Περί προνομίων, αθανάτων, «αθανάτων» και Muppet Show...

του Δημήτρη Δραγώγια

Και τώρα που έσβησε η φλόγα (των ΟΑ) και θα ξαναθυμηθούμε -πλην Λακεδαιμονίων- αυτά τα παιδιά σε τέσσερα χρόνια λίγο πριν από το ΛΑ το 2028, ας το ξαναπάρουμε αλλιώς. Γιατί δεν λέω, διασκεδαστικό είναι να απολαμβάνεις 900 ώρες θεάματος με πίτσα και μπίρα αναπαυόμενος στον καναπέ, κάτι σαν τη Eurovision ένα πράμα ή κάποια κορεατική σαπουνόπερα στο Netflix (μερικές είναι όντως ωραίες, για να μην είμαι άδικος), αλλά μερικές φορές η καβλάντα η δικιά μας, με τα κιλά του ιδρώτα που έχουν χαλάσει αυτά τα παιδιά για να κριθούν από μια γ@μημένη στιγμή, απέχει όσο η Θεσσαλονίκη από το Λος Άντζελες. Και ακόμη παραπέρα... Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των παραπόνων, διαφωνιών, διαμαρτυριών που ακούστηκαν από τους αθλητές στη μοναδική ευκαιρία που τους δόθηκε να δημοσιοποιήσουν τον -όποιον- πόνο τους;

Αυτή ακριβώς η στιγμή που ήξεραν ότι τους παρακολουθούμε. Αυτήν επέλεξε ο Ντούσκος για να ξιφουλκήσει εναντίον του Ποστιλιόνε, αυτήν η Γκούσιν για να μάθουμε ότι ανάμεσα στις προπονήσεις της έπρεπε να δουλεύει σε γηροκομείο για να βγάλει τα προς το ζην, αυτήν ο Γκολομέεβ για να πληροφορηθούμε ότι οι δύο συμμετοχές σε τελικό ΟΑ και η πέμπτη θέση δεν του αρκούν για να ζήσει με την οικογένειά του, άρα ήρθε η στιγμή να ασχοληθεί σοβαρά (και) με αυτήν, αυτήν ο Χρήστου μετά την 4η θέση στα 100μ. γνωρίζοντας ότι οι ΟΑ είναι η στιγμή του και το δικαίωμα που έχεις στην ευκαιρία και αυτές οι ευκαιρίες σπανίως σου ξαναέρχονται -κι ευτυχώς που πείστηκε να πέσει και στα 200μ.-, αυτήν ο Κυνηγάκης που, αν κατάλαβα καλά, τα είχε με τη στήριξη που (δεν) είχε αλλά θα περίμενε να έχει και αυτήν ο προπονητής του Γιαννιώτης, ο οποίος επέλεξε να τον «αδειάσει» λειτουργώντας όχι ως προπονητής του αλλά ως τεχνικός σύμβουλος και θεματοφύλακας της ομοσπονδίας.

Διότι, Σπύρο Γιαννιώτη, είσαι αθλητάρα και ψυχάρα, αλλά μάλλον εσύ πρώτος θα όφειλες να γνωρίζεις ότι τον αθλητή σου ως προπονητής δεν τον αδειάζεις, ακόμη και αν θεωρείς ότι έχει άδικο, ειδικώς τη στιγμή του τερματισμού του στα σ&ατά του Σηκουάνα, για να μη δυσαρεστήσουμε τον πρόεδρο της ΚΟΕ... Ή παπάς - παπάς, ή ζευγάς - ζευγάς... Διάλεξε... Και ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των παραπόνων; Ο νόμος περί προνομίων. Διότι, ας μη γελιόμαστε, αν γνώριζαν ότι με τις διακρίσεις τους αθλητάρες της εξάδας αλλά όχι των μεταλλίων σε ΟΑ όπως η Αναστασιάδου, η Μπούρμπου, ο Γκολομέεβ, η Γκουντούρα, ο Καραλής προτού πάρει το χάλκινο τώρα, η Κατζουράκη θα είχαν τη δυνατότητα μιας μίνιμουμ εξασφάλισης, δεν θα σκέφτονταν να σταματήσουν τον αθλητισμό στα 20 στα 25 ή και στα 30, ενδεχομένως και ο Ντούσκος θα γλίτωνε τη... μουρμούρα.

Πότε ένας αθλητής χρειάζεται την οικονομική στήριξη; Στην πορεία του μέχρι την ολοκλήρωσή του ή όταν θεωρηθεί φτασμένος; Προφανώς στην πρώτη περίπτωση. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη Μαρία Στρατουδάκη, αθλήτρια της άρσης βαρών, για να διαλέξω και ένα άθλημα στο οποίο για πρώτη φορά στην ιστορία των ΟΑ δεν είχαμε ελληνική εκπροσώπηση. Η Μαρία από τα Χανιά είναι 16 χρόνων, θεωρείται ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο στο άθλημα. Πέρυσι στο Ευρωπαϊκό της Μολδαβίας κατέκτησε τρία χρυσά καταρρίπτοντας τρία ρεκόρ Ευρώπης. Μαθήτρια Α’ Λυκείου που τυγχάνει να είναι και καλή. Ποιος είναι ο χορηγός της; Η οικογένειά της... Μαμά ή μπαμπάς, στην καλύτερη και οι δυο μαζί... Τη βλέπουμε και τη θαυμάζουμε και λέμε «τι λαμπρό μέλλον έχει!». Νομίζετε... Διότι αν η Μαρία φτάσει στα 17-18, με ποια εξασφάλιση θα προπονείται 10 και 12 ώρες τη μέρα για να φτάσει την ολοκλήρωσή της; Θα πρέπει να είναι μεταλλιούχος ΟΑ. Σαν τη Μαρία υπάρχουν και άλλα παιδιά...

Το αναφέρω ως case study, που λένε και στο χωριό του πατέρα μου, τη Λευκοπηγή Κοζάνης. Πάμε στον νόμο... Στα 90s, στη μετα-Πατουλίδου και Δήμα εποχή και ενόψει Αθήνας 2004, η αθλητική πολιτική ηγεσία μοίραζε χρήμα αφειδώς, ξεπερνώντας τα όρια της σπατάλης. Τα χρόνια λοιπόν που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και η παραμικρή διάκριση, ακόμη και σε επίπεδο συνοικιακού εσωτερικού πρωταθλήματος, συνιστούσε παροχή και διορισμούς στα Σώματα Ασφαλείας έπρεπε να εξορθολογιστεί... Μέχρις εδώ συμφωνούμε...

Αλλά όταν το 2008 πλησίαζε η κρίση αφενός κι αφετέρου ξέσπασαν τα σκάνδαλα ντόπινγκ κυρίως στην άρση βαρών, η τότε κυβέρνηση βρήκε την αφορμή και αποφάσισε «προνόμια τέλος»! Και επειδή, ως γνωστόν, είμαστε χώρα των άκρων, δηλαδή μέση λύση και εξορθολογισμός είναι έννοιες ασύμβατες με την παράδοξη ελληνική ιδιοσυγκρασία, περάσαμε από το ζενίθ στο ναδίρ. Διορισμός στο Δημόσιο; Μόνο οι μεταλλιούχοι των ΟΑ. Την ίδια στιγμή όμως παρέμεινε η εξάδα ως εύρος για τους διακεκριμένους παραολυμπιονίκες! Τιμή και δόξα στους παραολυμπιονίκες, αλλά την ισότητα την αντιλαμβανόμαστε μόνο από τη μια πλευρά και όχι από την άλλη; Γιατί δεν διευρύνεται η εξάδα και για τους Ολυμπιονίκες και περιορίζεται στους μεταλλιούχους; Γιατί ο Καραλής να είναι άνεργος δηλαδή και να ζητάμε από εκείνον να συναγωνίζεται ή ανταγωνίζεται τον... Ντουμπλάντις; Πώς ελεεινολογούμε τον Γκολομέεβ που «έχασε» το μετάλλιο (λες και το είχε στην τσέπη του και του έπεσε) για δύο ή επτά εκατοστά του δευτερολέπτου όταν μετρώντας τα πλακάκια όφειλε να σκέφτεται ότι πίσω του πρέπει να θρέψει και μια οικογένεια;

Μεθύσαμε λοιπόν από το κρασί και για τιμωρία σπάσαμε το μπουκάλι... Να πάρουμε και άλλη στρέβλωση; Λέει ο (παράλογος) νόμος: Για την εγγραφή διακριθέντος αθλητή στον ειδικό πίνακα για διάκριση σε Παγκόσμιο ή Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα απαιτούνται η συμμετοχή στη διοργάνωση εθνικών ομάδων από οκτώ τουλάχιστον χώρες για τα ομαδικά αθλήματα (ΣτΕ 156/2010) και η συμμετοχή οκτώ τουλάχιστον αθλητών ανά αγώνισμα από οκτώ τουλάχιστον χώρες στο αγώνισμα που σημειώθηκε η διάκριση για τα ατομικά αθλήματα.

Να το κάνουμε δεκαρικάκι; Είμαι εγώ σε ένα άλλο σύμπαν 100άρης και μετέχω σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και στην οκτάδα τρέχουν μαζί μου τρεις Τζαμαϊκανοί, τρεις Αμερικανοί και ένας Ευρωπαίος ή Αφρικανός -διαλέξτε ό,τι θέλετε- και κατά σατανική σύμπτωση έχω κλέψει από αυτό που πίνει ο Αστερίξ και τους νικάω. Θα έχω προνόμια; Όοοχι... Δεν υπάρχουν οκτώ διαφορετικοί αθλητές από οκτώ διαφορετικές χώρες... Και πόσοι, σάματις, είναι οι διακριθέντες σε ΟΑ που μπαίνουν στην εξάδα ή οκτάδα πλην μεταλλιούχων σε κάθε διοργάνωση; Τέσσερις; Πέντε; Οκτώ;
Δηλαδή, σε εύρος πέντε διοργανώσεων, σε είκοσι χρόνια δηλαδή, να μπουν στο Δημόσιο ή στα Σώματα Ασφαλείας είκοσι αθλητές; Τριάντα; Αυτοί θα οξύνουν το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας; Και άντε πάνω στην κρίση να το δεχτώ κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους γιατί ουσιαστικοί δεν υφίστανται. Τώρα δεν επαίρονται οι κυβερνήσεις ότι η κρίση πέρασε και ότι η Ελλάδα είναι υπόδειγμα εξορθολογισμού μέσα στην ΕΕ; Πάλι ο ερασιτεχνικός ή, έστω, ο υψηλός αθλητισμός θα πληρώσει το μάρμαρο;

Ας ξαναδείτε λίγο (δεν είναι τίποτα, μπείτε για κανένα δίωρο στη Διαύγεια για να φρίξετε) τις δημόσιες προμήθειες, τις απευθείας αναθέσεις σε εργολάβους του Δημοσίου, τους μισθούς των αιρετών της κεντρικής πολιτικής σκηνής, των συνεργατών τους ή του Ευρωκοινοβουλίου και των συνεργατών τους και να συγκρίνουμε λίγο το ποιος εκτροχιάζει (αν εκτροχιάζει) τους κρατικούς προϋπολογισμούς ή τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Το επιχείρημα ότι έπειτα από έναν διορισμό ο αθλητής βαριέται ή τα παρατάει γιατί έδεσε τον «γάιδαρό του» είναι έωλο και είναι το μόνο εύκολο να διασφαλιστεί: α) ότι θα είναι εν ενεργεία αθλητής και β) μετά το πέρας του αθλητικού βίου του θα ασχοληθεί ενεργά με την υπηρεσία του. Ένα σωρό δεξιότητες έχουν, δεν μπορεί για παράδειγμα η Κατζουράκη και ο Μίτας να εκπαιδεύσουν στη σκοποβολή ανθρώπους των Σωμάτων Ασφαλείας που αν πας σε πεδίο βολής σήμερα και δεις νεοσυλλέκτους να σημαδεύουν θα σκάβεις πρόχωμα να ταμπουρωθείς; Σύμφωνοι, υπερβολές, αλλά μείνετε στην ουσία. There is a will there’s a way που λένε και στο άλλο το χωριό της συγχωρεμένης της μάνας του, την Πλατανιά των Ευζώνων.

Η φορολόγηση των στοιχηματικών εταιρειών δίνει στο κράτος έναν πολύτιμο πόρο 60 και βάλε εκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Για ποιον λόγο να δίδονται σε ΑΕ; Όποια ΠΑΕ ή ΚΑΕ δεν λειτουργεί με οικονομοτεχνικά κριτήρια ας διαλυθεί. Γιατί αυτοί οι πόροι στερούνται από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και κυρίως τον υψηλό πρωταθλητισμό.

Και επειδή εκεί στην ΕΟΕ πρωτίστως θα όφειλαν να τους απασχολούν αυτού του είδους τα ζητήματα και όχι να σφάζονται ο Στάτλερ και ο Γουόλντορφ (ξέρετε, οι υπερήλικες γκρινιάρηδες του Muppet Show, οι της γενιάς μου τους αγαπήσαμε, να με συμπαθάτε, κύριε Ισίδωρε και κύριε Σπύρο και οι υποστηρίζοντες αυτών) για το ποιος να κερδίσει μια θέση ανάμεσα στους «αθανάτους» της ΔΟΕ, εγώ ένα πράγμα έμαθα με το φτωχό μου το μυαλό έπειτα από 30 και βάλε χρόνια ενασχόλησής μου με τον αθλητισμό: Ότι η μοναδική «αθανασία» που γνωρίζω είναι η υστεροφημία και η μνημόνευση κατορθωμάτων που υπερβαίνουν τον ανθρώπινο νου. Και αυτή κατακτιέται και υπογράφεται -ευτυχώς δηλαδή- μόνο από τους υπεραθλητές μιας χώρας και εκείνους που μοχθούν για αυτήν..

_________________________________________________________________
* Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Δραγώγιας διετέλεσε Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ), εκπροσωπώντας την ΕΣΗΕΜ-Θ. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην POLITIKAL.