Στο τελευταίο προδικτατορικό τεύχος του, τον Μάρτιο του 1967 το περιοδικό “Ελευθεροτυπία” δημοσίευσε έρευνα με θέμα «Πόσο και πώς ΖΟΥΝ οι δημοσιογράφοι», με προεξάρχουσα την άποψη του τότε Γενικού Αρχιάτρου του ΤΥΠ της ΕΣΗΕΑ και μετέπειτα Αρχιάτρου του ΕΔΟΕΑΠ αείμνηστου Βασίλη Σπανού. Το ρεπορτάζ ήταν των συναδέλφων Γιάννη Γκίκα και Κυριάκου Καζάκου. Πριν παρατεθεί το δημοσίευμα τoυ περιοδικού, σημειώνεται ότι στις ΑΠΟΨΕΙΣ αναρτάται ταυτόχρονα και σχετικό άρθρο του τωρινού Αρχιάτρου του ΕΔΟΕΑΠ κ. Εμμανουήλ Ανδρεάδη.
«Ο οικουμενικός δημοσιογράφος» είναι ένα βιβλίο για το πώς να κάνετε καλή δημοσιογραφία, το οποίο έχει γραφτεί από μια κορυφαία ρεπόρτερ και έναν σημαντικό αρχισυντάκτη, πού εργάζονται χρόνια στον χώρο. Έκδοση γεμάτη ανεκδοτολογικές ιστορίες και περιστατικά από τον δημοσιογραφικό κόσμο, συγγραφικές παρατηρήσεις και σχόλια για την καλή αρθρογραφία, τη δεοντολογία και τη δημοσιογραφική έρευνα, ενώ αφιερώνει ιδιαίτερο χώρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ιδιαιτερότητα της χρήσης τους στην ειδησεογραφία. Το βιβλίο γράφτηκε από τον DavidRandall, Βρετανό δημοσιογράφο και συγγραφέα, ο οποίος υπήρξε επικεφαλής ειδησεογραφικός αρχισυντάκτης στην Independent on Sunday και συντάκτης σε τρεις εθνικές εφημερίδες· και από την JemmaCrew, ανταποκρίτρια Κοινωνικών Υποθέσεων στο PA Media (πρώην Association Press). Η δεύτερη, κάλυψε την πυρκαγιά του Πύργου Γκρένφελ, κερδίζοντας το βραβείο Ρεπόρτερ της Χρονιάς της ΡΑ για το 2018, ενώ έχει κινηματογραφήσει και γράψει άρθρα και ρεπορτάζ για όλο τον κόσμο.
Πρόκειται για ένα εγχειρίδιο με συμβουλές και παραδείγματα πού προέρχονται κατευθείαν από τον χώρο της κορυφαίας δημοσιογραφίας, έναν πολύτιμο οδηγό για τον οικουμενικό χαρακτήρα της καλής δημοσιογραφικής πρακτικής για επαγγελματίες και εκπαιδευόμενους δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο Για τους δύο έμπειρους συγγραφείς και δημοσιογράφους, η καλή δημοσιογραφία απαιτεί μια σειρά δεξιότητες πού θα επιτρέπουν στους επαγγελματίες να προσαρμόζονται και να λειτουργούν σε έναν κόσμο όπου η ιδιοκτησία, η τεχνολογία και οι πληροφορίες αλλάζουν συνεχώς.
Το Νέο Μικρό Χωριό σήμερα από ψηλά. Περιτριγυρίζεται από δέντρα και αποτελεί έναν από τους πιο όμορφους και γραφικούς οικισμούς της Ελλάδας....
Αναγνώστης του site, που έζησε στο Μικρό Χωριό, έστειλε το ακόλουθο μήνυμα: «Λεπτομερής περιγραφή, μου θύμισε τις τεράστιες σκηνές σε χρώμα λευκό, στον Ξηριά, πριν φτάσουμε στο Καρπενήσι. Τώρα τους έχουν διαθέσει σπίτια πριν το Καρπενήσι. Στο χωριό που υπέστη την καταστροφή, φέτος για πρώτη φορά , πήγε ένας παππάς τα Θεοφάνια και αγίασε τη λίμνη που δημιουργήθηκε στη θέση του Μικρού Χωριού! Ήταν τρομερό! Εγώ είχα δάσκαλο στα μετέπειτα χρόνια τον αείμνηστο Ανδρέα Πετένιο! Μοναδικός και ανεπανάληπτος!!!
ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ, 14. (Του απεσταλμένου μας) – Ενώ συνεχίζονται αι προσπάθειαι δια την ανεύρεσιν τυχόν επιζώντων εκ των 12 αγνοουμένων κατοίκων του Μικρού Χωριού, το οποίον κατεπλακώθη υπό όγκου χωμάτων την πρωίαν της Κυριακής, νέαι δραματικαί λεπτομέρειαι της συγκλονιστικής καταστροφής προστίθενται εις τας ήδη γνωστάς περιγραφάς των αυτοπτών μαρτύρων. Το Μικρό Χωριό εξηφανίσθη εις διάστημα ολίγων λεπτών της ώρας κάτω από τεραστίους όγκους χωμάτων αποκοπέντων εκ του ύπερθεν του χωρίου όρους Χελιδών, συνεπεία των συνεχών βροχοπτώσεων των τελευταίων ημερών. Οι χωμάτινοι αυτοί όγκοι αναμεμιγμένοι με τεμάχια βράχων και σωρούς ελάτων και άλλων δέντρων έπεσαν επί των εκατό περίπου οικίσκων του χωρίου εκ των οποίων κατέστρεψαν ολοσχερώς τους περισσοτέρους, ενώ κατέστησαν εντελώς ακατοικήτους τους υπολοίπους.
Η παρακολούθηση του συνεδρίου στο Βόλο για τις φυσικές καταστροφές και οι αφηγήσεις συναδέλφων που κάλυψαν «επί του πεδίου» τις επιπτώσεις των θεομηνιών στη Θεσσαλία, με γύρισαν 62 χρόνια πίσω, στον Ιανουάριο του 1963· όταν μερικές ημέρες αφ’ ότου είχα κλείσει τα 19 βρέθηκα απεσταλμένος της “Ελευθερίας” στο Μικρό Χωριό της Ευρυτανίας, για να καλύψω την πολύνεκρη καταστροφή από κατολισθήσεις.
Το Συνέδριο ολοκληρώθηκε την Κυριακή 27 Απριλίου, με εκδρομή των συνέδρων – με το τρενάκι του Πηλίου (αριστερά), τον θρυλικό «Μουτζούρη» –, από τα Άνω Λεχώνια μέχρι τις Μηλιές. Μια μαγευτική διαδρομή, με κατάληξη την Βυζίτσα.
Τριήμερο συνέδριο με θέμα «Δημοσιογραφία – Περιβάλλον – Τουρισμός – Ανθεκτικότητα» πραγματοποιήθηκε στο Βόλο από την Παρασκευή 25/4/2925 μέχρι και την Κυριακή 27/4, με στόχο την αντιστροφή του κλίματος μετά τις φυσικές καταστροφές του φθινοπώρου του 2023, που έπληξαν σημαντικά τη φήμη της Θεσσαλίας ως τουριστικό προορισμό. Και παράλληλα την ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της, με επίκεντρο την πόλη του Βόλου και του Πηλίου, λίγο πριν από την έναρξη της νέας τουριστικής περιόδου του 2025.
Για έναν περίεργο λόγο, μερικές από τις γελοιογραφίες που στέλνει καθημερινά ο κορυφαίος Γιάνννης Κυριακόπουλος από το https://i-kyr.gr, τη Μεγάλη Εβδομάδα πήγαν στα spam και τις ανακάλυψα αναζητώντας κάτι άλλο. Αναδημοσιεύω ωστόσο δυο από αυτές, πάντοτε επίκαιρες…
Τις αναστάσιμες ευχές του site δυστυχώς διαδέχεται μια θλιβερή εκ διαμέτρου αντίθετη ανάρτηση, για τον ξαφνικό – για όλους όσοι δεν ήμασταν στον στενό οικογενειακό της κύκλο – χαμό της φίλης και συναδέλφου Καρίνας Λάμψα. Έφυγε αθόρυβα τη Μεγάλη Τετάρτη 16 Απριλίου και κηδεύτηκε πριν γίνει γνωστός ο θάνατός της, ούτε καν στον ΕΔΟΕΑΠ. Πάντοτε διακριτική… Με την Καρίνα γνωριστήκαμε το 1982 στο ”Έθνος” και μερικά χρόνια αργότερα ήταν από τις πρώτες προσλήψεις που έκανα όταν ανέλαβα τη διεύθυνση της “Ναυτεμπορικής”.
Η κορυφή της πρώτης σελίδας του πρακτικού των τελευταίων εγγραφών της ΕΣΑΤ, στις 2/4/1967. Ολόκληρο το πρακτικό, στη συνέχεια της ανάρτησης. του Δημήτρη Γ. Κουμπιά
Η πρώτη φορά που έγινα μέλος Ένωσης Συντακτών, για.. λιγότερο από ένα μήνα, ήταν στις 2/4/1967. Δεν εννοώ την ΕΣΗΕΑ, στην οποία γράφτηκα το 1971, αλλά την Ένωση Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου· την αποκαλούμενη και «μικρή Ένωση» στην οποία καταφεύγαμε όλοι όσοι απορριπτόμασταν από τη «μεγάλη» (την ΕΣΗΕΑ), ακόμη κι αν είχαμε τα τυπικά προσόντα. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του του Φαίδωνα Βαλσαμάκη, που καθιέρωσε τον «Ελευθερόστομο» της “Ελευθερίας” - την πρώτη παραπολιτική στήλη στον ελληνικό Τύπο. Είχε 20ετή θητεία στη δημοσιογραφία και η ΕΣΗΕΑ αρνιόταν να τον εγγράψει. Γράφτηκε μετά τη μεταπολίτευση.
Εβδομήντα χρόνια ζωής συμπλήρωσε στις 11 Απριλίου 2025 Το “Φως των Σπορ”, η παλαιότερη από τις εν ζωή ελληνικές αθλητικές εφημερίδες. Στις 11 Απριλίου 1955 ο Θεόδωρος Νικολαΐδης εκδίδει το πρώτο φύλλο της εφημερίδας “Αθλητικόν Φως”, με 8 σελίδες και τιμή πώλησης 1,5 δραχμή, που έμελλε να γράψει Ιστορία στον αθλητικό -και όχι μόνο- Τύπο.