Σελίδες
Στις ΣΕΛΙΔΕΣ θα καταχωρίζονται σελίδες – όπως τιτλοφορείται η ενότητα – από τα 65 χρόνια της δημοσιογραφικής μου πορείας, που ξεκίνησα την άνοιξη του 1958 στα 15 μου χρόνια· μαθητής ακόμη του Λεοντείου Λυκείου. Με κείμενα που έγραψα και γεγονότα που έζησα όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία θα περιλαμβάνονταν στα απομνημονεύματά μου, αν … τα έγραφα. Μιας πορείας που ίσως οφείλεται και στο DNA του παππού μου – από την πλευρά της μητέρας μου – δημοσιογράφου και επιμελητή εκδόσεων Γιώργου Τζώρτζη, που ωστόσο δεν τον είχα γνωρίσει αφού πέθανε το 1942, ένα χρόνο πριν από τη γέννησή μου.
Η «δική μου» Ναυτεμπορική
Η πρώτη και η τελευταία σελίδα του τελευταίου φύλλου της εφημερίδας, που εκδόθηκε με διευθυντή τον γράφοντα, το 2004.
Στο τρισέλιδο κείμενό μου για τα 100 χρόνια της "Ναυτεμπορικής" δεν χώρεσαν αναφορές σε συναδέλφους με τους οποίους έζησα στα χρόνια της παραμονής μου στην εφημερίδα· με εξαίρεση κάποια διευθυντικά στελέχη, τα οποία περιλαμβάνονταν στο λήμμα της Εγκυκλοπαίδειας του Τύπου που αναδημοσίευσα.
«Σε ένδειξη διαμαρτυρίας και αποτροπιασμού»
 |
|
Ρέκβιεμ για το δημοσιογράφο Κώστα Παττακό |
Πολλοί θα γράψουν για τον αείμνηστο επι σειρά ετών δήμαρχο Χαλανδρίου Κώστα Παττακό, που έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 26/4/2024.
Προσωπικά, νιώθω χρέος να γράψω για το δημοσιογράφο Κώστα Παττακό.
Τον γνώρισα στην εφημερίδα “Έθνος” στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Και αποχωρήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα το καλοκαίρι του 1987, εγώ για να αναλάβω την έκδοση άλλης εφημερίδας, ενώ ο Κώστας παραιτήθηκε για λόγους αρχής.
Από το καρμπόν και τον πολύγραφο στο ταχυπιεστήριο τo διαδίκτυο και την TV
Η αρχαιότερη αλλά και πιο σύγχρονη οικονομική εφημερίδα καλύπτει όλο το φάσμα της Ενημέρωσης
Θέλοντας να συμμετάσχω στον εορτασμό των 100 χρόνων της Ναυτεμπορικής, ως διευθυντής της από το 1992 μέχρι το 2004 – θητεία για την οποία είμαι υπερήφανος και καμαρώνω την εφημερίδα για τη σημερινή της εικόνα –, αναδημοσιεύω κατ’ αρχάς το λήμμα που έγραψα για την Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, https://helios-eie.ekt.gr/EIE/handle/10442/16636. Βέβαια από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια, και πολλά έχουν αλλάξει και μάλιστα ριζικά· προς το καλύτερο.
Οι άνθρωποι της “Ελευθερίας”
Η προηγούμενη ανάρτηση κατέληγε με τους δυο πυλώνες της “Ελευθερίας”, τον εκδότη - διευθυντή Πάνο Κόκκα και τον αρχισυντάκτη Γιώργη Ανδρουλιδάκη. Και σε άλλη, έγινε αναφορά σε κάποιους συναδέλφους με τους οποίους βρέθηκα κοντά στα πρώτα μου βήματα. Θα ήταν παράλειψη ωστόσο να μη μιλήσω για το σύνολο των ανθρώπων της εφημερίδας που γνώρισα και συνυπήρξα μαζί τους από το 1962 έως το 1967 που εργάστηκα εκεί.
Αρχίζω με την ιεραρχία, όπως τη γνώρισα στο ξεκίνημά μου. Αμέσως μετά το Γ. Ανδρουλιδάκη, και χρονογράφος, ο Σπύρος Γιαννάτος, που αποχώρησε από την εφημερίδα μετά την «Αποστασία» και ανέλαβε τη διεύθυνση της νεοεκδοθείσας ανδρεοπαπανδρεϊκής εφημερίδας “Ανένδοτος”. Ο Γιαννάτος ήταν ο πρώτος μεταδικτατορικός πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ.
Τρίτος, ο επί της ύλης Παναγιώτης Πατρίκιος, υπεύθυνος για την, ειδησεογραφική, τελευταία σελίδα. Τότε, στις μεγάλου σχήματος εφημερίδες, η τελευταία ήταν η σημαντικότερη, μετά την πρώτη, σελίδα.
Η “Ελευθερία” σε 1500 λέξεις
Πριν προχωρήσω σε περιστατικά και σταθμούς της επαγγελματικής μου ζωής, χρέος μου είναι να αναφερθώ στο «σημαντικότερο σταθμό της σταδιοδρομίας μου», όπως έγραψα στην προηγούμενη “Σελίδα”, την ιστορική εφημερίδα “Ελευθερία”, με εκδότη-διευθυντή τον Πάνο Κόκκα. Πρωινή εφημερίδα με καθοριστικό ρόλο κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο, στηρίζοντας πάντοτε τα κόμματα του Κέντρου· από το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου και την ΕΠΕΚ του Νικολάου Πλαστήρα μέχρι τα μικρότερα κόμματα του χώρου, που το 1961 συγκρότησαν την Ένωση Κέντρου.
Στο κατώφλι της “Ελευθερίας”
Στις προηγούμενες αναρτήσεις αναφέρθηκα στο ξεκίνημά μου από τον τοπικό και τον αθλητικό Τύπο· και ήρθε η στιγμή να μιλήσω για τον επόμενο σταθμό της σταδιοδρομίας μου, τον σημαντικότερο, που ήταν η ιστορική “Ελευθερία”. Εφημερίδα που εκδόθηκε από τον Πάνο Β. Κόκκα ως αντιστασιακή την περίοδο της Κατοχής, συνέχισε ως καθημερινή πρωινή με την απελευθέρωση, στηρίζοντας πολιτικά το χώρο του Κέντρου και το τελευταίο της φύλλο εκδόθηκε αλλά δεν κυκλοφόρησε, στις 21 Απριλίου 1967. Άρχιζε η επταετία της χούντας.
Στην “Ελευθερία” βρέθηκα το Φθινόπωρο του 1962, με… πολιτικό μέσον. Τότε ήμουν επικεφαλής της τοπικής οργάνωσης της Φιλελεύθερης Νεολαίας, που είχε δημιουργήσει στην περιοχή μου ο δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας Νίκος Τρυπιάς, στέλεχος του Κόμματος των Φιλελευθέρων.
Φόρος τιμής στον Κώστα Νεστορίδη
Από τη Φιλαδέλφεια στο αθλητικό ρεπορτάζ
Όλα άρχισαν όταν το 1958 εκδόθηκε στη γειτονιά μου, τη Ν. Φιλαδέλφεια, η 15νθήμερη τοπική εφημερίδα «Φιλαδέλφεια», με εκδότη – διευθυντή τον συντοπίτη μου 22χρονο δημοσιογράφο Κώστα Μπαζαίο που εργαζόταν στην «Αθηναϊκή», φοιτώντας παράλληλα στην Πάντειο. Τότε, επηρεασμένος από το έργο του Ιουλίου Βερν «Από τη Γη στη Σελήνη» - που είχε γραφτεί 93 χρόνια πριν, το 1865 – είχα γράψει ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, που με …. περισσή αφέλεια το πήγα στο Μπαζαίο για να το δημοσιεύσει σε συνέχειες.
Φυσικά αρνήθηκε, λέγοντας ότι «μια 15νθήμερη τοπική εφημερίδα δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους δημοσιεύσεις». Ωστόσο «επειδή είχα έφεση και ευχέρεια στο γράψιμο», μου πρότεινε να συνεργαστώ με την εφημερίδα. Κυρίως να πηγαίνω λίγο πριν από κάθε έκδοση στα ληξιαρχεία των Δήμων Ν. Φιλαδέλφειας και Ν. Χαλκηδόνας για να «παίρνω» γάμους, γέννες, βαφτίσια, θανάτους για να «καθιερώσουμε» στήλη Αλλαγές στη ζωή μας». Η … πρώτη μου στήλη. Ταυτόχρονα θα πήγαινα και στο Αστυνομικό Τμήμα για τυχόν ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου. Εννοείται πως δέχτηκα με ενθουσιασμό , παρά το πρόβλημα που θα είχα με το σχολείο, αλλά και με τους προσκόπους, αφού ήμουν στέλεχος της τοπικής ομάδας. Προφανώς ξυπνούσε το DNA που προανέφερα.