Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Ποιος θα το περίμενε. Το γνωστό η Ελλάδα να έχει ξεπεράσει τη Γερμανία.  

Οι Γερμανοί ή κάποιοι από αυτούς να “ζηλεύουν” τις Ελληνικές επιδόσεις.  

Η χώρα που θεωρείται η ατμομηχανή της Ευρωζώνη, να κοιτά τρίβοντας τα μάτια της τα επιτεύγματα της Ελλαδίτσας, την οποία πριν από μερικά χρόνια “έπαιζαν” στα στοιχήματα αν θα παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας, ή αν σε μια σύγχρονη Οδύσσεια, θα ψάξει να βρει την “ΙΘΑΚΗ” της.  Ποιος τα λέει αυτά; Το Γερμανικό δημοσιογραφικό δίκτυο RND σε άρθρο του Γκέρντ Χέλερ (Gerd Höhler). 

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Σχέδιο ειρήνευσης στην Ουκρανία, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των απαιτήσεων της Μόσχας, που όλα δείχνουν ότι συμφωνήθηκε στα βασικά του σημεία μεταξύ Τραμπ και Πούτιν στην Αλάσκα, προωθεί η Ουάσιγκτον ερήμην της Ευρώπης, που καλείται να πληρώσει το …μάρμαρο.
Όλα όσα έχει απαιτήσει κατά καιρούς ο Πούτιν, προκειμένου να σταματήσει τον επιθετικό του πόλεμο στην Ουκρανία, φαίνεται ότι τα ικανοποιεί ο Τραμπ, με το σχέδιο των 28 σημείων, που ετοίμασε το κλειστό  επιτελείο του Λευκού Οίκου, παραγνωρίζοντας τόσο τον Ζελένσκι, που καλείται να το αποδεχθεί στο σύνολό του, όσο και τις Βρυξέλλες που πιάστηκαν στον ύπνο για μια ακόμη φορά.

Του Κώστα Πάντζιου

Ο Δεκέμβριος θα είναι, σίγουρα, μήνας καθοριστικός για το πολιτικό μας σκηνικό, καθώς είμαστε σε αναμονή της εξαγγελίας του νέου κόμματος από τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Πιθανόν να έχουμε εξαγγελία κόμματος από τον κ. Αντώνη Σαμαρά και ίσως ίδρυση κόμματος από την Κα Μαρία Καρυστιανού. Όμως, η διαφορά έγκειται στο ότι οι κ.κ. Σαμαράς και Καρυστιανού, δεν γνωρίζουμε αν πράγματι θα εξαγγείλουν την ίδρυση κόμματος, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας έχει δηλώσει ότι θα ιδρύσει κόμμα, αλλά απλώς δεν γνωρίζουμε το πότε. Μοιραία, λοιπόν, θα ασχοληθούμε με την περίπτωση αυτή. Και μάλιστα, με το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η ίδρυση κόμματος από τον κ. Αλέξη Τσίπρα, όχι μόνον ως πολιτικό γεγονός, αλλά και το πώς το προσεγγίζουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, σε επίπεδο ηγεσίας.

 Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις επιβεβαιώθηκε πλήρως -το γνωστό άλλωστε- πως ο Σουλτάνος γύρισε δις άπρακτος με άδειες τις παλάμες... από ΗΠΑ και Γάζα. Στις 9 Νοεμβρίου γράφαμε: “...Φοβού τον Τραμπ και “καλά λόγια λέγοντα”...
Ο φερετζές έπεσε...και έδειξε μια γύμνια αλλά και την οργή μια αποδιοργάνωση σε “Σουλτάνο” κι “αρκούδα” αλλά και στα λογής λογής Πουτινάκια και “συμμάχους με το διάολο”, αρκεί να χάσει ο ημέτερος εδώδιμος “εχθρός”.

 
Της Ελένης Χωρεάνθη*

Ο Γιάννης Πλαχούρης, εκτός από καταξιωμένος δημοσιογράφος είναι ­ποιητής, πεζογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος. Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από μια γενναιότητα έκφρασης, διανθισμένη με ανάλαφρο χιούμορ που οφείλεται, προφανώς, στη δημοσιογραφική του ιδιότητα. Ωστόσο, “με τον ρυθμό του ποταμιού”, σε συνδυασμό με το υπέροχο “Μοιρολόι”, τα εξαιρετικά βιβλία του για παιδιά, ο Γιάννης Πλαχούρης είναι ένας σύγχρονος σημαντικός ποιητής.

Έτσι, για μια ουσιαστικότερη επαφή και γνωριμία με τον ποιητή και το έργο του, ζήτησα από τον ίδιο να μου μιλήσει για ορισμένα βασικά πράγματα κι εκείνος μου απάντησε με πολλή χαρά.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Τάραξε τα νερά στη δεξιά πολυκατοικία ο Α. Σαμαράς, κι ας σφυρίζουν κλέφτικα στο Μαξίμου. Αν μπει τελικά κι αυτός στο παιχνίδι της πολιτικής κονίστρας, θα έχουμε στο δεξιό κέρας της Ν.Δ. αισίως, τέσσερεις πολιτικούς σχηματισμούς. Όλα προσωποπαγή κόμματα με στόχο έναν, τις βουλές του αρχηγού τους. Ωραία πάμε. Από την άλλη όχθη του ποταμού, και όχι του Ποταμιού, που μας άφησε χρόνους πολλούς, τα κόμματα αρχηγικά, ως επί το πλείστον, ουκ ολίγα.
Σε αυτά διαγκωνίζονται οι επίγονοι του Τσίπρα, κι έτσι φτάσαμε στην διάσπαση του 1,5%. Όμως ο αρχηγός στην προκειμένη περίπτωση δεν εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, αλλά αναστήθηκε εκ της τέφρας του και κάνει ένα νέο ξεκίνημα, το λεγόμενο rebranding.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Στο Μαξίμου πολλοί πληρώνονται, λίγοι παράγουν έργο. Απόδειξη: δεν ακούστηκε κουβέντα για την διοχέτευση εσόδων από τους υδρογονάνθρακες στα ασφαλιστικά Ταμεία, κατά το πρότυπο της Νορβηγίας. Τώρα γιατί δεν το επικοινώνησαν με την κοινή γνώμη, είναι απορίας άξιο.
Ή δεν το θυμούνται, μιας και περιλαμβάνεται στο νόμο Μανιάτη από το μακρινό 2012, που νομοθετήθηκαν οι χάρτες και τα οικόπεδα στη Δυτική Ελλάδα και στη Νότια Κρήτη, ή η κυβέρνηση προτίθεται να αλλάξει το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο και να διοχετεύσει σε άλλες κατευθύνσεις τα έσοδα από τους υδρογονάνθρακες.

 Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Η ημέρα της Παρασκευής 7/11 προσφερόταν για μία κάθοδο... στους δρόμους πέριξ του Εθνικού κήπου. Από τη μια ο καλός καιρός. Από την άλλη ένας σεβαστός αριθμός Αμερικανών αξιωματούχων και επιχειρηματιών, με υπογραφές συμφωνιών για κάθετο άξονα ροής φυσικού αερίου, αντίθετης απ’ ό,τι μέχρι σήμερα ροής, από Νότο προς Βορρά δηλαδή, ήταν η άριστη ευκαιρία για κουβεντολόι με πηγές που είναι σοβαρές και δεν έχουν προδώσει ποτέ, με την κρίση τους. Ένας καφές σε ένα πεζόδρομο και ένα brands σε ξενοδοχείο, έβγαλε “ειδήσεις”  κρίσεις και συμπεράσματα. 

Της ΜΑΡΙΑΣ Θ. ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ
προέδρου της ΕΣΗΕΑ

Τα μέσα ενημέρωσης διαχρονικά αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες της Δημοκρατίας. Οφείλουν να ελέγχουν την εξουσία και να προσφέρουν καταφύγιο στον πολίτη, που βάλλεται από τις αυθαιρεσίες. Και, το σημαντικότερο, προσφέρουν την έγκαιρη, έγκυρη και ουσιαστική πληροφόρηση, η οποία δίνει τη δυνατότητα στον πολίτη να αποφασίζει μετά λόγου γνώσεως και με τη συμμετοχή του να πραγματώνει τη Δημοκρατία.
Οι ραγδαίες εξελίξεις στην ανάπτυξη της τεχνολογίας τις τελευταίες δεκαετίες και κυρίως η ανάπτυξη του Διαδικτύου επιφέρουν κατακλυσμιαίες αλλαγές τόσο στη μορφή όσο και στον ρόλο του Τύπου, έντυπου ή ηλεκτρονικού.

Της Ιουλίας - Φανουρίας Χιωτάκη*

Η μαγεία δεν χάθηκε — αρκεί να της αφήσουμε χώρο

Υπάρχει κάτι διαχρονικό στο να κάθεσαι δίπλα σε ένα παιδί και να του διαβάζεις μια ιστορία. Το φως χαμηλώνει, η φωνή αλλάζει, τα μάτια του παιδιού γίνονται καθρέφτης του θαύματος.

Κι όμως, μέσα σε αυτό το γνώριμο σκηνικό, γεννιέται ένα παλιό δίλημμα με νέα μορφή: Να διαβάζουμε στα παιδιά τα παραδοσιακά παραμύθια ή να προτιμούμε τα σύγχρονα;

Τα παραμύθια του χθες — καθρέφτης μιας άλλης εποχής