Για την "Αυγή"

Για δεύτερη φορά στα 72 χρόνια της ζωής της η καθημερινή "Αυγή", η ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς, διακόπτει την έκδοσή της· ελπίζω και πάλι προσωρινά. Την πρώτη φορά την έκλεισε η Χούντα, για 7 χρόνια. Τώρα αυτοί που την έκλεισαν -  άγνωστο για πόσο, μέχρι  να την «εξυγιάνουν» - διατηρούν την κυριακάτικη έκδοση και το site.

Εξαφανίζεται από την καθημερινότητα  ένα φύλλο που σημάδεψε βαθιά την Μεταπολίτευση. Μια εφημερίδα που αποτέλεσε πλατφόρμα έκφρασης και διάδοσης ενός πολύ σημαντικού μέρους του δημόσιου διαλόγου και των ιδεών που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη ελληνική Αριστερά. Η οποία, με τη σειρά της, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού γίγνεσθαι. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να εκτιμάς την ιστορική, αλλά και πραγματική αξία ενός τέτοιου Μέσου.

Εξάλλου στις μέρες μας ο έγχαρτος Τύπος δεν εξυπηρετεί αποκλειστικά την ενημέρωση, ίσως και καθόλου πια. Προφανώς την ενημέρωση την παρέχουν πολύ ταχύτερα οι ιστοσελίδες, οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Ο Τύπος εξυπηρετεί, περισσότερο άλλους σκοπούς. Την ανάλυση, τα ρεπορτάζ σε βάθος και κυρίως τη διάδοση των ιδεών. Των όποιων ιδεών.

Η εφημερίδα "Αυγή" εκδόθηκε τον Αύγουστο του 1952 ως δημοσιογραφικό όργανο της ΕΔΑ, (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), με πρώτο διευθυντή το Βασίλη Εφραιμίδη, τον οποίο διαδέχθηκε ο Μανώλης Γλέζος. Η έκδοσή της διεκόπη βίαια  από την χούντα των συνταγματαρχών και επανακυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1974 από το ΚΚΕ εσ.
Στον κύκλο των συνεργατών στην πρώτη φάση, συνυπήρχαν προσωπικότητες της δημοσιογραφίας και όχι μόνον, όπως οι Ηρακλής Τζάθας, Τάσος Βουρνάς, Λεωνίδας Κύρκος, Σπύρος Λιναρδάτος, Θανάσης Τσουπαρόπουλος, Γιάννης Βούλτεψης, Γιάννης Θεοδωράκης (μικρότερος αδελφός του Μίκη), Ασημάκης Γιαλαμάς, Κώστας Βάρναλης, Έλλη Αλεξίου, Τάσος Λειβαδίτης, Τίτος Πατρίκιος, Άρης Αλεξάνδρου, Γιάννης Ιμβριώτης, Ρόζα Ιμβριώτη, Γιώργος Σαββίδης, Σταύρος Καπάκος, Ελένη Σπανοπούλου, Νίκος Φίλης και πολλοί άλλοι που διέπρεψαν αργότερα στον «αστικό τύπο». Άλλωστε την "Αυγή", κυρίως προδικτατορικά, τη θεωρούσαμε «σχολή δημοσιογραφίας»· μαθήτευσαν σ΄ αυτήν δεκάδες νέοι και νέες συνάδελφοι, που στελέχωσαν άλλα έντυπα.

22 Ιουλίου 1953, δεύτερη μέρα της δίκης του Νίκου Πλουμπίδη στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών «συγκατηγορουμένου μετά των ερήμην δικαζομένων δέκα ηγετικών στελεχών του Κ.Κ.Ε. επί κατασκοπεία εις όφελος εχθρικής χώρας», όπως έγραψε η "Καθημερινή". Στη φωτογραφία, με την "Αυγή" ανά χείρας, ο κατηγορούμενος και όχι… ο Νίκος Μπελογιάννης που είχε εκτελεστεί στις 30 Μαρτίου 1952, πέντε μήνες πριν από την έκδοση της εφημερίδας.

Δεν  είχα εργαστεί ποτέ στην «Αυγή", αλλά η περιπέτειά της μού ξύπνησε αναμνήσεις. Με το Σπύρο Φαναριώτη πηγαίναμε συχνά στα γραφεία της – που μέχρι τις 21 Απριλίου 1967 ήταν στην Πανεπιστημίου, ακριβώς απέναντι από αυτά της Ελευθερίας – για να συναντήσουμε φίλους. Ή να πάρουμε το Γιάννη Θεοδωράκη για πάμε στο Βυζάντιο της πλατείας Κολωνακίου, στο διάλειμμα μεταξύ γραφείου και τυπογραφείου. Ο φίλος - και συνεργάτης μου στην υπόθεση Καμουτσή (https://www.syntaktisylis.gr/index.php/selides/to-semantikotero-alla-anypographo-reportaz) -Γιάννης Βούλτεψης δεν ακολουθούσε ποτέ, «γιατί είχε γυναίκα και κόρη που τον περίμεναν στο σπίτι».