Του Γιώργου Δουατζή

Πλήθος τα δημοσιεύματα για την κακοποίηση, τον εκβαρβαρισμό της γλώσσας μας, αλλά οι βιαστές της ουδόλως πτοούνται. Ακάθεκτοι συνεχίζουν την κακοποίησή της, κυβερνώντες, αυτοδιοικούντες, δημοσιογράφοι, τηλεπαρουσιαστές, ραδιοφωνικοί παραγωγοί, καταστηματάρχες και πολλοί άλλοι.
Ας ανατρέξουμε στα περίφημα ξενόγλωσσα «pass» της κυβέρνησης, στις ονομασίες εκδηλώσεων Δήμων (Bazar, Christmas fest κ.ά.), στους τίτλους τηλεοπτικών-ραδιοφωνικών εκπομπών, εφημερίδων, κυρίως περιοδικών, στις επιγραφές καταστημάτων (να θυμίσω ότι νόμος απαγορεύει τις ξενόγλωσσες επιγραφές) και σε τόσα άλλα.
Η γλώσσα υφίσταται κακοποίηση κυρίως από δημοσιογράφους. Το φαινόμενο της κακοποίησης της γλώσσας ήταν μικρότερο όταν ο κόσμος διάβαζε πρωτίστως εφημερίδες, διότι τότε οι δημοσιογράφοι ήταν λιγότεροι και τα κριτήρια επιλογής τους αυστηρά.

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Το μυστικό τυπογραφείο στο χωριό Μυρίνη Σερρών όπως το ξεθάψαμε σκουριασμένο σκάβοντας το 1986

Ο άθλος που επιτέλεσε ο παράνομος Τύπος της Εθνικής Αντίστασης στα 3,5 μαύρα χρόνια της  κατοχής της πατρίδας μας, υπήρξε φαινόμενο από τα σπάνια στην ελληνική ιστορία. Αξίζει ιδιαίτερη αναφορά στις 20 και πλέον αντιστασιακές εφημερίδες που εκδίδονταν στο νομό Σερρών στα χρόνια της Βουλγαρικής και Γερμανικής ναζιστικής κατοχής 1941-1944.

Της Νανάς Νταουντάκη

Ο δημοσιογράφος Φαράντος Χοϊδάς δεν είναι πιά μαζί μας. Έφυγε στην αγκαλιά της αγαπημένης του Στέλλας με την οποία είχε μοιραστεί πάνω από μισό αιώνα κοινής ζωής. Εξαίρετος δημοσιογράφος, υπέροχος σύζυγος, πατέρας, παππούς και σπουδαίος φίλος και σύντροφος σε πολλές σημαντικές και δύσκολες στιγμές.

Η Νανά Νταουντάκη παραθέτει μόνο μια σύντομη καταγραφή της πορείας του, με λόγια της Στέλλας του, που τα έγραψε γεμάτη οδύνη για τον χαμό του:
« Ένα από τα εξέχοντα μέλη της δημοσιογραφικής οικογένειας, ο Φαράνδος Χοϊδάς, έχασε τη μάχη για τη ζωή. Ήταν η τελευταία αλλά άνιση μάχη που έδινε.

του Τάσου Παπαδόπουλου

Την ώρα που ο κόσμος αγωνιά για τα αποτελέσματα των εκλογών στις ΗΠΑ, στη χώρα μας η μικροπολιτική και ο λαϊκισμός έχουν μια εξέχουσα θέση, στο πάνθεον των ανθρώπων, που επιμένουν ότι θα μας σώσουν, με κάθε λογής κομπογιαννίτικες μεθόδους. 

Ο λόγος για την απόρριψη από την Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, της τοποθέτησης στη θέση του επικεφαλής του Συνηγόρου του Πολίτη, του καθηγητή Δ. Σωτηρόπουλου, με την φτηνή δικαιολογία, ότι πρέπει ο σημερινός, του οποίου η θητεία έχει λήξει εδώ και δυόμισι χρόνια, να ολοκληρώσει σοβαρές υποθέσεις.

Tου Κώστα Πάντζιου

Το να γράφει κάποιος για τα συμβαίνοντα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ίσως αποτελεί «ηρωϊσμό», δοθέντος ότι οι ανατροπές είναι ιλιγγιώδεις και συχνότατες. Όμως, το θέμα έχει ενδιαφέρον πολιτικό, όπως έχουν ενδιαφέρον και οι απόψεις που διατυπώνονται γενικά, όπως αυτή π.χ. του πρώην Υπουργού της Ν.Δ. κ. Γ. Βουλγαράκη, σε τηλεοπτική εκπομπή, σύμφωνα με την οποία, το πρόβλημα στο εν λόγω κόμμα προέκυψε όταν στην ηγεσία του βρέθηκε ένας άνθρωπος (ο κ. Στ. Κασσελάκης), που δεν ήταν πολιτικός, άρα του έλειπε η απαραίτητη πολιτικότητα. Να προσθέσουμε αυτό που πολλές φορές έχουμε και εμείς υποστηρίξει από αυτές εδώ τις στήλες, ότι το πρόβλημα, επιπλέον, για τον κ. Στ. Κασσελάκη ήταν –και είναι– πως ως άτομο εντελώς απολιτικό, έχει υιοθετήσει μία άποψη για την πολιτική θεωρία και πράξη, που έχει να κάνει με μία life style λειτουργία, με πρωτοφανή εμμονή σ’ αυτήν τη θέση, η οποία δεν ταλαιπώρησε μόνο τον κεντροαριστερό πολιτικό χώρο, αλλά και αυτόν τον ίδιο.

*του Κώστα Πάντζιου

Είχε-δεν είχε ο εκπληκτικά αυτοκαταστροφικός πολιτικά κ. Στ. Κασσελάκης, κατόρθωσε και αυτή την εβδομάδα, να «καπελώσει» την επικαιρότητα, η οποία φυσικό ήταν να ανήκει στον δεύτερο γύρο της εκλογής για νέα ηγεσία στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Και δεν είναι μόνον αυτό. Είναι και κάτι πιο ευρύτερο πολιτικά, θεσμικά και κοινωνιολογικά. Και αυτό είναι η σκληρή αντιπαράθεση, γενικά, της εκδοχής της πολιτικής τύπου Life Style και της πραγματικής ως έννοια και ανθρώπινη δραστηριότητα. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο, που θέλει επιστημονική διερεύνηση.

Του Γιώργου Δουατζή*

Μια λακωνική ανακοίνωση της Ένωσης Συντακτών φέρνει κάθε φορά το νέο του θανάτου ενός δημοσιογράφου. Ξαφνιάζεσαι αρχικά, μετά σκέφτεσαι τον χρόνο που περνάει με τους δικούς του ρυθμούς, αναλογίζεσαι την ηλικία αυτού που έφυγε, συνειδητοποιείς τη δική σου ηλικία και τέλος, ξέρεις ότι μια ανακοίνωση των συναδέλφων σου θα αναγγείλει στο άγνωστο κάποτε και το δικό σου τέλος.

Του π. Ηλία Μάκου*

Συμπληρώθηκαν 102 χρόνια από την πένθιμη και λυπηρή Μικρασιατική Καταστροφή, που θεωρήθηκε ως η μεγαλύτερη συμφορά μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, ίσως και χειρότερη από αυτήν. Ένας ζωντανός Ελληνισμός, ο οποίος επί τρεις χιλιάδες χρόνια μεγαλουργούσε, μέσα σε λίγες μέρες ξεριζώθηκε.

*του Κώστα Πάντζιου

Το πολιτισμένο και ενδιαφέρον πολιτικά debate μεταξύ των έξι υποψηφίων Προέδρων για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο την απάντηση στο μέγα ερώτημα, για το τι ακριβώς κόμμα είναι αυτό, στα 50 χρόνια από την ίδρυσή του και για το πώς ακριβώς είναι δυνατόν να ξαναμπεί σε τροχιά δημοσκοπικής ανόδου, η οποία να καθιστά εφικτή την προσέγγισή του στην εξουσία. Ούτε καν στάθηκε δυνατό να διερευνηθεί πόσες τάσεις –και ποιες– υπάρχουν σε αυτό το κόμμα και πώς κάτω από ταλαντούχο Συντονιστή θα μπορούσε να αποκτήσει κυβερνησιμότητα. Πρόκειται για ένα δύσκολο πολιτικό γρίφο. Και όμως, υπάρχει απόλυτη ανάγκη για ξεκαθάρισμα των προαναφερθέντων ερωτημάτων, καθώς το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ καλείται να συμμετάσχει στην εναλλακτική πρόταση εξουσίας, αφού το κυβερνόν κόμμα βαδίζει ήδη, ολοταχώς, προς ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών, μετά την ραγδαία δημοσκοπική κατάρρευση της Ν.Δ.

του Σταύρου Μαλαγκονιάρη

 «Η ιστορία διδάσκει αλλά δεν έχει κανέναν μαθητή» έχει πει ο Γκράμσι και ίσως θα μπορούσε να αναφέρει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ελλάδα….

Πραγματικά, η ελληνική κοινωνία είναι ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμά- προς αποφυγή- ενός λαού, που διαιωνίζει μια σειρά από παθογένειες παρότι βιώνει τις συνέπειες τους.

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Πέρασαν 38 χρόνια από το ιστορικό 10ο συνέδριο της Διεθνούς Οργάνωσης Δημοσιογράφων (ΔΟΔ), που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 1986 στη Σόφια της Βουλγαρίας. Και όπου οι 300 αντιπρόσωποι από 121 χώρες, ενέκριναν ομόφωνα το ψήφισμα που είχαν υποβάλλει ο τότε πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης, Χρήστος Λαμπρινός και ο γράφων, Ταμίας τότε της ΕΣΗΕΜΘ, κατά της παρουσίας των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στη βόρεια Κύπρο.

του Βασίλη Σκουντή

Σαν σήμερα στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997, την ώρα που ο Χουάν Αντόνο Σάμαρανκ ανακοίνωνε ότι η Αθήνα θα ήταν η ανάδοχος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ο Παύλος Γερακάρης λιποθύμησε από τη συγκίνηση και την ένταση της στιγμής και πνίγηκε στις αγκαλιές εκείνων που βρισκόμασταν δίπλα του…
Και χθες, μετά από ακριβώς 27 χρόνια παρά μια ημέρα, πάλι πνίγηκε: μόνο πού τώρα πνίγηκε στην πραγματικότητα, χωρίς καμιά αγκαλιά να προλάβει να τον κρατήσει στη ζωή.

*του Κώστα Πάντζιου

Ο Ουίλιαμ Μπλέικ έλεγε το εξής εύστοχο: «Η υπερβολή οδηγεί στη φρόνηση». Με όλο το σεβασμό στη μνήμη του μεγάλου ποιητή, θα προσθέσω το ότι, πέραν της υπερβολής, υπάρχει και κάτι που ορίζεται με τη λέξη «ανατροπή». Όλα αυτά τα αναφέρουμε, για να τονίσουμε πως η πολιτική ζωή της χώρας μας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, οδηγεί μοιραία σε ανατροπές.

της Ιουλίας - Φανουρίας Χιωτάκη

Με τη φετινή σχολική έναρξη καθιερώνεται το σχολικό ωράριο 7 π.μ. – 5:30 μ.μ., για τα δημοτικά σχολεία της χώρας μας, με προαιρετικές την πρωινή ζώνη 7 – 8 και τη μεσημεριανή ζώνη 1:15 μ.μ. – 5:30 μ.μ. Σκοπός να εξυπηρετούνται οι εργαζόμενοι γονείς και να απασχολούνται δημιουργικά τα παιδιά. Ή μήπως όχι;

του Δημήτρη Δραγώγια

Και τώρα που έσβησε η φλόγα (των ΟΑ) και θα ξαναθυμηθούμε -πλην Λακεδαιμονίων- αυτά τα παιδιά σε τέσσερα χρόνια λίγο πριν από το ΛΑ το 2028, ας το ξαναπάρουμε αλλιώς. Γιατί δεν λέω, διασκεδαστικό είναι να απολαμβάνεις 900 ώρες θεάματος με πίτσα και μπίρα αναπαυόμενος στον καναπέ, κάτι σαν τη Eurovision ένα πράμα ή κάποια κορεατική σαπουνόπερα στο Netflix (μερικές είναι όντως ωραίες, για να μην είμαι άδικος), αλλά μερικές φορές η καβλάντα η δικιά μας, με τα κιλά του ιδρώτα που έχουν χαλάσει αυτά τα παιδιά για να κριθούν από μια γ@μημένη στιγμή, απέχει όσο η Θεσσαλονίκη από το Λος Άντζελες. Και ακόμη παραπέρα... Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των παραπόνων, διαφωνιών, διαμαρτυριών που ακούστηκαν από τους αθλητές στη μοναδική ευκαιρία που τους δόθηκε να δημοσιοποιήσουν τον -όποιον- πόνο τους;

του Γιώργου Μέρμηγκα *

Με αφορμή κάποιες σκέψεις (χλωμές ελπίζω) που γίνονται στο Συριζα για να δοθεί η ΑΥΓΗ σε χέρια ιδιώτη, να θυμίσω τη μικρή πικρή ιστορία της πρωτοποριακής απογευματινής εφημερίδας Η ΠΡΩΤΗ που γεννήθηκε το 1986 στο όνομα της τότε, πολιτικής σύμπραξης ΚΚΕ και ΚΚΕ εσ. στον Συνασπισμό (Φλωράκης- Κύρκος) και πέθανε το Σεπτέμβρη του 1990 στα χέρια του μεγάλο εργολάβου και εντολοδόχου του ΚΚΕ Χρήστου Καλογρίτσα.

Και κυρίως για να τονίσω ότι ποτέ η Αριστερά δεν είχε σχέσεις στοργής με τα δικά της έντυπα και τα ΜΜΕ. Ακόμη και το κάστρο του ΚΚΕ του Περισσού πούλησε στο τέλος σε ιδιώτη τον πολύ καλό Ρ/Σ 902.

Του Νίκου Βουργουτζή*

Στις 11 Ιουλίου συμπληρωθηκαν 114 χρόνια από την ημέρα που πρωτοκυκλοφόρησε στην – τουρκοκρατούμενη τότε – Θεσσαλονίκη η ιστορική εφημερίδα Μακεδονία. Τιμώντας την επετειο αλλά και, κυρίως, τη μνήμη του συναδέλφου και φίλου μου από το 1963 Νίκου Βουργουτζή αναδημοσιεύω αποσπάσματα από το βιβλίο του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ. Κείμενα που «μιλούν» για της αρχή του τέλους της άλλοτε κραταιάς ημερήσιας εφημερίδας που δέσποζε στη Βόρεια Ελλάδα και όχι μόνο.

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

«Από τον “γνωστό ποινικολόγο” και τον “γνωστό αοιδό”, παλαιότερα τον “γνωστό θεατράνθρωπο, επιστρέφουμε στο ηλικιακό έπος», επισημαίνει στο χρονογράφημά της με τίτλο «Μία 43χρονη…» στη  “Ναυτεμπορική” της  Τετάρτης 10 Ιουλίου 2024 η Κατερίνα Τζωρτζινάκη, με αφορμή  την «ανωνυμία» δραστών ακόμη και ομολογημένων εγκλημάτων.
Για το ίδιο θέμα άλλωστε προ δεκαετίας ο Τάσος Κοντογιαννίδης, σε άρθρο του στη “Real News” που αφορούσε στη λογοκρισία στον ελληνικό Τύπο, κατέληγε: «Τα τελευταία χρόνια, η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (που λειτουργεί ως… «λογοκριτική αρχή»), κατήργησε το αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ. Συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω κάποιος να εγκληματεί, το ομολογεί, και λέμε “φερόμενος ως δράστης είναι 35χρονος…”. Σκοτώνει άλλος πέντε κυνηγούς και δεν μάθαμε ποιος είναι! Μεταφέρει άλλος με το βαπόρι του δυο τόνους ηρωίνη και δεν λέμε ποιος είναι!!! Ποιόν προστατεύει η Αρχή, την κοινωνία ή τον εγκληματία;»

 του Σταύρου Μαλαγκονιάρη

Στον απόηχο της πρόσφατης πολλαπλώς αποκαλυπτικής υπόθεσης του «γνωστού ποινικολόγου» μου ήρθε στο μυαλό ότι τα παλιά χρόνια από τα πρώτα πράγματα που μάθαινε ένας δημοσιογράφος ήταν ότι ο καλός ρεπόρτερ έχει «πηγές», δηλαδή ανθρώπους που τον εμπιστεύονται και του δίνουν πληροφορίες και πως το «ρεπορτάζ αμείβει», όπως έλεγε ένας από τους δασκάλους μου, ο Νίκος Πηγαδάς. Δηλαδή, η επιτόπια έρευνα, οι συζητήσεις με μάρτυρες ή η παρακολούθηση μιας δίκης θα σου προσφέρει πολύτιμα στοιχεία.

 Του Κώστα Α. Κουμπέτσου

Συντάκτης ύλης είναι συγκεκριμένη ειδικότητα δημοσιογράφων στον Τύπο, από την οποία κάποτε άρχιζε η σταδιοδρομία των νέων συντακτών, για να μάθουν να γράφουν πριν βγουν στο ρεπορτάζ. Κάποιοι ξαναγύριζαν στην «ύλη», με την προοπτική να φτάσουν στην αποκορύφωση της επαγγελματικής διαδρομής, ως Αρχισυντάκτες και Διευθυντές εφημερίδων.
«Ο Συντάκτης Ύλης - σημειώσεις για σπουδαστές δημοσιογραφίας», ο τίτλος του βιβλίου του Δημήτρη Κουμπιά, στην 3^η έκδοσή του περιέχει συμβουλές, συστάσεις και οδηγίες, καταγράφοντας ταυτόχρονα τη λειτουργικότητα και τις εξελίξεις στην έκδοση μια εφημερίδας. Και αποκαλύπτει τα «μυστικά» της από μέσα.

Κώστας Χαλέμος 

Ο καλός συνάδελφος και φίλος Δημήτρης Κουμπιάς, με την ευκαιρία του τελικού του Πρωταθλήματος Τύπου 2023-24 https://www.protathlimatypou.gr/index.php/en/ , σε σημείωμά του στην ιστοσελίδα https://www.syntaktisylis.gr/index.php αναφέρθηκε στην κατάκτηση του τίτλου από τις «24 Ώρες» το 1988...

 Tου Δημήτρη Παπανικολάου

Δεν με συγκινεί η παρελθοντολογία, επειδή η κάθε εποχή έχει τις προκλήσεις της, τα ενδιαφέροντα αλλάζουν όπως και οι συνθήκες, ενώ η τεχνολογία τρέχει με απίστευτους ρυθμούς. Άραγε, στη δική μας περίπτωση των συντακτών ύλης, πώς να συγκρίνεις την εποχή του μάρμαρου, της φωτοσύνθεσης με τη σημερινή του DTP και της επανάστασης στη σελιδοποίηση. Δεν μπορώ όμως να μην ανατρέξω στο παρελθόν, όσον αφορά στο περιεχόμενο δουλειάς και στη θέση του συντάκτη ύλης στη λειτουργία της εφημερίδας.

Τον περασμένο μήνα, στις 21 Μαΐου, συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από το θάνατο του Φρέντυ Γερμανού, για τον οποίο στην ανάρτηση  "Οι άνθρωποι της “Ελευθερίας” - έγραφα: Στην… πόρτα της “Ελευθερίας” συναντήθηκα με το Φρέντυ Γερμανό και το Θέμο Δασκαλόπουλο· εγώ πήγαινα κι εκείνοι έφευγαν για τη  “Μεσημβρινή” της Βλάχου, για να ξαναβρεθούμε αργότερα. Με το Φρέντυ στην “Απογευματινή”, την “Ελευθεροτυπία” και το“ Έθνος της Κυριακής”, ενώ μού έγραφε το χρονογράφημα – «φιλική συμμετοχή», άνευ αμοιβής – όταν εξέδιδα το περιοδικό “Signature”.

Ο «τακτικός επισκέπτης του site», όπως αυτοπροσδιορίζεται, Τάκης Ζαρίφης επισημαίνει ότι στο βιβλίο Ο Συντάκτης Ύλης «δεν φωτίζεται επαρκώς ο ρόλος των χαρακτών στην Τυπογραφία και ιδιαίτερα στην κατασκευή των κλισέ εκτύπωσης εικόνων». Ευκαιρία λοιπόν να μιλήσουμε για τη χαρακτική, ως συμπλήρωμα της εφεύρεσης του Γουτεμβέργιου, αποκαθιστώντας την παράλειψη.
Κατ’ αρχάς η χαλκογραφία (χάραξη πάνω σε χαλκό) επικράτησε  στην Ευρώπη το 15ο αιώνα, ταυτόχρονα σχεδόν με τις εκτυπώσεις  θρησκευτικών κυρίως βιβλίων από το Γουτεμβέργιο, το 1436, με πιο εντυπωσιακή αξιοποίηση της εφεύρεσης την εκτύπωση της Βίβλου, το 1455.

Του Τάσου Κοντογιαννίδη

Με αφορμή την αναφορά στον ακαδημαϊκό Σπύρο Μελά στην τελευταία μου ανάρτηση στις ΣΕΛΙΔΕΣ, για την πρώτη υπογραφή στην “Ελευθερία”, φίλος συνάδελφος μού έστειλε – από το αρχείο του – ένα κείμενο του επίσης συναδέλφου, δημοσιογράφου και συγγραφέα Τάσου Κοντογιαννίδη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Realnews” πριν από οκτώ χρόνια, με τη συμπλήρωση 50 ετών από το θάνατο του «δημοσιογράφου, λογοτέχνη, ηθοποιού και πάνω απ’ όλα δάσκαλου»· για τις «τελευταίες άγνωστες στιγμές του»

από το https://i-kyr.gr/

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Με τη συμπλήρωση σήμερα, 22 Μαίου, 61 χρόνων από τη στυγερή δολοφονία του Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, Γρηγόρη Λαμπράκη, παρουσιάζει νομίζουμε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τι απέγιναν τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολύκροτη εκείνη υπόθεση η οποία, όπως είναι γνωστό,  συγκλόνισε όχι μόνο το πανελλήνιο αλλά  και την ανθρωπότητα:

Κλείνω τη δημοσίευση απόψεων για την 100χρονη Ναυτεμπορική – προς το παρόν, ελπίζοντας ότι θα προστεθούν κι άλλες –  με κείμενα του Παναγιώτη Μήλα, γραμμένα σε διαφορετικές περιόδους και με διαφορετικά συναισθήματα. Το πρώτο, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 10 Μαρτίου 2014.

ΚΙΜΩΝ ΣΤΕΡΙΩΤΗΣ	ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΗΛΑΣ

Για την απώλεια του Χρήστου Τριήρη ανάρτησαν κείμενα ο Κίμων Στεριώτης, πρώην διευθυντής σύνταξης της  "Ναυτεμπορικής" και ο Παναγιώτης Μήλας, αρχισυντάκτης της εφημερίδας. Και των δυο οι αναρτήσεις, του πρώτου στο fb και του δεύτερου στο  https://www.catisart.gr, αποπνέουν και εκφράζουν το σεβασμό όλων μας για το συνάδελφο, ο οποίος:    

του Γιώργου Ν. Γερακάρη*

Ολυμπιακός - αρχετυπικά και παραδοσιακά - σημαίνει άγνοια κινδύνου και έλλειψη φόβου. Αυτή είναι η βαθύτερη ταυτότητά του, ανεξαρτήτως άλλων συγκυριών και συνθηκών· οικονομικοπολιτικών, διοικητικών κ.λ.π.. Παλληκαριά και δύναμη.    

in memoriam Στράτου Σεφτελή

Με το ακόλουθο συγκινητικό κείμενο, που αναδημοσιεύεται από το https://www.catisart.gr/stratos-seftelis-giorgos-galatsis-aek/, ο συνάδελφός Γιώργος Γαλάτσης αποχαιρετά το σπουδαίο δημοσιογράφο και φίλο Στράτο Σεφτελή, που έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι την Κυριακή 28 Απριλίου 2024.

Του δημοσιογράφου και συγγραφέα Νίκου Γερακάρη  αντιπροέδρου του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ

Σχέσεις ιδιαιτέρως φιλικές είχε η Ελλάδα με το Ιράν επί Σάχη Μοχάμεντ Ρεζά Παχλεβί. Περσία αποκαλούσαν τότε το κράτος αυτό οι περισσότεροι στην πατρίδα μας. Με την αρχαία δηλαδή ονομασία του. Οι φιλικές σχέσεις διατηρήθηκαν πάντως και όταν την εξουσία ανέλαβαν οι Αγιατολάχ, με ηγέτη τους τον Χομεϊνί. Τώρα, μετά τις τελευταίες, καθαρά πολεμικές, εξελίξεις, η Ελλάδα «καταδίκασε απερίφραστα», σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση, την επίθεση του Ιράν εναντίον του Ισραήλ. Έπεται συνέχεια, ακόμα πιο επικίνδυνη για ολόκληρη την περιοχή. Και για την Ελλάδα φυσικά.

Στο πλαίσιο της θεματολογίας  του site – βλέπε το αναρτώμενο βιβλίο μου Ποιος σκότωσε τη Μεγάλη Ιδέα –, αλλά και θέλοντας να τιμήσω την καταγόμενη  από τη Ραιδεστό γιαγιά μου Φεβρωνία Τζώρτζη, το γένος Λυκουρή, αναδημοσιεύω από το  https://sitalkisking.blogspot.com  μέρος του άρθρου του φίλου συναδέλφου Παντελή Στεφ. Αθανασιάδη

Του Δημήτρη Χατζηδημητρίου*  

Με τον Γιάννη συμπορευόμαστε 30 χρόνια τώρα.
Τότε, το φθινόπωρο του 1994, γνωρίσαμε δυο αδελφές και τις παντρευτήκαμε.
Την Ιωάννα, εγώ, σε δυο μήνες. Την Μαρίνα, ο Γιάννης, μετά από έξι χρόνια.
Οπαδός της βραδύτητας, δεν βιάζει τον χρόνο ο Γιάννης.

Φίλος συνάδελφος, συνεργάτης σε εφημερίδα που εργάστηκα τον… περασμένο αιώνα, μου έστειλε το ακόλουθο κείμενο, γραμμένο τουλάχιστον 10 χρόνια πριν, το οποίο ωστόσο δεν θέλει να υπογράψει – αν και το προσυπογράφει – «επειδή, είναι copy paste από το blog ANemos http://naftilos.blogspot.com) »,  όπως γράφει. Πρόκειται για ένα κείμενο που εάν το γνώριζα νωρίτερα, θα είχα περιλάβει μεγάλο μέρος του στο Συντάκτη Ύλης, αναφέροντας φυσικά την πηγή του στη βιβλιογραφία. Η ανάρτηση:

Μάκης Ανδρονόπουλος

Σήμερα το πρωί είχα πάει στον ΕΔΟΕΑΠ τον ασφαλιστικό μας φορέα των δημοσιογράφων και όταν τέλειωσα ανέβηκα στον όροφο της διοίκησης για να πω μια καλημέρα στον γενικό γραμματέα του Οργανισμού και φίλο Δημήτρη Κουμπιά με τον οποίο βρεθήκαμε σε τέσσερις εφημερίδες: το ΕΘΝΟΣ που ήταν διευθυντής σύνταξης στο κυριακάτικο, στις 24 ώρες, στο ΚΕΡΔΟΣ και τελικά στη Ναυτεμπορική που απόψε γιορτάζει τα 100 της χρόνια. Εκεί με προσέλαβε το 1994 από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, αρχικά ως σύμβουλο έκδοσης και μετά ως διευθυντή σύνταξης.      

 Η δουλειά μαζί του ήταν πάντα ζεστή και δημιουργική και νομίζω ότι βοήθησα στην δυναμική επανατοποθέτηση της εφημερίδας στην αγορά, διότι μέχρι τότε ήταν κυρίως εφημερίδα του λογιστηρίου και των οικονομικών υπηρεσιών και όχι του μάνατζμεντ. 

Στις ΑΠΟΨΕΙΣ θα αναρτώνται κείμενα συναδέλφων – και όχι μόνον – που θα ταιριάζουν με το περιεχόμενο του site.