Του Κώστα Πάντζιου 

Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, θεωρείται βέβαιον ότι θα πρωταγωνιστήσει σε δημοσιότητα, για πολλές εβδομάδες, ή και μήνες. Αυτό είναι το δεδομένο που προκύπτει μετά την παρουσίαση του βιβλίου του «Ιθάκη», στις 3 τρέχοντος μηνός, στο «Παλλάς». Αυτή είναι κατά τη γνώμη μας η πρώτη σίγουρη διαπίστωση. Η δεύτερη είναι πως ουδέποτε έχουμε παράδειγμα επανόδου ενός πολιτικού στην ενεργό πολιτική σκηνή, τόσο προσεκτικά συγκροτημένη και τόσο επιτυχή, έτσι όπως δείχνουν τουλάχιστον οι δημοσκοπήσεις, αφού το ποσοστό των πολιτών που ερωτώνται αν θα ψήφιζαν το υπό ίδρυση κόμμα του κ. Αλέξη Τσίπρα, απαντά 10% ότι θα το ψήφιζαν σίγουρα και 11% ότι είναι αρκετά κοντά να το ψηφίσουν.

Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Ο Διονύσης Σαββόπουλος, δεν πρόλαβε να δει την πλατεία του ΠΑΛΛΑΣ και την παρουσίαση της ΙΘΑΚΗΣ του Αλέξη Τσίπρα. Είχε τραγουδήσει 50 χρόνια πριν:

” Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί 
Στον αγώνα του συντρόφου στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή” 

Ήταν για τη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ το 1975, αλλά δεν είχε προβλέψει την πλατεία του ΠΑΛΛΑΣ γεμάτη μεν, αλλά τον εξώστη...και τα θεωρεία, με συντρόφους...που πορεύθηκαν μαζί με δυστοκία δε. 

Με επιλογές του συγγραφέα της ΙΘΑΚΗΣ, τους οποίους τότε ως άλλος ΟΔΥΣΣΕΑΣ είχε συντρόφους, αλλά τώρα αν και πήγαν να τον ακούσουν φαίνεται να επικράτησε η δεύτερη σκέψη να τον απαρνηθούν... 

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Τέτοιες μέρες, του Δεκέμβρη 1962, πριν 63 χρόνια, η Ελλάδα συνταράσσεται από μία πανεκπαιδευτική απεργία διαρκείας. Kαι ακολούθως από πρωτότυπες μαχητικές διαδηλώσεις που πραγματοποιούν στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και των άλλων πόλεων της χώρας, φοιτητές, σπουδαστές και μαθητές με σύνθημα να διατεθεί το 15% του προϋπολογισμού του κράτους για την ενίσχυση της Παιδείας που βρισκόταν τότε σε άθλια κατάσταση.
Το σύνθημα "Προίκα στην Παιδεία και όχι στη Σοφία" που φώναζαν στους δρόμους οι διαδηλωτές νέοι, τσάκιζε κόκαλα, δεδομένου ότι δεν είχε σβήσει ο απόηχος του "χλιδάτου" γάμου της πριγκίπισσας Σοφίας την οποία η τότε κυβέρνηση της ΕΡΕ, κάτω από την πίεση των Ανακτόρων, είχε αποφασίσει να την προικίσει με ένα αστρονομικό για την εποχή ποσό και να ξοδέψει και άλλα πολλά εκατομμύρια για να μαζευτούν στην Αθήνα όλοι οι "εστεμμένοι" της γης, εν ενεργεία ή έκπτωτοι.

Του Αριστοτέλη Ράπτη*

Υπάρχει κάτι παράδοξο -και βαθιά ανησυχητικό- στο γεγονός ότι η μεγαλύτερη εκδοτική πλατφόρμα του κόσμου, η Amazon KDP, δεν επιτρέπει ακόμα την έκδοση βιβλίων στην ελληνική γλώσσα.

Δεν μιλάμε για μια «μικρή» ή «περιθωριακή» γλώσσα, αλλά για μια γλώσσα που έχει αναγνωριστεί από την UNESCO με τη δική της διεθνή ημέρα, μια γλώσσα που αποτέλεσε το θεμέλιο της ευρωπαϊκής σκέψης, της φιλοσοφίας, της επιστήμης, του δικαίου, της λογοτεχνίας. Παρ’ όλα αυτά, στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, της παγκοσμιοποίησης και της πολυγλωσσίας, η ελληνική γλώσσα βρίσκεται εκτός του οικοσυστήματος της Amazon.

Πρόκειται για απλή «παράλειψη»; Για αδιάφορη τεχνοκρατική απόφαση; Ή για κάτι πιο βαθύ και πιο ανησυχητικό;

Του Τάσου Παπαδοπούλου

Ο Α. Τσίπρας έδωσε τροφή σε αδηφάγα κανάλια και social media, με την έκδοση ενός βιβλίου πεπραγμένων του, όπου περνάει γενεές δεκατέσσερις τους πρώην συντρόφους του, που τους ξεπέταξε στον εξώστη, να παρακολουθήσουν εκ του μακρόθεν την ομιλία του, που αποτελούσε μια προαγγελία ίδρυσης μονοπρόσωπου κόμματος, εντός των προσεχών μηνών. Τέρμα οι συνιστώσες τους είπε, χορτάσαμε από αυτές, τέρμα οι ατέρμονες συνεδριάσεις, όπου ο κάθε πικραμένος έλεγε το κοντό του και το μακρύ του, τέρμα οι διαφοροποιήσεις, όπου σε συμβούλιο αρχηγών, εκλήθη ο Λαφαζάνης να γνωματεύει για την αλλαγή πορείας μετά το δημοψήφισμα, για το οποίο είχαν στήσει τρικούβερτο χορό τα συντρόφια στο Σύνταγμα.

του Γιώργου Ν. Γερακάρη

«Σε δύσκολους καιρούς να κουβαλάς κάτι όμορφο στην καρδιά σου» έλεγε ο σπουδαίος Γάλλος μαθηματικός και φιλόσοφος Μπλεζ Πασκάλ και οι καιροί που ζούμε είναι αναμφιβόλως δύσκολοι, από πολλές απόψεις. Και ίσως ό,τι πιο όμορφο και ωφέλιμο μπορούμε να “κουβαλάμε”, τουλάχιστον όσον αφορά τη μουσική, είναι ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, που έφυγε σαν σήμερα (5 Δεκεμβρίου του 1791).

Πρόκειται, πιθανότατα, για τη μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυία όλων των εποχών, γεγονός που επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τα βιογραφικά στοιχεία του (συνέθετε έργα από τα πρώτα παιδικά του χρόνια) αλλά και από όσα έχουν πει για αυτόν, κατά καιρούς, μεγάλες προσωπικότητες του πνεύματος και της τέχνης, όπως ο σημαντικότατος Δανός φιλόσοφος και πρώτος υπαρξιστής, Σαίρεν Κίρκεγκωρ, ο κορυφαίος μουσικοσυνθέτης Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν κ.α.

Του Χρίστου Μουλίνου*

Η “Απογευματινή” εκδόθηκε ως δεξιάς απόχρωσης  φύλλο στις 20 Οκτωβρίου του 1952 (από τον Νάσο Μπότση και τον αδελφό του Σάκη ) με  διευθυντή τον Σάββα Κωνσταντόπουλο που αποχώρησε πριν από την 21^η Απριλίου 1967 για να βγάλει τον “Ελεύθερο Κόσμο”  που  - αν και αξιόλογη εφημερίδα - εξελίχθηκε σε προπαγανδιστικό βραχίονα της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Το πηδάλιο πέρασε στον σπουδαίο Αλέξανδρο Φιλιππόπουλο, εν μέσω Χούντας, που σκαρφίστηκε  κάτι πολύ έξυπνο για να αποφύγει τις δάγκανες  της ασφυκτικής λογοκρισίας που είχε επιβάλει το στρατιωτικό καθεστώς:

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Η πρόταση του Γερμανού αξιωματικού ιδιαίτερα δελεαστική: -"Υπογράφεις εδώ ένα χαρτί ότι γίνεσαι Βούλγαρος υπήκοος και σε λίγη ώρα είσαι ελεύθερος. Διαφορετικά σε περιμένει το εκτελεστικό απόσπασμα". Ο κρατούμενος προς τον οποίο γίνονταν η πρόταση δεν δίστασε ούτε στιγμή να δώσει την καθοριστική για τη ζωή του απάντηση: "Εγώ δεν απαρνούμαι την πατρίδα μου Ελλάδα και την ιδεολογία μου. Κάντε ότι θέλετε". Πρόκειται για την εκτέλεση από τους Ναζί του διοικητή των Διεθνών Ταξιαρχιών Αναγνώστη  Δεληγιάννη, όταν δεν δέχθηκε να απαρνηθεί την ελληνικότητά του.

Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Στο ποδόσφαιρο, μάθαμε, τουλάχιστον οι παλαιότεροι, πως παίζουν δύο ενδεκάδες και στο τέλος κερδίζει πάντα η μία, η Γερμανική. Έλα όμως που τα πράγματα αλλάζουν και δεν μένουν ίδια… Δεν το πιστεύετε; Για ανατρέψτε στα τελευταία αποτελέσματα και θα δείτε πως δεν είναι ψήγμα αλήθειας, αλλά ευρεία διαπίστωση.
Θα πείτε τι σχέση έχει ο τίτλος με το ποδόσφαιρο; Κι όμως έχει και μεγάλη μάλιστα. Στα “πέτρινα χρόνια” τεσσάρων χωρών της Ευρωζώνης στην οικονομική κρίση πριν από 10+ χρόνια, την εποχή των μνημονίων, PIGS(= Portugal, Italy, Greece, Spai) μας αποκαλούσαν πρωτίστως οι Γερμανοί, όταν μας κουνούσαν το δάκτυλο.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Η μίζερη αντιπολίτευση δεν είδε ούτε καν ως κατ’ αρχήν θετικό το βήμα της κυβέρνησης προς την ομαλοποίηση των εργασιακών σχέσεων, με την επανέναρξη του θεσμού των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Ο γ.γ. του ΚΚΕ, ο κατ’ αποκλειστικότητα προστάτης των εργατικών δικαιωμάτων και διεκδικήσεων, χαρακτήρισε την επάνοδο των ΣΣΕ ως μούφα, λέξη σικ για έναν κομμουνιστή, με αρχές της εποχής του Στάλιν.