Το πολύ εύστοχο και ενδιαφέρον ρεπορτάζ του https://harddog-sport.blogspot.com/ με τίτλο Πόσα (πολλά!) κιλά ζυγίζει μια κυριακάτικη εφημερίδα; - 2 κιλά και 365 γραμμάρια κατά την ανάρτηση, από όπου και οι εικόνες –,έφερε στο νου μου στιχομυθία, πριν από 18 χρόνια, με εκδότη ο οποίος μού πρότεινε τη διεύθυνση κυριακάτικης εφημερίδας. Τότε, έχοντας αποχωρήσει από τη “Ναυτεμπορική”, ήμουν επικεφαλής του Γραφείο Τύπου της Τράπεζας της Ελλάδος και εκπρόσωπος Τύπου του Διοικητή. Αρνήθηκα, λέγοντας ότι «δεν το ξέρω πια το σπορ».
Ξαφνιάστηκε και μού αντιγύρισε: Εσύ το λες, που είχες πρώτο σε κυκλοφορία* το Έθνος της Κυριακής;
Ναι, απάντησα. Γιατί τότε παραμονές της έκδοσης διαφημίζαμε τα θέματά μας, προϊόντα της Διεύθυνσης Σύνταξης. Τώρα οι εφημερίδες διαφημίζουν τις προσφορές τους, προϊόντα της Διεύθυνσης Μάρκετινγκ. Αυτό το σπορ δεν γνωρίζω.
* Για «του λόγου το αληθές», γράφημα σε άρθρο του συναδέλφου - και καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο - Δημήτρη Ψυχογιού στο “Βήμα” σχετικό με τις κυριακάτικες εφημερίδες του… περασμένου αιώνα, στο οποίο επισημαίνεται: … το Έθνος της Κυριακής έχει την πλέον περιπετειώδη διαδρομή: κατείχε αδιαφιλονίκητο την πρώτη θέση ως τα μέσα του 1986, μονομάχησε με το Βήμα για δυο χρόνια και είχε ταχύτατη κάθοδο στη συνέχεια – που την ανέκοψαν τα «δώρα» και το τηλεοπτικό ένθετο.
Στο “Έθνος της Κυριακής” εργάστηκα ως διευθυντής σύνταξης, με διευθυντή τον Αλέκο Φιλιππόπουλο, από την έκδοσή του τον Σεπτέμβριο του 1982 μέχρι το καλοκαίρι του 1986.
Εξ άλλου, όταν κατά την παρουσίαση του “Συντάκτη Ύλης” στην ΕΣΗΕΑ, μου ζητήθηκε να δώσω έναν τίτλο στη σημερινή δημοσιογραφία, είπα: Στο μεταίχμιο, ανάμεσα στην ενημέρωση και στον αλγόριθμο. Ζούμε μια εποχή όπου οι ειδήσεις δεν καθορίζονται μόνο από τους συντάκτες, αλλά από τις πλατφόρμες που αποφασίζουν τι θα δει ο αναγνώστης.
Η ανάρτηση στο harddog
Κυριακή, 17 Νοεμβρίου. Το δέμα –περί δέματος επρόκειτο και ας είχαμε να κάνουμε με Τύπο– σε σελοφάν περιείχε ένα βασικό σώμα εφημερίδας, δύο ένθετα με μεγάλες σελίδες, ένα βιβλίο, ένα φυλλάδιο για την τηλεόραση και τέσσερα περιοδικά με συνολικά περίπου 800 σελίδες. Όλα αυτά στην τιμή των 4 ευρώ.
Τα κυριακάτικα φύλλα της νεότερης εποχής (στο «νεότερη» βάλτε μερικές δεκαετίες) μας έχουν συνηθίσει στις πολλαπλές προσφορές και στις εκδόσεις-μπαούλα. Πληρώνεις ένα και παίρνεις δύο, τρία, τέσσερα –μπορεί και περισσότερα κομμάτια, αν όχι βαρύτιμα, τουλάχιστον πολύ βαριά. Η έκδοση της Καθημερινής της περασμένης Κυριακής ίσως κατέγραψε ρεκόρ «βαρύτητας». Και δημοσιογραφικά, όπως πάντα με τα πολλά θέματά της, και από πλευράς πραγματικού βάρους. Η σακούλα της περιείχε:
■Τον βασικό κορμό της εφημερίδας.
■Χωριστά το οικονομικό ένθετο («Οικονομική Καθημερινή»).
■Χωριστά το ένθετο «Τέχνες και Γράμματα» μαζί με το τηλεοπτικό φυλλάδιο «Οθόνη», 32 σελίδων.
■Το τακτικό κυριακάτικο περιοδικό της, το «Κ», 100 σελίδων.
■Το «Hours by Kathimerini», 204 σελίδων.
■Το «Attica Magazine», περίπου 300 σελίδων κατ' εκτίμηση (δεν υπήρχε αρίθμηση σε όλο το τεύχος).
■Το «Υγεία & Φάρμακο», 148 σελίδων.
■Το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου «Οι παλιοί συμμαθητές»
Σου κόβονται τα χέρια ώσπου να πας στο σπίτι το ασήκωτο πακέτο. Αναρωτιέσαι ποιο είναι το βάρος του. Ένα κιλό; Ενάμισι; Ένα επτακόσια; Και μπαίνεις στον πειρασμό να υποχρεωθείς σε φίλο καταστηματάρχη να το ζυγίσεις με ακρίβεια. Τα ψηφιακά νούμερα που προκύπτουν σε καταπλήσσουν: 2 κιλά, 365 γραμμάρια. Και ολογράφως: Δύο κιλά, τριακόσια εξήντα πέντε γραμμάρια. Τόσο χαρτί για μια έκδοση που, όπως όλες οι κυριακάτικες, πλέον δεν «σπάει τα ταμεία» όπως γινόταν παλιά με τα φύλλα της ημέρας ξεκούρασης. Και γι' αυτό στηρίζονται κυρίως στη διαφήμιση, όπως και η συγκεκριμένη έκδοση που λίγο ήθελε να φτάσει στα τρία κιλά.