Tου Κώστα Πάντζιου

Το να γράφει κάποιος για τα συμβαίνοντα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ίσως αποτελεί «ηρωϊσμό», δοθέντος ότι οι ανατροπές είναι ιλιγγιώδεις και συχνότατες. Όμως, το θέμα έχει ενδιαφέρον πολιτικό, όπως έχουν ενδιαφέρον και οι απόψεις που διατυπώνονται γενικά, όπως αυτή π.χ. του πρώην Υπουργού της Ν.Δ. κ. Γ. Βουλγαράκη, σε τηλεοπτική εκπομπή, σύμφωνα με την οποία, το πρόβλημα στο εν λόγω κόμμα προέκυψε όταν στην ηγεσία του βρέθηκε ένας άνθρωπος (ο κ. Στ. Κασσελάκης), που δεν ήταν πολιτικός, άρα του έλειπε η απαραίτητη πολιτικότητα. Να προσθέσουμε αυτό που πολλές φορές έχουμε και εμείς υποστηρίξει από αυτές εδώ τις στήλες, ότι το πρόβλημα, επιπλέον, για τον κ. Στ. Κασσελάκη ήταν –και είναι– πως ως άτομο εντελώς απολιτικό, έχει υιοθετήσει μία άποψη για την πολιτική θεωρία και πράξη, που έχει να κάνει με μία life style λειτουργία, με πρωτοφανή εμμονή σ’ αυτήν τη θέση, η οποία δεν ταλαιπώρησε μόνο τον κεντροαριστερό πολιτικό χώρο, αλλά και αυτόν τον ίδιο.

*του Κώστα Πάντζιου

Είχε-δεν είχε ο εκπληκτικά αυτοκαταστροφικός πολιτικά κ. Στ. Κασσελάκης, κατόρθωσε και αυτή την εβδομάδα, να «καπελώσει» την επικαιρότητα, η οποία φυσικό ήταν να ανήκει στον δεύτερο γύρο της εκλογής για νέα ηγεσία στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Και δεν είναι μόνον αυτό. Είναι και κάτι πιο ευρύτερο πολιτικά, θεσμικά και κοινωνιολογικά. Και αυτό είναι η σκληρή αντιπαράθεση, γενικά, της εκδοχής της πολιτικής τύπου Life Style και της πραγματικής ως έννοια και ανθρώπινη δραστηριότητα. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο, που θέλει επιστημονική διερεύνηση.

Του Γιώργου Δουατζή*

Μια λακωνική ανακοίνωση της Ένωσης Συντακτών φέρνει κάθε φορά το νέο του θανάτου ενός δημοσιογράφου. Ξαφνιάζεσαι αρχικά, μετά σκέφτεσαι τον χρόνο που περνάει με τους δικούς του ρυθμούς, αναλογίζεσαι την ηλικία αυτού που έφυγε, συνειδητοποιείς τη δική σου ηλικία και τέλος, ξέρεις ότι μια ανακοίνωση των συναδέλφων σου θα αναγγείλει στο άγνωστο κάποτε και το δικό σου τέλος.

Του π. Ηλία Μάκου*

Συμπληρώθηκαν 102 χρόνια από την πένθιμη και λυπηρή Μικρασιατική Καταστροφή, που θεωρήθηκε ως η μεγαλύτερη συμφορά μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, ίσως και χειρότερη από αυτήν. Ένας ζωντανός Ελληνισμός, ο οποίος επί τρεις χιλιάδες χρόνια μεγαλουργούσε, μέσα σε λίγες μέρες ξεριζώθηκε.