ταλαντούχο Συντονιστή θα μπορούσε να αποκτήσει κυβερνησιμότητα. Πρόκειται για ένα δύσκολο πολιτικό γρίφο. Και όμως, υπάρχει απόλυτη ανάγκη για ξεκαθάρισμα των προαναφερθέντων ερωτημάτων, καθώς το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ καλείται να συμμετάσχει στην εναλλακτική πρόταση εξουσίας, αφού το κυβερνόν κόμμα βαδίζει ήδη, ολοταχώς, προς ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών, μετά την ραγδαία δημοσκοπική κατάρρευση της Ν.Δ.

Είμαστε πια σε σημείο καμπής. Όλοι οι εμφύλιοι πόλεμοι λήγουν κάποτε και αφήνουν κομμάτια και θρύψαλα. Μετά όμως, με δυσκολίες βέβαια, οι χώρες οδηγούνται σε ανασυγκρότηση, ανάκαμψη και ταχύτατη πρόοδο, όπως συνέβη π.χ. το 1974, με την επάνοδο στην Ελλάδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δηλαδή του «ισχυρού άνδρα» που τον καλούσε η χώρα, ευρισκόμενη τότε στα όρια του νέου διχασμού και της διάλυσης.

Θα σημειώσουμε κάτι, το οποίο σε πρώτη προσέγγιση φαίνεται παράδοξο. Η εξομάλυνση της κατάστασης στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., είναι απολύτως εφικτή ως το τέλος Νοεμβρίου. Ενώ, αντίθετα, φαίνεται δύσκολο να γίνει το ίδιο στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, διότι φάνηκε και στο debate, ότι λείπει η προσωπικότητα που εκφράζει όλες τις τάσεις, ή έστω τις περισσότερες μέσα στο κόμμα αυτό, πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν αυτές οι τάσεις δεν γνωρίζουμε πόσες είναι και τι δυνατότητες έχει η κάθε μία. Στον τομέα αυτόν π.χ. υπήρξε τυχερός ο κ. Αλ. Τσίπρας το 2012, γιατί γνώριζε ότι είχε να κάνει με 14 συνιστώσες μέσα στο 4,6% του κόμματος, τότε, του ΣΥΡΙΖΑ και ως εκ τούτου, μπορούσε, πρώτα να τις κουμαντάρει και εν συνεχεία να τις κάνει μία γροθιά και να τις φτάσει στο 36,2% και στην εξουσία. Κάτι που αναμένεται να γίνει με την ίδρυση εκ μέρους του νέου κόμματος, στο άμεσο μέλλον.

Αλλά δεν είναι όλα μαύρα. Γιατί το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχει το πλεονέκτημα πως χρόνια τώρα ασκεί αντιπολίτευση, με πολιτικά και θεσμικά κριτήρια. Επίσης, αυτοί που το κυβέρνησαν και το κυβερνούν, ευτυχώς, αγνοούν ακόμη και το τι σημαίνει «πολιτικός χαβαλές» στην κορυφή, με στόχο «μεγαλοϊδεατικό» να γίνει και η βάση της παράταξης το ίδιο. Τα στελέχη του έχουν άμεση ή έμμεση εμπειρία του τι σημαίνει «κυβερνώ» και ακόμη, έχει μία αξιόλογη ομάδα σαραντάρηδων στελεχών, δηλαδή που ζουν το παρόν και καταλαβαίνουν καλύτερα τι είναι το μέλλον για τη χώρα μας.

Άρα, πού σκοντάφτει η όλη υπόθεση; Προφανώς, στο ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν έκανε ομαδική δουλειά σε επίπεδο στελεχών, δεν συνεργάστηκε με ειδικούς επιστήμονες της πολιτικής, της κοινωνιολογίας και της οικονομικής προοπτικής, έτσι ώστε μετά να ξανακατέβει στη λαϊκή βάση εν τω συνόλω της, έτσι ώστε να έχει, όχι απλώς ένα «πρόγραμμα», αλλά δεκάδες επιστημονικές και πρακτικές μελέτες για τα προβλήματα του ελληνικού λαού.

Αυτό, νομίζουμε, ότι θα πρέπει να είναι το μέλημα της νέας ηγεσίας στο κόμμα αυτό. Τάχιστα. Αν συμβεί αυτό, τότε μαζί με την συγκροτημένη «Μεγάλη Κεντροαριστερά» που προβλέπεται ότι θα προκύψει στο «βομβαρ-δισμένο» τοπίο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα μπορεί να υπάρξει εναλλακτικά, προοδευτική, μεταρρυθμιστική πρόταση εξουσίας, που θα στηριχτεί από το ένα εκατομμύριο περίπου ψηφοφόρων που περιμένει για να στηρίξει εκλογικά μία τέτοια πρόταση. Τη στιγμή, μάλιστα, που οι πολιτικές ρωγμές στη Ν.Δ. είναι παραπάνω από ορατές. Ευχή κάθε σοβαρού ανθρώπου στη χώρα μας, ανεξάρτητα το ποιο κόμμα ψηφίζει η καθίζηση στο κυβερνόν κόμμα, να είναι πολιτισμένη και όχι τόσο επεισοδιακή, όπως συνέβη και θα συμβαίνει για ένα ακόμη δίμηνο, περίπου, στον… «κασσελακικόπληκτο» ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.