Της ΜΑΡΙΑΣ Θ. ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ
προέδρου της ΕΣΗΕΑ

Τα μέσα ενημέρωσης διαχρονικά αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες της Δημοκρατίας. Οφείλουν να ελέγχουν την εξουσία και να προσφέρουν καταφύγιο στον πολίτη, που βάλλεται από τις αυθαιρεσίες. Και, το σημαντικότερο, προσφέρουν την έγκαιρη, έγκυρη και ουσιαστική πληροφόρηση, η οποία δίνει τη δυνατότητα στον πολίτη να αποφασίζει μετά λόγου γνώσεως και με τη συμμετοχή του να πραγματώνει τη Δημοκρατία.
Οι ραγδαίες εξελίξεις στην ανάπτυξη της τεχνολογίας τις τελευταίες δεκαετίες και κυρίως η ανάπτυξη του Διαδικτύου επιφέρουν κατακλυσμιαίες αλλαγές τόσο στη μορφή όσο και στον ρόλο του Τύπου, έντυπου ή ηλεκτρονικού.

Της Ιουλίας - Φανουρίας Χιωτάκη*

Η μαγεία δεν χάθηκε — αρκεί να της αφήσουμε χώρο

Υπάρχει κάτι διαχρονικό στο να κάθεσαι δίπλα σε ένα παιδί και να του διαβάζεις μια ιστορία. Το φως χαμηλώνει, η φωνή αλλάζει, τα μάτια του παιδιού γίνονται καθρέφτης του θαύματος.

Κι όμως, μέσα σε αυτό το γνώριμο σκηνικό, γεννιέται ένα παλιό δίλημμα με νέα μορφή: Να διαβάζουμε στα παιδιά τα παραδοσιακά παραμύθια ή να προτιμούμε τα σύγχρονα;

Τα παραμύθια του χθες — καθρέφτης μιας άλλης εποχής

Του Κώστα Πάντζιου 

Με την ματαίωση της συνάντησης Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν στη Βουδαπέστη και την συνάντηση του Αμερικανού Προέδρου με τον Πρόεδρο της Κίνας Σι Τζινπίνγκ στη Σεούλ, έκλεισε ένας κύκλος επαφών, σε γεωπολιτικό επίπεδο. Η πρόσφατη προσπάθεια συνεννόησης απέτυχε και οι δύο Πρόεδροι θα πρέπει να βρουν ευκαιρία να έχουν μία νέα επαφή. Πράγμα δύσκολο. Η δεύτερη προσπάθεια προσέγγισης, αυτή της Σεούλ, πέτυχε, όχι βέβαια γιατί ο Ντ. Τραμπ εξήγγειλε υψηλούς δασμούς, αλλά γιατί οι δύο χώρες, Κίνα και ΗΠΑ, αντιπροσωπεύουν το 44% του παγκόσμιου πλούτου, κάτι που προκαλεί, βεβαίως, δέος. Αλλά και απαιτεί μεγάλη σοβαρότητα διαχείρισης και αίσθηση γεωπολιτικής σταθερότητας. Είναι λάθος, κατά τη γνώμη μας, να γίνονται αναλύσεις με επίκεντρο ποιος έχασε και ποιος κέρδισε από την συνάντηση των δύο ηγετών, επειδή πάνω απ’ όλα, αξία έχει το ότι πραγματοποιήθηκε η συνάντηση.

Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Η κλασσική συνταγή, αγοράζω φθηνά πουλάω ακριβά είναι ο βασικός κανόνας για τζογαδόρους, αλογομούρηδες κοινώς, και θεσμικούς επενδυτές, κυρίως σταθερού εισοδήματος. Ποιες είναι κατά τεκμήριο, οι επενδύσεις σταθερού εισοδήματος;  

Σίγουρα το διεθνώς ασφαλές καταφύγιο του χρυσού, τα έντοκα γραμμάτια των κρατών, για την εξασφάλιση της ρευστότητάς τους (τρίμηνα εξάμηνα ετήσια) αλλά και ομόλογα κρατών μεσομακροπρόθεσμης διάρκειας, με εκείνα που κυριαρχούν στις πρώτες θέσεις τα ομόλογα με υψηλές βαθμολογίες. 

Η άλλη συνταγή για επενδυτές σταθερού εισοδήματος  είναι πως “η μάνα του χωσέ... δεν έκλαψε, ούτε έχασε ποτέ”. 

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Ωραίες είναι οι ηγεσίες των μεγάλων χωρών της Ε.Ε. στις μέρες μας. Πουλάνε και αγοράζουν, αδιαφορώντας για τις αρχές και τις αξίες, που διέπουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από την ίδρυσή του.

Ήδη Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία προχωρούν σε διμερείς συνεργασίες αγοράς και προμήθειας στρατιωτικού υλικού, με το καθεστώς Ερντογάν, αδιαφορώντας για κράτος δικαίου, ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατικές αρχές.

Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Μια ρήτρα -αυτή της διαφυγής για τις αμυντικές ανάγκες), με απόφαση της Κομισιόν αφήνει το δημοσιονομικό περιθώριο των 600 εκ. € για την Ελλάδα. 

Ουσιαστικά πρόκειται για την απόφαση που επιτρέπει στα κράτη-μέλη της Ε.Ε., να αυξήσουν κατά 1,5% του ΑΕΠ τα κόστη για εξοπλιστικά προγράμματα, χωρίς να επιβαρύνουν το έλλειμμα. 

Πότε θα χρησιμοποιηθεί; Σίγουρα το νέο έτος 2026 και πάντως πριν από τις εκλογές του 2027. 

Πόσο είναι; Είπαμε γύρω στα 600 εκ. €, σχεδόν το 0,25% του ΑΕΠ των 240 δισ. €  

Πώς προκύπτει; Από το προσχέδιο του Προϋπολογισμού, το οποίο είναι πλέον στα χέρια των αρμοδίων στις Βρυξέλλες, από τα μέσα Οκτωβρίου.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Θέματα που βρίσκουν για να τρώγονται τα κόμματα, προκαλούν γέλωτα, αν και στην ουσία είναι για κλάματα. Κι αυτό, γιατί ενώ οι πολίτες περιμένουν από αυτούς που εκλέγουν να τους εκπροσωπήσουν, τόσο στην άσκηση της εκτελεστικής όσο και της νομοθετικής εξουσίας, εκείνοι περί άλλα τυρβάζουν, αρνούμενοι να δουν πέρα από την μύτη τους.
Πεδίον δόξης λαμπρό βρήκε ο δήμαρχος της Αθήνας, που δεν ασχολείται με τα όσα οφείλει να πράξει, που ξεκινούν από την καθαριότητα της πόλης, και φτάνουν στις χίλιες μύριες παρανομίες, τραπεζοκαθίσματα  καταλήψεις πεζοδρομίων κλπ. Όλα αυτά τα αφήνει να περνούν κάτω από τα ραντάρ των δημοτικών αρχών.

Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Μπορεί να έχει ιστορικά τον πήλινο στρατό, η Κίνα, για να συνοδεύσει και να προστατεύσει τον πρώτο αυτοκράτορα της χώρας, Τσιν Σι Χουάνγκ, κοντά στη πόλη Σιάν, στην μετά θάνατο ζωή του, αλλά από τότε πολλά άλλαξαν. 

Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Μαθητευόμενος, δόκιμος  δημοσιογράφος, ήδη  φοιτητής στο δεύτερο έτος του Μαθηματικού τμήματος της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών, από τα πρώτα πράγματα που έμαθα, ήταν τι ώρες και πόσες δουλεύουν οι καταξιωμένοι τότε Δημοσιογράφοι. Δημοσιογράφοι του βεληνεκούς της Ελένης Βλάχου, των Τάκη Λαμπρία, Δημήτρη Παπαναγιώτου, Νίκου Νικολάου, Βαγγέλη Μπίστικα, Ντίνου Τσαλόγλου,  Στάμου Ζούλα,  Θόδωρου Κασσίμη,  Κώστα Τσοπολίδη. 

Το πρωί μέχρι το μεσημέρι πήγαιναν στα ρεπορτάζ και τις συναντήσεις τους και το απόγευμα ερχόντουσαν νωρίς στην εφημερίδα να γράψουν. 

Φίλη από τα… πολύ παλιά χρόνια – της Νέας Φιλαδέλφειας –, ανακάλυψε μια πικρή για τον Τυπο δισέλιδη σύνθεση του Αρκά και την έστειλε πιστεύοντας, σωστά, ότι ταιριάζει με το υφος και τη θεματολογία του site. Σύνθεση που δημιουργήθηκε πριν από δεκα χρόνια, κατά την αποστολέα, αλλά πάντοτε επίκαιρη.