του Δημήτρη Δραγώγια

Και τώρα που έσβησε η φλόγα (των ΟΑ) και θα ξαναθυμηθούμε -πλην Λακεδαιμονίων- αυτά τα παιδιά σε τέσσερα χρόνια λίγο πριν από το ΛΑ το 2028, ας το ξαναπάρουμε αλλιώς. Γιατί δεν λέω, διασκεδαστικό είναι να απολαμβάνεις 900 ώρες θεάματος με πίτσα και μπίρα αναπαυόμενος στον καναπέ, κάτι σαν τη Eurovision ένα πράμα ή κάποια κορεατική σαπουνόπερα στο Netflix (μερικές είναι όντως ωραίες, για να μην είμαι άδικος), αλλά μερικές φορές η καβλάντα η δικιά μας, με τα κιλά του ιδρώτα που έχουν χαλάσει αυτά τα παιδιά για να κριθούν από μια γ@μημένη στιγμή, απέχει όσο η Θεσσαλονίκη από το Λος Άντζελες. Και ακόμη παραπέρα... Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των παραπόνων, διαφωνιών, διαμαρτυριών που ακούστηκαν από τους αθλητές στη μοναδική ευκαιρία που τους δόθηκε να δημοσιοποιήσουν τον -όποιον- πόνο τους;

του Γιώργου Μέρμηγκα *

Με αφορμή κάποιες σκέψεις (χλωμές ελπίζω) που γίνονται στο Συριζα για να δοθεί η ΑΥΓΗ σε χέρια ιδιώτη, να θυμίσω τη μικρή πικρή ιστορία της πρωτοποριακής απογευματινής εφημερίδας Η ΠΡΩΤΗ που γεννήθηκε το 1986 στο όνομα της τότε, πολιτικής σύμπραξης ΚΚΕ και ΚΚΕ εσ. στον Συνασπισμό (Φλωράκης- Κύρκος) και πέθανε το Σεπτέμβρη του 1990 στα χέρια του μεγάλο εργολάβου και εντολοδόχου του ΚΚΕ Χρήστου Καλογρίτσα.

Και κυρίως για να τονίσω ότι ποτέ η Αριστερά δεν είχε σχέσεις στοργής με τα δικά της έντυπα και τα ΜΜΕ. Ακόμη και το κάστρο του ΚΚΕ του Περισσού πούλησε στο τέλος σε ιδιώτη τον πολύ καλό Ρ/Σ 902.

Του Νίκου Βουργουτζή*

Στις 11 Ιουλίου συμπληρωθηκαν 114 χρόνια από την ημέρα που πρωτοκυκλοφόρησε στην – τουρκοκρατούμενη τότε – Θεσσαλονίκη η ιστορική εφημερίδα Μακεδονία. Τιμώντας την επετειο αλλά και, κυρίως, τη μνήμη του συναδέλφου και φίλου μου από το 1963 Νίκου Βουργουτζή αναδημοσιεύω αποσπάσματα από το βιβλίο του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ. Κείμενα που «μιλούν» για της αρχή του τέλους της άλλοτε κραταιάς ημερήσιας εφημερίδας που δέσποζε στη Βόρεια Ελλάδα και όχι μόνο.