Από σήμερα, μετά την ανακήρυξη των υποψηφίων από την Εφορευτική Επιτροπή που θα διεξάγει τις εκλογές στον ΕΔΟΕΑΠ, κυκλοφορεί το φυλλάδιο της νίκης. Της νίκης της ομάδας στην οποία συμμετέχω, με στόχο να συνεχίσουμε το έργο μας στον Οργανισμό.

Tην Πέμπτη 21 Νοεμβρίου, αρχίζει η εκλογική η πενθήμερη εκλογική διαδικασία – που θα διαρκέσει έως και τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου – για την ανάδειξη της νέας Διοίκησης του ΕΔΟΕΑΠ· και το υπό τον Σταύρο Καπάκο Δ.Σ. του Οργανισμού, στο οποίο έχω την τιμή να συμμετέχω ως γενικός γραμματέας, συνεχίζει για να ολοκληρώσει το έργο του: Να εδραιωθεί το κοινό σπίτι των εργαζομένων στην Ενημέρωση, ο ΕΔΟΕΑΠ, ως κοινωνικό κράτος πρότυπο για όλες τις γενιές των ασφαλισμένων.

Άλλωστε η πρώτη θητεία επιβραβεύθηκε στις προηγούμενες εκλογές από τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, με την εκλογή  και των 10 υποψηφίων μας. Το ίδιο είναι βέβαιον ότι θα συμβεί και με την τωρινή δεκάδα μας, που ενισχύεται με την παρουσία της Προέδρου της ΕΣΗΕΑ Μαρίας Αντωνιάδου.

Μέχρι μεθαύριο Παρασκευή 8, Νοεμβρίου 2024 θα λειτουργεί στον εκθεσιακό χώρο του κτιρίου Αρχιτεκτονικής του Δήμου Θεσσαλονίκης (Αγγελάκη 13), η σημαντική έκθεση μυστικών εφημερίδων της Εθνικής Αντίστασης που οργανώθηκε από την Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Μακεδονίας (ΕΔΙΑ) για τον γιορτασμό της 80ης επετείου απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, στις 30 Οκτωβρίου 1944 από τη ναζιστική κατοχή ύστερα από την είσοδο στην πόλη των ανταρτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ, που έσωσαν και τις υποδομές της πόλης από την καταστροφή.

Μια πρωτότυπη και συνάμα νοσταλγική, αλλά και διδακτική έκδοση από φοιτητές της Νομικής του Πανεπιστημίου της Αθήνας την περίοδο 1959 -1963, με τίτλο αυτόν της ανάρτησης. Συγγραφείς επιφανείς νομικοί, μεταξύ των οι συνάδελφοι Τίτος Αθανασιάδης, Νίκος Γερακάρης και Γιάννης Τζαννετάκος.

Με αφορμή την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου αναδημοσιεύω ένα κείμενο του ιστορικού Μενέλαου Χαραλαμπίδη*, που θα ήθελα να περιλαμβάνεται στο αναρτημένο στο   https://www.syntaktisylis.gr/index.php/books/poios-skotose-ti-megali-idea  βιβλίο μου με τίτλο  Ποιος  σκότωσε τη Μεγάλη Ιδέα , φυσικά με αναφορά του συγγραφέα στη βιβλιογραφία. Το άρθρο αφορά τη συμβολή των προσφύγων στην Αντίσταση, χαρακτηρίζοντάς  τους ως «ατμομηχανή» του αντιστασιακού κινήματος.
Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922, γράφει, αποτέλεσαν την «ατμομηχανή» του αντιστασιακού κινήματος σε Αθήνα και Πειραιά. Ζώντας περιθωριοποιημένοι κάτω από άθλιες συνθήκες στις προσφυγικές παραγκουπόλεις, διεκδίκησαν ένα καλύτερο μέλλον μέσα από τη συμμετοχή τους στην Αντίσταση. Η πλειονότητά τους εντάχθηκε στο ΕΑΜ.Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα μεγάλα μπλόκα και μάχες της Κατοχής, πραγματοποιήθηκαν σε προσφυγικούς δήμους. Νίκαια, Καισαριανή, Καλλιθέα, Βύρωνας, Νέα Ιωνία, Νέος Κόσμος, Δραπετσώνα έδωσαν τους περισσότερους νεκρούς αγωνιστές και αγωνίστριες της Αντίστασης.

«Όταν ένα αυτοδιαχειριζόμενο Ταμείο με 26.610 μέλη διαθέτει κλάδους επικούρησης, υγείας και χορήγησης εφάπαξ, κατορθώνει εισπραξιμότητα σε ποσοστά 96%-98%, αύξηση εσόδων για το 2023 στο ύψος των 6,8 εκατ. (88,2 εκατ. με πρόβλεψη 81,4 εκατ. ευρώ) και πλεόνασμα 25,7 εκατ., έναντι στόχου 14,2 εκατ. ευρώ, αναλογιστική μελέτη σε βάθος 50ετίας με δείκτη +2,07% (όταν το ’22 ήταν μόλις +0,63%) και, ταυτοχρόνως, αύξηση 20% των επικουρικών με ταυτόχρονη βελτίωση της ποιότητας των αυξημένων κατά 65% δαπανών υγείας, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε ένα Ταμείο με πολλά θετικά πρόσημα. Για όποιον άκουσε τα βασικά οικονομικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη Γ.Σ. του ΕΔΟΕΑΠ, από τον πρόεδρό του Σταύρο Καπάκο, ο χαρακτηρισμός του Ταμείου ως πρότυπο ούτε υπερβολικός φαντάζει ούτε αποξενωμένος από αυτό που βιώνουν οι ασφαλισμένοι-μέλη του είναι.». Με τις επιγραμματικές  αυτές φράσεις,  αρχίζει το ρεπορτάζ της Γ.Γ. της ΠΟΕΣΥ Χριστίνας Κοψίνη για τη Γενική Συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ, που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 23/10/2024.

Πατήστε εδώ για να δείτε την ομιλία του Προέδρου του ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ στη Γενική Συνέλευση

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε την ομιλία του Προέδρου του ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ στη Γενική Συνέλευση.

Ο πρόλογος της συναδέλφου αντικατοπτρίζει αδρά το τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στον Οργανισμό που έχει ενώσει ασφαλιστικά όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, πανελλαδικά· και στον οποίο έχω την τιμή να είμαι Γ.Γ. του Δ.Σ.

Φωτό: Μαρία Τζαμπούρα

Το Σάββατο 19 Οκτωβρίου έπεσε η αυλαία της έκθεσης με θέμα «Η Μεταπολίτευση των γελοιογράφων», που διοργάνωσε η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων στο Μετρό Συντάγματος. Σε ένα χώρο οικείο  για τη Λέσχη, αφού πριν από την πανδημία είχε διοργανώσει εκεί τέσσερις εκθέσεις, στο διάστημα από το 2016 έως το 2019.
Η έκθεση στηρίχθηκε στη γελοιογραφική παραγωγή των 50 χρόνων και περιλαμβάνει 423 γελοιογραφίες από το πενάκι 67 γελοιογράφων. Και σύμφωνα με το «μια εικόνα χίλιες λέξεις» παρουσιάστηκαν άρθρα 423.000 λέξεων συνολικά, εφ’ όσον μια εύστοχη γελοιογραφία συχνά είναι πιο αποτελεσματική από ένα κύριο άρθρο.

Την Παρασκευή, 11 Οκτωβρίου 2024 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ πραγματοποιήθηκε η κεντρική επετειακή εκδήλωση για τη συμπλήρωση των 30 χρόνων από την ίδρυση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών. Τιμήθηκαν οι Ενώσεις Συντακτών, ο πρώτος πρόεδρος της Ομοσπονδίας Δημήτρης Γκλαβάς (δεξιά) και τα ιδρυτικά μέλη της ΠΟΕΣΥ από την ΕΣΗΕΑ και την ΕΣΠΗΤ. Συγκεκριμένα, τιμητικές διακρίσεις έλαβαν: Νίκος Κιάος, Πάνος Σόμπολος, Νανά Νταουντάκη, Γεώργιος Λεονταρίτης, Νάσος Αθανασίου, Σίλα Αλεξίου, Ριχάρδος Σωμερίτης, Θανάσης Αλατάς και οι οικογένειες των αείμνηστων Νικολάου Καραντηνού, Φανής Πετραλιά, Νικήτα Γαβαλά, Μανώλη Μαθιουδάκη, Δημητρίου Χαλιβελάκη, Νικηφόρου Αντωνόπουλου και Χρήστου Αναγνωστού. Τα αντίστοιχα μέλη των άλλων τριών Ενώσεων είχαν τιμηθεί σε εκδηλώσεις που έγιναν στις έδρες της ΕΣΗΕΜ-Θ, της ΕΣΗΕΘΣτΕ και της ΕΣΗΕΠΗΝ.

“Όταν η Κύπρος εάλω”, το νέο βιβλίο του Τάσου Παπαδόπουλου

Τα καλοκαίρια σε Ελλάδα και Κύπρο έχουν δυο μαύρες κηλίδες, μετά από τα όσα έγιναν το θέρος του 1974 στη Μεγαλόνησο. Αττίλας 1 και Αττίλας 2. Η πρώτη μαύρη επέτειος στις 20 Ιουλίου πέρασε. Μπροστά μας η δεύτερη ,αυτή του Αττίλα 2 που ήταν το μεγάλο και τελειωτικό χτύπημα στην Κύπρο και στον Ελληνισμό… Πέρασαν 50 χρόνια και ο κίνδυνος να «παραγραφούν» τα τουρκικά εγκλήματα είναι μεγάλος… Επίσης μεγάλη είναι η ευθύνη ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων για τη σταδιακή επικράτηση της λήθης. …

Το νέο βιβλίο του Άγγελου Μενδρινού

Μισό  αιώνα μετά τη Μεταπολίτευση, ο συνάδελφος Άγγελος Μενδρινός – δημιουργός, μεταξύ άλλων, του https://pasatempo.wordpress.com  - στο νέο βιβλίο του “ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟΝ, οι μαρτυρίες των πρωταγωνιστών, τα ντοκουμέντα και οι απόρρητες εκθέσεις”  παραθέτει γεγονότα που συνέθεσαν την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα. Ωστόσο,  δεν αρκείται στην αφήγηση της Ιστορίας αλλά την «ακούει», μέσα από τα λόγια την ίδιων των πρωταγωνιστών και τις γραπτές μαρτυρίες τους· και παράλληλα τη «διαβάζει», σε αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα, αλλά και σε πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής.
Και επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα, όπως: Τι ήταν το πραξικόπημα των στρατηγών, που ουσιαστικά καθαίρεσε τον Ιωαννίδη; Προσκλήσεις των πολιτικών με τη βοήθεια της ΚΥΠ. Ποιος είχε την ιδέα να φέρει στα κρυφά  τον βασιλιά; Γιατί δεν έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος; Πώς τον πρόλαβε ο Καραμανλής και ορκίστηκε «μέσα στη μαύρη νύχτα;»

Τον ιατρό-δερματολόγο Μάρκο Μιχελάκη, που αποχώρησε λόγω συνταξιοδότησης, μετά από 26,5 έτη συνεχούς υπηρεσίας στον ΕΔΟΕΑΠ, τίμησε το Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού κατά τη συνεδρίασή του της Τετάρτης 18/9/2024. Στον γιατρό μας απονεμήθηκε πλακέτα και ευχαριστήρια περγαμηνή, με κείμενα στα οποία εξαίρεται  η προσφορά του στους εργαζόμενους της Ενημέρωσης.

Η τιμητική πλακέτα που απονεμήθηκε στον Μάρκο Μιχελάκη - δεξιά

Το ανακάλυψα τυχαία, ψάχνοντας για κάτι άλλο στο διαδίκτυο, μου προκάλεσε το ενδιαφέρον έσπευσα να το προμηθευτώ και… δικαιώθηκα. Πρόκειται για το βιβλίο “Επιχειρείν αλά ελληΝΙΚΑ!”, του Ιωάννη Ν. Πρωτοπαπαδάκη*, που μέσα από πλούσιο αρχειακό φωτογραφικό υλικό αλλά και έρευνα, φέρνει στο φως άγνωστες λεπτομέρειες από τη δραστηριότητα των κορυφαίων ελληνικών επιχειρήσεων του 19ου και 20ού αιώνα. Μια ιστορική αναδρομή που σε πολλούς θα θυμίσει τα παιδικά μας χρόνια, ξυπνώντας αναμνήσεις και εικόνες από το παρελθόν. Ταυτόχρονα, η έκδοση παρουσιάζει  τους επιχειρηματίες που κρύβονται πίσω από αυτές τις μάρκες, φωτίζοντας τις άγνωστες πτυχές της ζωής τους αλλά και της επιχειρηματικής τους πορείας.

Η ανάγκη να επικαιροποιηθεί από το Δήμο Σερρών η ομόφωνη απόφαση την οποία είχε λάβει το πρώτο μετά την απελευθέρωση δημοτικό συμβούλιο Σερρών για την καθιέρωση της 14ης Σεπτεμβρίου 1944 ως εθνική εορτή τοπικής σημασίας για την πόλη των Σερρών, επισημάνθηκε στη διάρκεια εκδήλωσης για την 80η επέτειο απελευθέρωσης από τη βουλγαρική φασιστική κατοχή, που πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα εκδηλώσεων της κεντρικής δημοτικής βιβλιοθήκης της πόλης.
Η εκδήλωση οργανώθηκε από το Δήμο Σερρών, την Εταιρεία Μελέτης και Έρευνας της Ιστορίας των Σερρών (ΕΜΕΙΣ), το Σύλλογο Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Σερρών, τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών και την Εταιρία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Μακεδονίας 1940-1974 (ΕΔΙΑ), με ομιλητή τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Σπύρο Κουζινόπουλο.

«Δυο από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες καλλιτέχνες, συνθέτες και όχι μόνον,  ήταν  οι συμμαθητές μου στη Λεόντειο Λουκιανός Κηλαηδόνης και Βαγγέλης Παπαθανασίου», σημείωνα σε ανάρτηση της 30ής Μαΐου 2024 (https://www.syntaktisylis.gr/index.php/selides/xana-epikairos-o-symmathetes-mou). , προσθέτοντας ότι «θα γράψω εν καιρώ στις ΣΕΛΙΔΕΣ για τους τρεις συμμαθητές μου που διακρίθηκαν στις Τέχνες – ο τρίτος ήταν ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης· και οι τρεις έχουν φύγει».
Επανέρχομαι λοιπόν, συνοδεύοντας το κείμενο με εικόνες από το Souvenir της Λεοντείου, όταν τελειώσαμε το λύκειο το 1961.

«Πιο φτωχός έμεινε ο ελληνικός Τύπος σήμερα Τετάρτη 4/9/2024, καθώς απεβίωσε σε ηλικία 75 ετών ο επίτιμος πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ), Παύλος Γερακάρης», έγραψαν χθες σχεδόν πανομοιότυπα τα αθλητικά – και όχι μόνο – sites, για τον ξαφνικό θάνατο του σπουδαίου δημοσιογράφου και συνδικαλιστή.

Φράση κλισέ για ανάλογες περιπτώσεις το «Πιο φτωχός έμεινε…», μπορεί να πουν κάποιοι και σε άλλη περίπτωση πιθανόν θα συμφωνούσα μαζί τους. Τώρα όμως με εκφράζει πολύ περισσότερο από απόλυτα· με το χαμό του Παύλου πιο φτωχός έμεινε και ο φιλικός αλλά και οικογενειακός μου κύκλος, αφού με τον ίδιο, τη γυναίκα του Εύα, το γιο του Σπύρο, αλλά κυρίως με τον μεγαλύτερο αδελφό του Νίκο, είμαστε συνάδελφοι και αδελφικοί φίλοι πάνω από 65 χρόνια. Άλλωστε οι φίλοι είναι τ’ αδέλφια που διαλέγουμε.

Την Τετάρτη 28 Αυγούστου συμπληρώθηκαν 13 χρόνια από το χαμό του ηγέτη της Αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου. Πέθανε σε ηλικία 86 ετών το 2011και ο θάνατός του προκάλεσε συγκίνηση σ’ όλον τον κόσμο, ανεξάρτητα από κομματικές τοποθετήσεις.
«Ο πολιτικός που έβαζε το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό και που «δίδαξε ευπρέπεια», «εμβληματική φυσιογνωμία», «μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Αριστεράς στην Ελλάδα», ήταν μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που του αποδόθηκαν από φίλους και αντιπάλους• εχθρούς δεν πρέπει να είχε…

Ένας χρόνος από την απώλεια του Δημήτρη Καλαντζή, σημαντικού δημοσιογράφου και προ πάντων αδελφικού φίλου, που έφυγε από τη ζωή στις 6 Αυγούστου 2023, νικημένος από την «επάρατη νόσο», που είχε εκδηλωθεί ακριβώς ένα χρόνο πριν. Το ετήσιο μνημόσυνο του Δημήτρη θα τελεστεί από την οικογένειά του στον τάφο του,  στη Φιλοθέη Φωκίδας, την πατρίδα του.

Σαν φόρο τιμής στη μνήμη του, αναρτώ τον επικήδειο που εκφώνησα κατά την εξόδιο ακολουθία, στον Άγιο Γεώργιο της Κυψέλης, της αγαπημένης του γειτονιάς.

Αρκετοί συνάδελφοι, με αφορμή τη δημοσίευση σελίδων από το βιβλίο του Αμερικανού καθηγητή kenneth E. Olson «Μαθήματα Δημοσιογραφίας», στην ανάρτηση https://www.syntaktisylis.gr/index.php/selides/o-syntaktes-yles-kata-kenneth-e-olson,  με το κεφάλαιο που αφορά στο Συντάκτης Ύλης, μού ζήτησαν να αναδημοσιεύσω κι άλλες σελίδες. Αν είναι δυνατόν και ολόκληρο το βιβλίο.

 Το βιβλίο του  Olson, έκδοση 1953.

Η αναφορά στο βιβλίο του Αμερικανού καθηγητή kenneth E. Olson «Μαθήματα Δημοσιογραφίας» στην ανάρτηση του συναδέλφου Κώστα Κουμπέτσου https://www.syntaktisylis.gr/index.php/apopseis/apo-ten-yle-archize-e-stadiodromia-ton-neon-syntakton,  προκάλεσε τηλεφωνήματα και μηνύματα συναδέλφων, που ρωτούσαν πώς μπορούν να το προμηθευτούν. Η απάντηση είναι: δυστυχώς μόνο σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο. Πρόκειται για έκδοση του 1953, που έχει εξαντληθεί προ πολλού.

  Ο Νίκος Τρυπιάς

Στην ανάρτησή  μου με τίτλο Στο κατώφλι της “Ελευθερίας” έγραφα πως  βρέθηκα στην εφημερίδα το Φθινόπωρο του 1962, με… πολιτικό μέσον. Τότε ήμουν επικεφαλής της τοπικής οργάνωσης της Φιλελεύθερης Νεολαίας, που είχε δημιουργήσει στην περιοχή μου ο δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας Νίκος Τρυπιάς, στέλεχος του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Και είχα υποσχεθεί ότι για τις συνθήκες του θανάτου του, που έχουν και πολιτικό ενδιαφέρον,  θα γράψω σε επόμενη ανάρτηση (Στο κατώφλι της “Ελευθερίας”)
Ήρθε η ώρα να εκπληρώσω την υπόσχεση, με τη συμπλήρωση, την προσεχή Κυριακή 7 Ιουλίου, 59 χρόνων από το θάνατό του, που τον κάλυψα μάλιστα ρεπορταζιακά  για λογαριασμό της “Ελευθερίας”. Παιχνίδια της τύχης…

Ήταν το καυτό πολιτικά καλοκαίρι του 1965, που η σκευωρία της «Υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ» και οι «Επιστολές του Άνακτα», του νεαρού Κωνσταντίνου, προς το «Γέρο της Δημοκρατίας» Γεώργιο Παπανδρέου είχαν προκαλέσει εμφύλιο στο κυβερνών κόμμα, την Ένωση Κέντρου, απειλώντας το με διάσπαση. Που δεν αποφεύχθηκε και στις 15 Ιουλίου 1965 φτάσαμε στην «Αποστασία».

Για δεύτερη φορά στα 72 χρόνια της ζωής της η καθημερινή "Αυγή", η ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς, διακόπτει την έκδοσή της· ελπίζω και πάλι προσωρινά. Την πρώτη φορά την έκλεισε η Χούντα, για 7 χρόνια. Τώρα αυτοί που την έκλεισαν -  άγνωστο για πόσο, μέχρι  να την «εξυγιάνουν» - διατηρούν την κυριακάτικη έκδοση και το site.

Εξαφανίζεται από την καθημερινότητα  ένα φύλλο που σημάδεψε βαθιά την Μεταπολίτευση. Μια εφημερίδα που αποτέλεσε πλατφόρμα έκφρασης και διάδοσης ενός πολύ σημαντικού μέρους του δημόσιου διαλόγου και των ιδεών που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη ελληνική Αριστερά. Η οποία, με τη σειρά της, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού γίγνεσθαι. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να εκτιμάς την ιστορική, αλλά και πραγματική αξία ενός τέτοιου Μέσου.

Στο κανάλι του Συντάκτη Ύλης στο YouTube, (https://youtu.be/YK79utY-A3w) έχει ανέβει το video του τελικού του πρωταθλήματος Τύπου, που έγινε στο γήπεδο της Καλλιθέας μεταξύ των ομάδων της εφημερίδας Κέρδος και της ΕΡΤ.

Την αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα, μου την έδωσε η πιο κάτω φωτογραφία, από το αρχείο του φίλου συναδέλφου Νίκου Γερακάρη. Απεικονίζει μέλη του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ) στην εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου το 1969, ενόψει επικείμενων εκλογών για την ανάδειξη νέας Διοίκησης.

Από αριστερά: Νίκος Γερακάρης, Κλεομένης Γεωργαλάς, Νίκος Μπαβέλας, Χάρης Παπαγεωργίου, Χριστόφορος Κονταξής, Μάκης Παπαζήσης, Αλέκος Σιδηρόπουλος – σε πρώτο πλάνο, Γιώργος Λιβέρης- πίσω του στην τελευταία σειρά μετά τον μη διακρινόμενο, Μανώλης Γαρυφαλλακης, Τόλης Γαρουφαλής, Γιάννης Βανδώρος και -ο μόλις διακρινόμενος Βύρων Λεβαντής.

Με την ευκαιρία του τελικού του Πρωταθλήματος Τύπου που έγινε το Σάββατο 8/6/2024 στο Αθλητικό Κέντρο Βάρης – και πρωταθλήτρια ανεδείχθη η ομάδα της Kingbet, νικώντας αυτήν του Sportime με 2-0 –  ο Πανελλήνιος Σύλλογος Αθλουμένων Εργαζομένων στα ΜΜΕ, μού ζήτησε να γράψω για το site του (https://www.protathlimatypou.gr/) τις εμπειρίες από το συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Εμπειρίες που αφορούν σε πρωταθλήματα που διεξήχθησαν πολλά χρόνια πριν από την ίδρυση του ΠΣΑΕ ΜΜΕ, το 2002.

Δυο από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες καλλιτέχνες, συνθέτες και όχι μόνον,  ήταν – γράφω ήταν, γιατί δυστυχώς και οι δυο έχουν «φύγει» - οι συμμαθητές μου στη Λεόντειο Λουκιανός Κηλαηδονης και Βαγγέλης Παπαθανασίου.
Είχα προγραμματίσει να γράψω εν καιρώ στις ΣΕΛΙΔΕΣ για τους τρεις συμμαθητές μου που διακρίθηκαν στις Τεχνες – ο τρίτος ήταν ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης –, άλλα η επικαιρότητα και συγκεκριμένα η νίκη του Ολυμπιακού επι της Φιορεντίνα με αποτέλεσμα  την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλου, φέρνει στο προσκήνιο το Λουκιανό.
Δείτε λοιπόν και ακούστε το Λουκιανό Κηλαηδόνη, να τραγουδά live τον ύμνο του Ολυμπιακού, σε video που είχα αρχειοθετήσει από:

Στον τίτλο της προηγούμενης ανάρτησης – για την υπόθεση Καμουτσή – έβγαλα, όπως σωστά μού επισημάνθηκε, την πικρία μου γιατί δεν μπόρεσα να υπογράψω το σημαντικότερο ίσως ρεπορτάζ μου. ‘Άλλωστε από τη στιγμή που μπήκα στο μισθολόγιο της “Ελευθερίας”, μου είχε γίνει… έμμονη ιδέα να δω την υπογραφή μου στην εφημερίδα. Δεν μου αρκούσαν πια οι υπογραφές στα αθλητικά έντυπα και στην τοπική  “Φιλαδέλφεια”.
Ώσπου την Τρίτη 13 Αυγούστου 1963 πέτυχα το σημαντικό, για ‘μένα, στόχο. Να υπογράψω  ρεπορτάζ στην  “Ελευθερία”.

22 Μαΐου 2024. Μια επέτειος κι ένας θάνατος. 61^η επέτειος της δολοφονικής επίθεσης στο Γρηγόρη Λαμπράκη και ο θάνατος του γιου του Γιώργου. Ήταν 4 ετών όταν έχασε τον πατέρα του.

Με αφορμή την επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων, στο www.naftemporiki.gr

αναδημοσιεύτηκε το σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου μου Ποιος σκότωσε τη Μεγάλη Ιδέα (https://syntaktisylis.gr/index.php/books/poios-skotose-ti-megali-idea)

Η πρώτη και η τελευταία σελίδα του τελευταίου φύλλου της εφημερίδας, που εκδόθηκε με διευθυντή τον γράφοντα, το 2004.

Στο τρισέλιδο κείμενό μου για τα 100 χρόνια της "Ναυτεμπορικής"  δεν χώρεσαν αναφορές σε συναδέλφους με τους οποίους έζησα στα χρόνια της παραμονής μου στην εφημερίδα· με εξαίρεση κάποια διευθυντικά στελέχη,  τα οποία περιλαμβάνονταν στο λήμμα της Εγκυκλοπαίδειας του Τύπου που αναδημοσίευσα. 

Ρέκβιεμ για το δημοσιογράφο Κώστα Παττακό

Πολλοί θα γράψουν για τον αείμνηστο επι σειρά ετών δήμαρχο Χαλανδρίου Κώστα Παττακό, που έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 26/4/2024.
Προσωπικά, νιώθω χρέος να γράψω για το δημοσιογράφο Κώστα Παττακό.
Τον γνώρισα στην εφημερίδα “Έθνος” στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Και αποχωρήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα το καλοκαίρι του 1987, εγώ για να αναλάβω την έκδοση άλλης εφημερίδας, ενώ ο Κώστας παραιτήθηκε για λόγους αρχής.     

Η αρχαιότερη αλλά και πιο σύγχρονη οικονομική  εφημερίδα καλύπτει όλο το φάσμα της Ενημέρωσης

Θέλοντας να συμμετάσχω στον εορτασμό των 100 χρόνων της Ναυτεμπορικής, ως διευθυντής της από το 1992 μέχρι το 2004 – θητεία για την οποία είμαι υπερήφανος και καμαρώνω την εφημερίδα για τη σημερινή της εικόνα –, αναδημοσιεύω κατ’ αρχάς το λήμμα που έγραψα για την Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, https://helios-eie.ekt.gr/EIE/handle/10442/16636.  Βέβαια από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια, και πολλά έχουν αλλάξει και μάλιστα ριζικά· προς το καλύτερο.

Η προηγούμενη ανάρτηση κατέληγε με τους δυο πυλώνες της “Ελευθερίας”, τον εκδότη - διευθυντή Πάνο Κόκκα και τον αρχισυντάκτη Γιώργη Ανδρουλιδάκη. Και σε άλλη, έγινε αναφορά σε κάποιους συναδέλφους με τους οποίους βρέθηκα κοντά στα πρώτα μου βήματα. Θα ήταν παράλειψη ωστόσο να μη μιλήσω για το σύνολο των ανθρώπων της εφημερίδας που γνώρισα και συνυπήρξα μαζί τους από το 1962 έως το 1967 που εργάστηκα εκεί.

Πριν προχωρήσω σε περιστατικά και σταθμούς της επαγγελματικής μου ζωής, χρέος μου είναι να αναφερθώ στο «σημαντικότερο σταθμό της σταδιοδρομίας μου», όπως έγραψα στην προηγούμενη “Σελίδα”, την ιστορική εφημερίδα “Ελευθερία”, με εκδότη-διευθυντή τον Πάνο Κόκκα. Πρωινή εφημερίδα με καθοριστικό ρόλο κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο, στηρίζοντας πάντοτε τα κόμματα του Κέντρου· από το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου και την ΕΠΕΚ του Νικολάου Πλαστήρα μέχρι τα μικρότερα κόμματα του χώρου, που το 1961 συγκρότησαν την Ένωση Κέντρου.  

Στις προηγούμενες αναρτήσεις αναφέρθηκα στο ξεκίνημά μου από τον τοπικό και τον αθλητικό Τύπο· και ήρθε η στιγμή να μιλήσω για τον επόμενο σταθμό της σταδιοδρομίας μου, τον σημαντικότερο, που ήταν η ιστορική “Ελευθερία”. Εφημερίδα που εκδόθηκε από τον Πάνο Β. Κόκκα ως αντιστασιακή την περίοδο της Κατοχής, συνέχισε ως καθημερινή πρωινή με την απελευθέρωση, στηρίζοντας πολιτικά το χώρο του Κέντρου και το τελευταίο της φύλλο εκδόθηκε αλλά δεν κυκλοφόρησε, στις 21 Απριλίου 1967. Άρχιζε η επταετία της χούντας.
Στην “Ελευθερία” βρέθηκα το Φθινόπωρο του 1962, με… πολιτικό μέσον. Τότε ήμουν επικεφαλής της τοπικής οργάνωσης της Φιλελεύθερης Νεολαίας, που είχε δημιουργήσει στην περιοχή μου ο δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας Νίκος Τρυπιάς, στέλεχος του Κόμματος των Φιλελευθέρων. 

Όλα άρχισαν όταν το 1958 εκδόθηκε στη γειτονιά μου, τη Ν. Φιλαδέλφεια, η 15νθήμερη τοπική εφημερίδα «Φιλαδέλφεια», με εκδότη – διευθυντή τον συντοπίτη μου 22χρονο δημοσιογράφο Κώστα Μπαζαίο που εργαζόταν στην «Αθηναϊκή», φοιτώντας παράλληλα στην Πάντειο. Τότε, επηρεασμένος από το έργο του Ιουλίου Βερν «Από τη Γη στη Σελήνη» - που είχε γραφτεί 93 χρόνια πριν, το 1865 – είχα γράψει ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, που με …. περισσή αφέλεια το πήγα στο Μπαζαίο για να το δημοσιεύσει σε συνέχειες.
Φυσικά αρνήθηκε, λέγοντας ότι «μια 15νθήμερη τοπική εφημερίδα δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους δημοσιεύσεις». Ωστόσο «επειδή είχα έφεση και ευχέρεια στο γράψιμο», μου πρότεινε να συνεργαστώ με την εφημερίδα. Κυρίως να πηγαίνω λίγο πριν από κάθε έκδοση στα ληξιαρχεία των Δήμων Ν. Φιλαδέλφειας και Ν. Χαλκηδόνας για να «παίρνω» γάμους, γέννες, βαφτίσια, θανάτους για να «καθιερώσουμε» στήλη Αλλαγές στη ζωή μας». Η … πρώτη μου στήλη. Ταυτόχρονα θα πήγαινα και στο Αστυνομικό Τμήμα για τυχόν ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου. Εννοείται πως δέχτηκα με ενθουσιασμό , παρά το πρόβλημα που θα είχα με το σχολείο, αλλά και με τους προσκόπους, αφού ήμουν στέλεχος της τοπικής ομάδας. Προφανώς ξυπνούσε το DNA που προανέφερα.