Του Τάσου Παπαδόπουλου

Πολύ κουβέντα δια ασήμαντον αφορμήν. Ο λόγος για το πρόσωπο του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης βρήκαν αφορμή να σηκώσουν σκόνη, νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα κερδίσουν πόντους, απέναντι στην κυβέρνηση, που παραμένει αταλάντευτα κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού.

Του Κώστα Πάντζιου

Με το νέο έτος, πολλά πολιτικά μας πράγματα θα μπουν στη θέση τους. Και άλλα θα τακτοποιηθούν, ενώ άλλα θα παύσουν να είναι σε εκκρεμότητα, όπως π.χ. η κομματική ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Αυτό πιστεύουν έγκυροι πολιτικοί παρατηρητές. Και τοποθετούνται σωστά, κατά την άποψή μας.

Της Ελένης Σπανοπούλου*

Με την κηδεία του Κώστα Σημίτη, κόπασε ο κουρνιαχτός των κάθε λογής αγράμματων ή, και εγγράμματων αναλυτών, ρηχών ή, και μεγάλου βάθους σχολιαστών, βιαστικών ιστορικών του μέλλοντος και εύκαμπτων ανιστόρητων του παρελθόντος, στα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα. Με βακχική μανία, θα έλεγα, τόσο οι κατήγοροι, όσο και οι αγιογραφούντες τον νεκρό επιδόθηκαν σε «αγάπης (και μίσους) αγώνα άγονο», προκειμένου να πάρουν θέση ή να βρει ο λόγος τους μια θέση και να ακουστεί, μέσα στον ορυμαγδό κακίας, πικρίας και οργής που ακολούθησε λίγα μόλις λεπτά, αφού ο Έλληνας Πολιτικός άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο της Κορίνθου. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ελληνική και την παγκόσμια ιστορία, που η υπερβολή στον έπαινο και στην κατάρα συνόδευσαν ένα πρόσωπο της Εξουσίας.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Με την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, συμπληρώθηκε το παζλ των πολιτικών, που επιδιώκουν να αλλάξουν σύνορα και να αναθεωρήσουν μονομερώς διεθνείς συνθήκες, ενδεχομένως και με την άσκηση βίας.
Είχαμε στην γειτονιά μας τον Ερντογάν, μας προέκυψε στην πορεία ο Πούτιν και τώρα βλέπουμε, με την επικείμενη εγκατάσταση στον Λευκό Οίκο, τον τρίτο της παρέας, τον Ντόναλντ Τραμπ.